O Αντώνης Κανάκης, οι εξουσιομανείς και τα πρόσφατα γεγονότα

Στο πρώτο κομμάτι της εκπομπής Ράδιο Αρβύλα το βράδυ της Τετάρτης, ο παρουσιαστής Αντώνης Κανάκης προσπάθησε αφενός να εξηγήσει τόσο τα δικά του συναισθήματα για όσα είχαν συμβεί στο κέντρο της Αθήνας μερικές ώρες πριν, όσο και των συνεργατών του, και αφετέρου να αναλύσει τις αιτίες. Στο δεύτερο μέρος, εκείνος και η παρέα του, επικέντρωσαν τη συζήτησή τους στις ευθύνες που ο κάθε πολίτης ξεχωριστά φέρει για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. "Είμαστε εξουσιομανείς σε αυτή τη χώρα. Πρέπει να το πάρουμε χαμπάρι, είμαστε για ψυχοθεραπεία. Όλοι σηκώνονται και φωνάζουν, όλοι είναι πρώτοι τσαμπουκάδες, όλοι θέλουν να σκοτώσουν τον άλλο, να επιβάλλουν την άποψή τους. Δεν είμαστε με τα καλά μας. Έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Σοβαρό. Απίστευτα απωθημένα, τρομακτική εξουσιομανία. Και παράγουμε αυτούς τους πολιτικούς. Γι’ αυτό έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζει. Και γι’ αυτό βλέπεις σήμερα ότι δεν πρόλαβε να περάσει ούτε μια ώρα και σκοτώνονταν στα παράθυρα όλοι, καλύπτοντας το τομάρι τους, λέγοντας ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του, πιστεύοντας ότι μόνο αυτό είναι σωστό και χωρίς να ακούει ο ένας τον άλλο. Σκοτώνονται το κομματόσκυλα, χωμένοι στα χαρακώματα και τα στρατόπεδά τους. Δεν έχουμε καν την αξιοπρέπεια να πει κάποιος «σκάστε για μια δυο μέρες να πενθήσουμε».  Όλο αυτό όμως πηγάζει από εμάς τους ίδιους. Γίνεται μεγάλη συζήτηση για το λαϊκισμό. Η δικιά μου αντίληψη είναι ότι λαϊκισμός είναι να λες αυτά που ξέρεις ότι θα σε κάνουν αρεστό στην κοινή γνώμη, ειδικά όταν έχεις τη συνείδηση ότι αυτό που λες είναι λάθος. Δυστυχώς, αρέσει σ' εμάς τους πολίτες να λέμε ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί. Κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξει αυτό. Φυσικά και φταίνε οι πολιτικοί. Είναι διεφθαρμένοι. Είναι δεδομένο αυτό, δεν χρειάζεται να το συζητάμε. Αλλά το θέμα είναι εμείς την αυτοκριτική μας πότε θα την κάνουμε; Εμείς σαν πολίτες. Που όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχουμε αναλύσει ποιους στέλνουμε στη Βουλή — ξέχνα το δικομματισμό. Να αναλύσουμε ποιος είναι αυτός που τον ψηφίζουμε και γιατί τον ψηφίζουμε. Ξέρουμε ποιος είναι; Ξέρουμε αν είναι ικανός; Εκπροσωπεί κάτι καλό; Ή δεν έχουμε ιδέα και στην καλύτερη περίπτωση ψηφίζουμε ένα όνομα κάποιου που το ακούσαμε κάπου και στη χειρότερη περίπτωση τον ψηφίζουμε, επειδή έχουμε μια συναλλαγή μαζί του. Και είμαστε απόλυτα συνένοχοι. Γιατί όταν κάποιος συναλλάσσεται μαζί σου για την ψήφο σου, είναι εξ’ ορισμού διεφθαρμένος. Οπότε εκείνη τη στιγμή ξέρεις ότι στέλνεις κάποιον διεφθαρμένο στη Βουλή. Και μετά γκρινιάζεις για τη διαφθορά; Τι λογική έχει αυτό το πράγμα; Εμείς δεν είμαστε συνένοχοι όταν κάθε Έλληνας πολίτης με την κάθε ευκαιρία λεηλατούσε το δημόσιο χρήμα; Και συνεχίζει να το λεηλατεί, πιστεύοντας ότι το δημόσιο είναι κάτι έξω από αυτόν; Υπάρχει έστω και ένας Έλληνας πολίτης που βγήκε ποτέ και είπε «εγώ παίρνω χρήματα από το δημόσιο που δεν τα αξίζω»; Ακούμε συνέχεια για επιτροπές, για εταιρίες που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, για Έλληνες που παίρνουν συντάξεις που δεν δικαιούνται. Αυτοί τι είναι; Εξωγήινοι; Πολιτικοί είναι αυτοί; Πολίτες δεν είναι; Βγήκε ποτέ κανένας να πει «Όπα, παιδιά, εισπράττω κάτι που δεν το δικαιούμαι. Πάρτε το πίσω. Δεν το θέλω. Κάνω κακό στη χώρα». Δηλαδή έχουμε βρει το άλλοθι ότι εμείς είμαστε άμοιροι ευθυνών  και για όλα φταίνε αυτοί. Ναι, αυτοί φταίνε! Είναι δεδομένο. Δεν χρειάζεται καν να το συζητάμε. Εμείς τι κάνουμε όμως; Δεν θα αλλάξει ποτέ τίποτα αν δεν αλλάξουμε τη νοοτροπία μας.     Και τι θα γίνει μετά το σημερινό; Θα το ξεχάσουμε όλοι. Αυτό θα γίνει. Και θέλω να διευκρινίσω: Το να το ξεχάσουμε και να συνεχίσουμε τη ζωή μας είναι ανθρώπινο. Το να το ξεχάσουμε, με την έννοια ότι δεν άφησε τίποτα στον εγκέφαλό μας, είναι ανόητο. Δηλαδή υπάρχει έστω και μια περίπτωση αύριο ένας πολιτικός, την ώρα που θα πάει να πάρει τη μίζα ή την ώρα που δεν θα ασκεί τα καθήκοντά του, να σκεφτεί τους τρεις ανθρώπους σήμερα, τους τέσσερις; Υπάρχει περίπτωση ο γιατρός στο Κολωνάκι που δεν κόβει απόδειξη να τους σκεφτεί; Υπάρχει περίπτωση εμείς με τις δικές μας μαλακίες που κάνουμε -γιατί κι εμείς δεν είμαστε άγιοι- να το σκεφτούμε; Ή θα συνεχίσουμε να είμαστε οι ίδιοι Ελληνάρες; Και αυτή τη στιγμή που μιλάω και λέω όλα αυτά τα πράγματα, δεν το απολαμβάνω καθόλου. Δεν μου αρέσει καν το ύφος. Και ζητάω και ειλικρινά συγγνώμη για το ύφος. Η ουσία είναι ότι όλοι νιώθουμε την ανάγκη για μια λέξη που τείνει να γίνει γραφική και την κολλάνε όλοι δεξιά και αριστερά και τη χρησιμοποιούν όπως θέλουν. Και αυτή η λέξη είναι «επανάσταση». Έχει γίνει πλέον στον περισσότερο κόσμο συνείδηση -αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά από το να ξέρεις το μονοπάτι μέχρι το να το περπατήσεις- ότι η πιο σημαντική επανάσταση, η μοναδική επανάσταση που μπορεί να έχει νόημα, είναι αυτή που μπορούμε να κάνουμε μέσα μας, στον ίδιο μας τον εαυτό. Όποια αλλαγή μπορούμε να κάνουμε προς το καλύτερο. Και όλες αυτές οι νοοτροπίες του τύπου «Οχ μωρέ, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;» ή «εντάξει, βολέψου τώρα» που ανθίζουν πολύ έντονα στην Ελλάδα, όλα αυτά πρέπει να επιτέλους να βρούμε ένα τρόπο να τα αλλάξουμε. Κι έχουμε τεράστιες ευθύνες όλοι. Όλοι. Πρέπει να το καταλάβουμε."