Για την προστασία της Δημοκρατίας

Συνιστά πρωτοφανές πολιτικό ολίσθημα και θεσμική εκτροπή άνευ προηγουμένου η παραμονή της Ζωής Κωστατντοπούλου στην έδρα του Προέδρου της Βουλής, μια έδρα που και η ίδια.. «τιμά» κατά περίσταση και χρησιμοποιεί κατά το δοκούν και κατά το προσωπικό συμφέρον,  στην πιο κρίσιμη περίοδο της μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας.

H άρνηση του Πρωθυπουργού να αντιμετωπίσει την ΠτΒ, μια άρνηση που υποδηλώνει πασιφανή πολιτική δειλία, υπό τον φόβο της δρομολόγησης εξελίξεων ικανών να οδηγήσουν σε ακόμη χειρότερες εσωκομματικές εκρήξεις από αυτές που ήδη έχουν φέρει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, είναι ενδεκτική του κινδύνου παράτασης ή και διαιώνισης μιας φασίζουσας νοοτροπίας περί τα κοινά, έτσι όπως αυτή εκφράζεται από την Ζωή Κωνσταντοπούλου, αλλά και από άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αναλόγου πολιτικής ..αντίληψης.

Και μπορεί  για τα υπόλοιπα μέλη της κυβερνητικής πλειοψηφίας, η οποία έχει μετατρέψει την πολιτική ζωή του τόπου σε ρώσικη ρουλέτα, ο κ. Τσίπρας να θεωρεί ότι δικαιούται να ροκανίζει το χρόνο, προσδοκώντας κομματική ανάνηψη την κατάλληλη στιγμή, αλλά για την ΠτΒ τα πράγματα δεν μπορεί να συνεχίσουν να αποτελούν μέρος του μικροπολιτικού του παιχνιδιού, καθώς αυτό που διακυβεύεται δεν είναι το πολιτικό μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ αλλά η ίδια η υγεία της Δημοκρατίας.

Μιας δημοκρατίας που έχει γίνει παρακολούθημα τακτικών Μουσολινισμού από την προκλητικά εκφράζουσα λογικές εθνικολαϊκισμού και επίσης προκλητικά ακκιζόμενη με την πτέρυγα της Χρυσής Αυγής, Πρόεδρο της Βουλής.

Μιας δημοκρατίας που για πρώτη φορά στα χρονικά αίρεται και βάλλεται εντός του κοινοβουλίου  από μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που έχει μετατρέψει την έδρα της σε μαστίγιο κατά των διαφωνούντων και την Βουλή σε κατάστημα αυτοπροβολής, θέτοντας συνεχώς σε κίνδυνο, εθνικού χαρακτήρα αποφάσεις, με βάση την προσωπική της ερμηνευτική προσέγγιση και την δική της πολιτική (;) ανάγνωση των πραγμάτων.

Είναι θλιβερό να διαπιστώνει κανείς αυτές τις κρίσιμες ώρες  την  ατολμία του Πρωθυπουργού να θέσει τέλος στην προσωπική του επιλογή που διολισθαίνει συνεχώς  στα άκρα, προσβάλει το κοινοβούλιο, τους  θεσμούς, τα κόμματα, αλλά και τον ίδιο, μια επιλογή που  τίθεται στο περιθώριο   από όλο το φάσμα των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, όπως ακριβώς και η Χρυσή Αυγή.

Και είναι εξίσου λυπηρό να παρατηρεί κανείς και την ατολμία της αντιπολίτευσης να επιχειρήσει να θέσει τέλος σε αυτή την θεσμική παρωδία, παίρνοντας έστω και με κόστος στα χέρια της την υπόθεση της εκκαθάρισης του Κοινοβουλευτισμού από τέτοια ύποπτα σπέρματα παρεκτροπής.

Μια Πρόεδρος που τιμωρεί, υβρίζει, αποφασίζει και διατάσσει, παρεμποδίζει, υπερβαίνει τον συνταγματικό της ρόλο και διαφωνεί ριζικά με την κεντρική κυβερνητική πολιτική επιλογή, ραπίζοντας σε μακρόσυρτους λόγους κατά τα μεσάνυχτα τον Πρωθυπουργό αλλά και την ιδέα της Δημοκρατίας, είναι το τελευταίο πράγμα που έχει ανάγκη η χώρα, είναι το τελευταίο προβεβλημένο παράδειγμα που έχει ανάγκη ο λαός σε αυτή την τόσο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του.

Η αντιπολίτευση οφείλει να σταθεί πάνω από τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες και τις φοβίες που μετατρέπουν τον πρωθυπουργό σε μαριονέτα μιας διαταραγμένης φασίζουσας  προσωπικότητας και να καταθέσει τώρα πρόταση μομφής στην ΠτΒ, αποδεικνύοντας ότι βάζει πάνω από το πολιτικό κόστος, την υγεία της Δημοκρατίας, το δικαίωμα των Ελλήνων στην αξιοπρέπεια, το δικαίωμα της λογικής να  περιθωριοποιεί το παραλήρημα από όπου και αν αυτό προέρχεται.

Σε αυτό τον κατήφορο πρέπει να μπει τέλος εδώ και τώρα.

Και αφού δεν μπορεί να κάνει τίποτα -και για αυτό-, η κυβέρνηση, είναι –και αυτό- στο χέρι της αντιπολίτευσης.

Το ουσιαστικό  ερώτημα βεβαίως είναι «ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο», αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα.