Η μεγάλη απορία είναι πώς άλλες πόλεις της Ελλάδας τα καταφέρνουν.
Στις αρχές του Νοέμβρη του 2016 τα δημοσιεύματα, μαζί με ένα «επιτέλους» αναφέρονταν με επαινετικά σχόλια στο γεγονός ότι ο "μουτζούρης" της Πάτρας, από τοίχος συνθημάτων, γινόταν ξανά η ατμομηχανή - ορόσημο για τον σιδηρόδρομο που συνέδεε την πόλη με τη συγκοινωνιακή και βιομηχανική της ιστορία.
Η ατμομηχανή καθώς και ο πέριξ αυτής χώρος διαμορφώνονταν εκ νέου, ενώ στο «μουτζούρη» έμπαινε και αντι-γκράφιτι υλικό, ώστε να αποφευχθούν τα φαινόμενα του παρελθόντος. Οι εργασίες αυτές, σύμφωνα με την τότε ανακοίνωση του ΟΣΕ, θα αναδείκνυαν την ατμομηχανή σαν σήμα κατατεθέν του στην πόλη της Πάτρας.
Στις αρχές του Δεκέμβρη ο «μουτζούρης» φρεσκοβαμμένος και ανανεωμένος έλαμπε εκεί κοντά στον σταθμό της Πάτρας, με ειδικά φωτιστικά σώματα να συμβάλλουν στην ανάδειξή της. Ο "μουτζούρης" τότε είχε γίνει μάλιστα και αγαπημένο φόντο σέλφι φωτογραφιών για Πατρινούς και επισκέπτες.
Η παλιά ατμομηχανή που κάποτε σάπιζε στο ίδιο σημείο, με τους Πατρινούς να παραπονούνται για την εγκατάλειψη, δεν θύμιζε σε τίποτα τη… μουτζούρα που είχαμε συνηθίσει.
Ήταν τότε που είχε ξεκινήσει ακόμη και η κουβέντα για τη δυνατότητα μετατροπής της παλιάς αυτής μηχανής η οποία αποτελεί ζωντανό σημάδι της ιστορίας της πόλης, σε ένα είδος τοπόσημου που θα τη συνέδεε με το παρελθόν της.
Αυτά το 2016. Σήμερα, έξι χρόνια μετά, το τρενάκι της οδού Όθωνος Αμαλίας έχει επιστρέψει στην παρελθούσα εικόνα με την «ταχεία» με την οποία είθισται να τρέχει εδώ στα μέρη μας η αυθαιρεσία.
Οι μουτζούρες επανήλθαν και μαζί με αυτές και οι φθορές των γνωστών βανδάλων που κάνουν ό,τι θέλουν σε αυτή την πόλη, μη αφήνοντας τίποτε όρθιο και απολαμβάνοντας την ατιμωρησία στην άκρη της ακατανόητης γλώσσας τους.
Στο πάνω μέρος της μηχανής βρίσκεις ακόμη και κουβέρτες. Κάποιοι κοιμούνται εκεί, κάποιοι κάνουν την ανάγκη τους, κάποιοι ξηλώνουν το τρενάκι και από… ψηλά.
Κοντά σε αυτά και οι ορατές φθορές που αφορούν την έλλειψη συντήρησης. Από το «μουτζούρη» έχει να περάσει χρόνια χρώμα. Έχει κοινώς να περάσει χρόνια χέρι από την πλευρά του ΟΣΕ που τον αναπαλαίωσε για να τον ξαναεγκαταλείψει σε απόσταση λίγων μέτρων από τον σταθμό του.
Τέτοια στοιχεία υπάρχουν και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Σε δεκάδες. Η διαφορά με την Πάτρα είναι ότι εδώ δεν μπορούμε να περιφρουρήσουμε απολύτως τίποτα και να διασώσουμε το οτιδήποτε τοποθετείται στο δημόσιο χώρο. Από τα ποδήλατα μέχρι τον «μουτζούρη».
Αδυνατούμε να προστατέψουμε, να συντηρήσουμε, να αναδείξουμε ούτε καν τα προφανή. Σαν να είμαστε παραδομένοι στην λογική του πυροτεχνήματος: το φτιάχνουμε, λένε για μας τρεις τέσσερις μέρες τα ΜΜΕ και μετά το αφήνουμε στη μοίρα του και στους βανδάλους, οι οποίοι δρουν υπό την ανοχή μας, χωρίς ποτέ κανείς να αναλάβει είτε μια πρωτοβουλία για να περιορίσει τη δράση τους, είτε μέριμνα ώστε αυτά τα στοιχεία να είναι μη προσβάσιμα από αυτούς.
Η μεγάλη απορία είναι "πώς άλλες πόλεις της Ελλάδας όπως η Καλαμάτα (διαθέτει και υπαίθριο σιδηροδρομικό μουσείο), τα Τρίκαλα, ο Βόλος, το Ναύπλιο κλπ, το καταφέρνουν. Πώς εκεί δεν κυκλοφορούν οι καταστραφείς με ένα σίδερο στο χέρι, πώς εκεί δεν καταλήγουν τα συντριβάνια στέρνες, τα ποδήλατα ρόδες, τα τρένα σκουριές και οι φάτνες σκηνές άρρωστων συμβολισμών.
Έχουν το μαγικό ραβδί;
Άν τελικά το έχουν και μιας και εμείς αδυνατούμε να ανακαλύψουμε ένα παρόμοιο, ας πάμε να τους ρωτήσουμε τι κάνουν (μαζί και τι ΔΕΝ κάνουν), πώς το κάνουν και να μεταφέρουμε την εμπειρία τους.
Ίσως τελικά ακούσουμε κάτι που επιδεικτικά αγνοούμε. Συνεργασία φορέων, λέγεται.
(ΦΩΤΟ Δημήτρης Χριστοδουλόπουλος)
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr