Τα «παιδιά του Γιογκαράκη», αποτελούν κανονική κοινωνική ...τάξη στην Πάτρα
Είναι το πράο και διαυγές πρόσωπο που συναντά κανείς στην είσοδο του Καραμανδανείου Νοσοκομείου Παίδων, εκεί που συνήθως μπαίνεις με την καρδιά σου στα ...χέρια καθώς ακόμη και ένας απλός πυρετός γιγαντώνεται στο νου σου όταν αυτός στον οποίο έχει επιτεθεί, είναι ό,τι πολυτιμότερο έχεις κομίσει στον κόσμο.
Ο γιατρός με την στοχαστική ματιά, με την μελαγχολική αριστοκρατική φυσιογωμία και τα πυκνά χαρακτηριστικά φρύδια, εξακολουθεί ακόμη και σήμερα, μέσα από ένα πορτραίτο, να λειτουργεί καταπραϋντικά για όποιον προλάβει με το βλέμμα του να σκανάρει αυτή την γοητευτική εικόνα, ακόμη και αν δεν ρωτήσει να μάθει περί τίνος ακριβώς πρόκειται.
Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ λίγοι αυτοί που δεν αναγνωρίζουν τον Θεόδωρο Γιογκαράκη και ακόμη λιγότεροι αυτοί που δεν έχουν ακούσει ποτέ κάτι για αυτόν, καθώς επί σειρά ετών, το όνομα αυτού του απίθανου γιατρού ήταν συνώνυμο της αυθεντίας στον τομέα της παιδιατρικής, όχι τόσο για τις πολύ σημαντικές ιατρικές περγαμηνές του, όσο για την ευκολία με την οποία «ακτινογραφούσε» με ακρίβεια ένα πρόβλημα και ακολούθως την ψυχραιμία και την ανθρωπιά με την οποία το αντιμετώπιζε, σαν να είχες απέναντί σου έναν δικό σου, κοντινό άνθρωπο, ικανό να σου αφιερώσει ατελείωτο χρόνο για να δει ένα παιδί να χαμογελάει ξανά με τον τρόπο που μόνο ένα παιδί ξέρει.
Ο Θεόδωρος Γιογκαράκης, αυτός ο αξιοπρεπής και πράος, συχνά εσωστρεφής αστός, αντιμετώπιζε τα παιδιά ως σπουδαίες προσωπικότητες, σαν να έχουν ένα δικό τους παραμύθι σοφίας να του πουν και μπορούσε για ώρα να εξηγεί στους γονείς τους ή και στα ίδια τι ακριβώς συμβαίνει, ακόμη και αν έξω από το ιατρείο του, σχηματιζόταν μια τεράστια ουρά, κάτι πολύ συνηθισμένο αν λάβουμε υπόψιν το εύρος της φήμης που δικαίως είχε αποκτήσει.
Πολλά παιδιά, τα έβλεπε μέχρι να φτάσουν 18χρόνων, καθώς με τεράστια δυσκολία έπειθες την μητέρα τους να άρει την εμπιστοσύνη της. «Ό,τι πει ο Γιογκαράκης είναι Ευαγγέλιο» συνήθιζαν να λένε πολλές, μηδέ της δικής μου εξαιρουμένης. ‘Αλλωστε δεν είναι τυχαίο που η τελευταία μου ανάμνηση από αυτό τον υπέροχο άνθρωπο ήταν λίγο πριν κλείσω τα 18, στο ιατρείο του, όπου η μάνα μου με είχε σύρει ως ασθενή ...παιδιατρείου!!!
Τα «παιδιά του Γιογκαράκη», αποτελούν κανονική κοινωνική ...τάξη στην Πάτρα και κάποια από αυτά έχουν να λένε ότι σώθηκαν από θαύμα. Ένα θαύμα που του αποδίδουν και ίσως καθόλου άδικα, μιας και αυτός ο γιατρός με το πεντακάθαρο μυαλό, έδινε διαγνώσεις ακριβείας, ακόμη και με μια απλή περιγραφή.
Αλλά η Πάτρα, έχει ένα πολύ πιο σημαντικό λόγο να θυμάται τον Θεόδωρο Γιογκαράκη, τον γιατρό που έφυγε πρόωρα στα 61 του νικημένος από τον καρκίνο. Ο λόγος είναι ότι αυτός ο νεαρός υφηγητής που έφτασε στην Πάτρα στα 1970 για να κάνει ιατρείο στο Καραμανδάνειο, το μεταμόρφωσε κυριολεκτικά σε ένα πρότυπο νοσοκομείο παίδων, βάζοντας τη σφραγίδα της αγάπης του για τα παιδιά, σε ένα έργο ζωής για τη νοτιοδυτική Ελλάδα.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι κατά την περίοδο που διηύθυνε την παιδιατρική κλινική αυξήθηκε η κίνηση κατά 144% μειώθηκε ο μέσος όρος νοσηλείας κατά 50% και η θνησιμότητα κατά 71%.
Ο Γιογκαράκης είναι ο άνθρωπος που πέταξε τις θερμοκοιτίδες, οι οποίες χρησιμοποιούνταν κατά σύστημα και δια πάσα νόσον, σώζοντας τις ζωές δεκάδων παιδιών.
Για αυτό και το πορτραίτο στην είσοδο του Καραμανδανείου... Εκεί πάντα, παρήγορο και ευεργετικό για τις γενιές που θα έρθουν και θα ρωτούν για αυτό τον αινιγματικό κύριο με τα μεγάλα φρύδια.
Το thebest.gr ειχε μιλήσει το 2005 με την Άρτεμη Γιογκαράκη, την γυναίκα που σφράγισε τη ζωή του ξακουστού παιδιάτρου της Πάτρας με την κοσμική ζωή και την θερμή φιλία με τον Κωστή Στεφανόπουλο και είχε παρουσιάσει άγνωστες πτυχές της ζωής του, από την παιδική ηλικία και τα βιώματα που ήταν καθοριστικά, μέχρι το τεράστιο έργο του στο Καραμανδάνειο, για το οποίο πολεμήθηκε κάποια στιγμή, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλα τα μυαλά που προχωρούν και για αυτό, μοιραία, προκαλούν την μετριότητα.
Με την μητέρα του στην οποία είχε τεράστια αδυναμία 
Νεαρός επιστήμονας στο βήμα 
Πήγαινε πρώτος και έφευγε τελευταίος στα συνέδρια
O Θεόδωρος Γιογκαράκης γεννήθηκε στην Πάτρα το 1933 σε αστική οικογένεια. Είχε ένα ακόμη αδελφό. Το 1951 μετά από εξετάσεις, γράφτηκε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τελείωσε τις σπουδές του τον Οκτώβριο του 1957 και πήρε πτυχίο ιατρικής με βαθμό "λίαν καλώς".
Το 1958 πήρε την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος για την περιφέρεια του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών.
Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας από τις 20 Μαίου του 1958 έως τις 30 Ιανουαρίου του 1960 ήταν εσωτερικός βοηθός στην παθολογική κλινική του 403 Γ.Σ.Ν. Κοζάνης.
Αποστρατεύτηκε τον Ιανουάριο του 1960 και έγινε εξωτερικός βοηθός στη β΄Παιδιατρική Κλινική του Νοσοκομείου Παίδων Αγλαϊα Κυριακού. Τον Σεμπτέμβριο του ίδιου έτους, με απόφαση του διευθυντή της Κλινικής Σπύρου Χαροκόπου διορίστηκε εσωτερικός βοηθός και έμεινε στη θέση έως το τέλος του Φεβρουαρίου του 1963.
Τον Ιούνιο του 1962 πήρε την ειδικότητα του παιδιάτρου και υπέβαλε στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών την διδακτορική του διατριβή η οποία έγινε δεκτή, με το βαθμό άριστα, τον Μάιο του 1963.
Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου προτάθηκε και έγινε επιμελητής εξωτερικών ιατρείων και τον Σεπτέμβριο του 1963 έγινε επιμελητής στη Β’ Παιδιατρική Κλινική του «Αγλαϊα Κυριακού».
Τον Ιανουάριο του 1965 πήγε στην Αγγλία για μετεκπαίδευση και παρέμεινε εκεί έως τον Δεκέμβριο του 1967.
Mετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, από τον Δεκέμβριο του 1967 έως τον Δεκέμβριο του 1970, εργάστηκε ως επιμελητής στην Πανεπιστημιακή Παιδιατρική Κλινική του ΑΧΕΠΑ.
Η έγκριση του διορισμού του έγινε στις 10 Μαϊου του 1970. Τον Μάιο του 1969 εξελέγη παμψηφεί υφηγητής της παιδιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και διορίστηκε τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου.
Aπό τον Δεκέμβριο του 1970 ήταν διευθυντής της Παιδιατρικής του Καραμανδανείου Νοσοκομείου Παίδων στην Πάτρα.
Στην αρχή τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση σύμφωνα με το νόμο για προυπηρεσία υφηγητή σε επαρχιακό νοσοκομείο.
Με ενέργειες και προτάσεις του βελτιώθηκαν και αυξήθηκαν οι νοσηλευτικοί χώροι της κλινικής και εμπλουτίστηκαν με τον κατάλληλο νοσηλευτικό εξοπλισμό.
Επί Γιογκαράκη:
-Δημιουργήθηκαν και λειτούργησαν μικροβιολογικό και ακτινολογικό εργαστήριο και επιτεύχθηκε η συνεργασία με κέντρα εργαστηριακά στην Πάτρα, απαραίτητη προυπόθεση για τη σωστή νοσηλεία αρρώστων παιδιών. Για την εκτέλεση ειδικών εξετάσεων η κλινική συνεργάστηκε με το «Χωρέμειον» Ερευνητικό Εργαστήριο της Ά παιδιατρικής κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών με το Κέντρο Γεννετικής της Β΄Παιδιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με το τμήμα Ιολογίας του Κέντρου Πυρηνικών Επιστημών Δημόκριτος και με το Αιματολογικό Εργαστήριο του Νοσοκομείου Παίδων Αγίας Σοφίας.
-Συστηματοποιήθηκε ο τρόπος εργασίας με τη χρησιμοποίηση του νέου φύλλου νοσηλείας, τη δημιουργία αρχείου, ενημερωτικού σημειώματος για τα εξερχόμενα παιδιά καθώς και τη χρήση καρτών για τη θεραπεία.
- Αυξήθηκε ο αριθμός του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και βελτιώθηκε η επιστημονική του στάθμη με την συνεχή μετεκπαίδευση.
- Δημιουργήθηκε το νεογνικό τμήμα που μπορούσε να νοσηλεύει 20 νεογέννητα και ήταν απαραίτητο για τη νοτιοδυτική Ελλάδα. Σταδιακά επεκτάθηκαν οι χώροι, εξοπλίστηκαν με σύγχρονα όργανα και μεθοδεύτηκε ο τρόπος εργασίας με το σχεδιασμό και τη χρησιμοποίηση φύλλου νοσηλείας και καρτών για την καμπύλη βάρους, τον προσδιορισμό της ενδομήτριας ηλικίας κλπ.
- Αυξήθηκε και βελτιώθηκε το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που μονιμοποιήθηκε στο τμήμα και εκπαιδεύτηκε σε μεθόδους νοσηλίας και στη χρήση των οργάνων.
Έτσι, εξασφαλίστηκε η δυνατότητα καλύψεως όλων των περιπτώσεων της νοστιοδυτικής Ελλάδας εκτός από αυτές που χρειάζονταν μηχανική υποστήριξη του αναπνευστικού και αυτό εξαιτίας της ελλείψεως χώρου και εξειδικευμένου ποσωπικού. Η ανάπτυξη του νεογνικού τμήματος και η εμπειρία επέτρεψε να προγραμματοστεί η λειτουργία μονάδας εντατικής θεραπείας στους χώρους του νέου νοσοκομείου παίδων που θα λειτουργούσε στο Πρεβαντόριο, εκεί δηλαδή που στεγάζεται σήμερα το Καραμανδάνειο.
- Κατά την περίοδο που διηύθυνε την κλινική αυξήθηκε η κίνηση κατά 144% μειώθηκε ο μέσος όρος νοσηλείας κατά 50% και η θνησιμότητα κατά 71%, ποσοστά παραπάνω από εντυπωσιακά.
Η μέση ετήσια κίνηση στο νεογνικό τμημα ήταν 286 νεογέννητα η δε θνησιμότητα μειώθηκε από 28% το 1971 σε 12,5% το 1977.
- Η καλή κλινική εμπειρία με την ποικιλία του υλικού, η δημιουργία βιβλιοθήκης η οργάνωση και εφαρμογή μετεκπαιδευτικού προγράμματος και η συνεργασία με την Παιδιατρική του Πανεπιστημείου Αθηνών δημιούργησαν τις απαραίτητες προυποθέσεις για να δίνει η κλινική πλήρη ειδικότητα.
- Επισημάνθηκε η δυνατότητα μεταφοράς του Καραμανδανείου στο Πρεβαντόριο και υπεδείχθη ότι στους χώρους του θα μπορούσε να λειτουργήσει ένα σύγχρονο και μεγάλο νοσοκομείο παίδων ανάλογα με τις ανάγκες της περιφέρειας σύντομα και με τη μικρότερη δαπανηρή λύση. Μετά από ενέργειες του Γιοκγαράκη προς όλες τις κατευθύνσεις και την επανειλλημμένη ενημέρωση των αρμοδίων και του κοινού για την ακαταλληλότητα του Καραμανδανείου, και τις δυνατότητες του Πρεβαντορίου να στεγάσει το Νοσοκομείο Παίδων, γιατί από πολλούς παράγοντες παρεμβάλλονταν εμπόδια, ματαιώθηκε η μετατροπή του σε άσυλο για ανίατα παιδιά και τελικά έγινε νοσοκομείο Παίδων.
Μνημειώδης ήταν η πολεμική που έγινε στον Γιογκαράκη από εφημερίδα της Πάτρας, για λόγους που δεν ήταν ιατρικοί.
- Παράληλα τον απασχόλησε και το θέμα της περίθαλψης των σπαστικών παιδιών που ήταν τελείως ανύπαρκτη σε όλη την περιφέρεια της νοτιοδυτικής ελλάδας. Με ενέργεις προς το ΠΙΚΠΑ και με την κατάλληλη διαφώτιση των γονέων των παιδιών, δημιουργήθηκε στην Πάτρα μονάδα για σπαστικά παιδιά από το ΠΙΚΠΑ και ιδρύθηκε σύλλογος Αποκαταστάσεως Σπαστικών Παιδιών.
Η Πάτρα του χρωστάει πολλά.
Ο γάμος- Εκείνος 32 εκείνη 28. Για την Άρτεμη Γιογκαράκη είχε προηγηθεί ένας πρώτος γάμος και μια χηρεία καθώς ο πρώτος της σύζυγος έσβησε πολύ από την καρδιά του 
Ένα όμορφο δημιουργικό και κοσμικό ζευγάρι 
Η Άρτεμις Γιογκαράκη, μια από τις πραγματικές καλλονές της Πάτρας, με υποδέχθηκε τπ 2015 στο σπίτι τους στην πλατεία Όλγας, με ευγένεια και απίστευτα νεανική διάθεση, εξίσου όμορφη όπως πάντα, με τον χρόνο να την έχει κυριολεκτικά αγνοήσει.
"Για μένα, ο Θεόδωρος, όπως και η Τζένη (η αδελφή της και σύζυγος του Κωστή Στεφανόπουλου), δεν έχουν πεθάνει. Αισθάνομαι ότι ειδικά αυτοί οι δύο βρίσκονται δίπλα μου. Μερικές φορές μάλιστα μιλάω στον ενικό, σαν να πρόκειται να τους συναντήσω" μου ειχε πει.
Η Άρτεμις Γιογκαράκη, νοσταλγούσε συχνά την στενή φίλη της αείμνηστη μητέρα του δημοσιογράφου Κωνσταντίνου Μάγνη, εξακολουθούσε να έχει στενές, αδελφικές σχέσεις με τον Κωστή Στεφανόπουλο, καμάρωνε τον γιο της τον Χρήστο που ήταν η μεγάλη αδυναμία του Γιογκαράκη και ο οποίος πλέον είχε περάσει τα τριάντα και μιλούσε για τον Γιογκαράκη σαν να μην έφυγε ποτέ.
Παραθέτουμε αυτούσια αποσπάσματα από εκείνη τη συνομιλία του 2016:
"Μου εξηγεί ότι "ο Θεόδωρος αγαπούσε πολύ τη μητέρα του, η οποία είχε χωρίσει με τον πατέρα του. 'Ηταν από μικρός ένα πολύ ευαίσθητο παιδί και πολύ φιλόζωος. Δεν ξέχασε ποτέ που είχαν πάρει στο σπίτι τους απέναντι από τους Αγίους Αναργύρους, ένα αρνάκι. το οποίο το Πάσχα το έσφαξαν. Ο Θεόδωρος ήταν τότε 8-9 ετών περίπου και έπεσε σε κατάθλιψη, δεν σηκώθηκε από το κρεβάτι και βεβαίως δεν έβαλε μπουκιά στο στόμα του" μου λέει. "Από τότε είχε συνέχεια επαφή με τα ζώα. Ο γιος μας μεγάλωσε με μια γάτα μέσα στην κούνια του. Θυμάμαι την Αθηνά την Πραποπούλου που είχε δει την γάτα στην κούνια να του λέει ...εισαι τρελός;".
Η απόφαση να γίνει γιατρός ελήφθη πολύ νωρίς. Στα 13 του χρόνια τον θυμόταν η μητέρα του να καταπιάνεται με φάρμακα και να δηλώνει ότι θα γίνει παιδίατρος. "Δεν φοβόταν τίποτε, απο παιδί. Τα άλλα παιδιά του έλεγαν "πήγαινε νύχτα στο νεκροταφείο" για να τον τρομάξουν και εκείνος πήγαινε σαν να πηγαίνει περίπατο στο πάρκο. Σε όλη του τη ζωή δεν φοβήθηκε ποτέ τίποτα. Ούτε όταν αρρώστησε. Έδωσε γενναία τη μάχη μέχρι το τέλος. Έκανε τρεις εβδομάδες χημειοθεραπεία, έβγαινε και μετά από λίγες μέρες έκανε ιατρείο".
Η κ. Γιογκαράκη λέει ότι ο γιατρός σαν άνθρωπος ήταν πράος και πολύ ήρεμος, "σε βαθμό που σου έσπαγε τα νεύρα, μπορούσε να σκάσει γαίδαρο" συμπληρώνει χαμογελώντας με νοσταλγία αλλά έχει να θυμάται σε όλη τους τη ζωή τρεις φορές μεγάλου, σχεδόν εκρηκτικού εκνευρισμού του από την συμπεριφορά τρίτων. "Κυριολεκτικά εξερράγη, δεν μπορούσα να τον ηρεμήσω" μου λέει και συνεχίζει: "Θυμάμαι μερικές φορές στο ιατρείο που περίμενε πολύς κόσμος απέξω και του έλεγα "περιμένουν κάνε λίγο πιο γρήγορα" και εκείνος καθόταν και εξηγούσε ήρεμος στις μαμάδες και μου έλεγε "τώρα είναι ταραγμένες και χρειάζονται χρόνο για να καταλάβουν τι γίνεται και τι πρέπει να κάνουν"
Στο ιδιωτικό του ιατρείο οι μικροί τότε ασθενείς του θυμούνται ένα εντυπωσιακό ενυδρείο.
"Δεν το μπορούσα" μου λέει η Άρτεμις Γιογκαράκη. "Του το είχαν χαρίσει και άρεσε στα παιδιά, αλλά εγώ γενικά δεν τα μπορώ τα ενυδρεία και τα ψάρια, νιώθω ότι ασφυκτιώ όταν τα βλέπω".
Ο Γιογκαράκης αγαπούσε την βραδινή ζωή και τα κλαμπ στην Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως και τα περίφημα καμπαρέ και με την γυναίκα του είχαν έντονη κοινωνική ζωή και έκαναν πολλά ταξίδια. Διάβαζε ασταμάτητα ιατρικά βιβλία αλλά δεν αγαπούσε τα μυθιστορήματα.
Συμμετείχε με όλο το "είναι" τα ιατρικά συνέδρια, πήγαινε πρώτος και έφευγε τελευταίος λέγοντας "αυτοί οι άνθρωποι έχουν κάνει τεράστιο κόπο για να μας παρουσιάσουν τις εργασίες τους και αξίζουν σεβασμό"
Σε κάθε χώρα που επισκεπτόταν πήγαινε σε νοσοκομεία και ενημερωνόταν για την υγειονομική της κατάσταση και τα επιτεύγματα.
Η Άρτεμης Γιογκαράκη ήταν ο μεγάλος έρωτας της ζωής του και η μεγάλη του αγάπη ήταν ο γιος του ο Χρήστος.
Αγαπούσε τα παιδιά με πάθος, και όταν ήρθε ο δικός του γιος, έγινε κάτι παραπάνω από χαζομπαμπάς.
"Επέστρεφαν στο σπίτι και έφερναν ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Ό,τι έδειχνε ο Χρήστος στις βιτρίνες το αγόραζαν και το έφερναν. Η αδυναμία ήταν τεράστια" λέει η κ. Γιογκαράκη.
Ο Θεόδωρος Γιογκαράκης προερχόταν από αριστερή οικογένεια. Ο πατέρας του, είχε μάλιστα έντονη αριστερή δράση. Στα 12 χρόνια του πήγαινε μαζί με τον αδελφό του να δει τον πατέρα του στη φυλακή μαζί με την μητέρα τους που ήταν ένα εξαίρετο πλάσμα" λέει η γυναίκα του. Αλλά και ο ίδιος ο Γιογκαράκης τοποθετείτο στα αριστερά. Όλα αυτά όμως μέχρι τη στιγμή που γνώρισε τον Κωστή Στεφανόπουλο, ο οποίος ήταν σύζυγος της αδελφής της συζύγου του, της Τζένης.
"Τον αγάπησε τόσο πολύ, τον θαύμαζε και τον εκτιμούσε τόσο πολύ, που έγινε ο μεγαλύτερος οπαδός του. Η παρέα τους ήταν παραπάνω από αδελφική. Περνούσαν μαζί όλο το καλοκαίρι" μου λέει η Άρτεμις. Η τραγική ειρωνεία; "Έφυγε από τη ζωή στα 61 του χρόνια το 1994, έξι μήνες πριν γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο Κωστής. Δεν πρόλαβε να τον χαρεί και το ήθελε πολύ κάτι τέτοιο"
Μάλιστα ο γιος του Κωστή, ο Ηλίας Στεφανόπουλος, σε συνέντευξή του είχε πεί ότι αυτό που τον θλίβει είναι ότι δεν πρόλαβε να δει τον πατέρα του Πρόεδρο ο θείος του ο Θεόδωρος.
Πολύ καλός φίλος του Θεόδωρου Γιογκαράκη ήταν και ο Τόμης Ανδρουτσέλης.
"Γενικά ήταν πολύ καλός φίλος και πολύ καλός συγγενής. Αγωνιζόταν για όλους αλλά αυτό δεν αναγνωριζόταν από όλους τους ευεργετηθέντες" λέει η Άρτεμις Γιογκαράκη.
Όπως σε όλα τα πράγματα όμως αυτό που μένει είναι η ουσία. Και ο Γιογκαράκης τα πήγαινε καλά μαζί της...
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
