Πίσω στη ρίζα του Ελληνισμού
Η παράσταση που παρακολουθήσαμε το βράδυ της Κυριακής τις 13 Nοέμβρη ήταν εκδήλωση μνήμης η οποία μας μετέφερε σε ένα μακρινό αλλά και τόσο κοντινό παρελθόν. Τα 100 χρόνια από την μεγάλη καταστροφή αποτελούν για τη χώρα μας ένα χρονικό ορόσημο που κινητοποιεί το νου και διεγείρει την ψυχή.
Το 21ο Γυμνάσιο δεν θα μπορούσε να μείνει αμέτοχο, γι’ αυτό σε συνεργασία με τους χορευτές του Ομίλου «Τέχνης κίνηση» και του Συλλόγου Δασκάλων & Νηπιαγωγών Πάτρας σκέφτηκε να αξιοποιήσει το εμβληματικό έργο «Ματωμένα Χώματα» της Διδώς Σωτηρίου και να δημιουργήσει μια παράσταση βασισμένη σε θεατρική διασκευή του λογοτεχνικού αυτού έργου. Εκτός από την ανάγκη για μια καλλιτεχνική δημιουργία, στόχος ήταν να αναδείξει με ξεχωριστό τρόπο όλα αυτά που διαδραματίστηκαν από την εποχή που όλες οι εθνικότητες ζούσαν αρμονικά μέχρι τον μεγάλο ξεριζωμό. Παρουσιάζονται κορυφαία γεγονότα από τη ζωή του Μανώλη Αξιώτη, ήρωα υπαρκτού της δραματικής εκείνης εποχής μέσα στην οποία συμπορεύονται αριστοτεχνικά ο σπουδαίος θεατρικός λόγος με την Μικρασιάτικη λαϊκή παράδοση.
Αυτή λοιπόν η παράσταση τα είχε όλα: μουσική, τραγούδι, χορό, λόγο και θέαμα. Οι χοροί και τα τραγούδια οργανικά κομμάτια του θεατρικού έργου καθώς έμπαιναν στη σωστή θέση σύμφωνα με αυτό που απαιτούσε το κείμενο. Όλα αυτά μαζί δεμένα το ένα μέσα στο άλλο ήταν το όχημα για να ταξιδέψουν την ψυχή μας. Ανέδειξαν τις γιορτές και τα πανηγύρια που διάνθιζαν την ανέμελη ζωή τους αλλά και έντυναν με ιδιαίτερη φόρτιση όλα τα δραματικά συμβάντα. Μας μετέφεραν πίσω στις ρίζες του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας σε μια διαδρομή νοσταλγικής αναζήτησης αλλά και τραγικής ταύτισης με το δράμα, την αγωνία, τον φόβο και την αγωνιώδη προσπάθεια για γλυτωμό και επιβίωση. Το συναίσθημα που ακολουθεί όλη την ιστορική παλέτα των γεγονότων απογειώνεται και φορτίζει συγκινησιακά.
Τα κείμενα που επιλέχτηκαν και διασκευάστηκαν ήταν μεστά και γεμάτα ζωντάνια ακολουθώντας την ιστορική σειρά έτσι ώστε να θυμηθούν οι παλιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι τι ακριβώς συνέβη σε εκείνο το κομμάτι του Ελληνισμού.
Επιπλέον αυτό που καθήλωσε τους θεατές ήταν η υποκριτική δεινότητα όλων των ηθοποιών. Οι ενήλικες ηθοποιοί αλλά και οι μαθητές έμοιαζαν να έχουν κατανοήσει σε βάθος τους ρόλους τους και τους απέδιδαν με αμεσότητα και πειστικότητα. Αυτή η συγκλονιστική ερμηνεία διαπερνούσε την ψυχή και το μυαλό των θεατών και δημιουργούσε έντονη ευφορία. Κατάφεραν να ζωντανέψουν τα γεγονότα με τρόπο που οι θεατές γίνονταν μέρος τους σε σημείο που χαίρονταν και γλεντούσαν με τους ήρωες τον καιρό της ειρηνικής συμβίωσης, πανηγύριζαν με ενθουσιασμό και υψηλό φρόνημα όταν υποδέχονταν τον ελληνικό στρατό στη Σμύρνη, υπέφεραν με την υποχώρηση του στρατού και θρηνούσαν με τους πρόσφυγες για τις χαμένες πατρίδες. Οι θεατές άκουγαν τις απεγνωσμένες κραυγές και οιμωγές των παππούδων τους, αλλά και τα απάνθρωπα χωρίς έλεος ξεφωνητά των επιδρομέων.
Φάνηκε ότι οι φωτιές που κατέκαψαν τη Σμύρνη και τον πανάρχαιο πολιτισμό της έγιναν φλόγα άσβεστη στις καρδιές των Ελλήνων που δεν επιτρέπει στη λήθη να σκιάσει τίποτα από όσα έγιναν.
Λέγεται ότι αν ένα έργο τέχνης, μια καλλιτεχνική δημιουργία καταφέρει να συνεπάρει αυτούς στους οποίους απευθύνεται τότε έχει επιτύχει τον σκοπό της. Αυτή η παράσταση το κατάφερε και αυτό φάνηκε στα συγκινημένα πρόσωπα τον θεατών όταν αποχωρούσαν από την αίθουσα.
Σ.Π.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr