Γράφει η Μαρία Μανουσάκη*
Το σύστημα τόσο το πολιτικό όσο και το κοινωνικό επιθυμεί να διαπλάσει ανθρώπους που θα είναι υπάκουοι και πειθαρχημένοι σε εντολές που θα ακολουθούν χωρίς αντιστάσεις και που θα μπορούν να καταναλώνουν αγαθά όσο μπορούν περισσότερο .Το εκάστοτε σύστημα θέλει και μεθοδεύει καταστάσεις που θα μπορούν εύκολα να επηρεάσουν τους ανθρώπους να υπολογίσουν και τις ανάγκες τους πριν από αυτούς τυποποιώντας έτσι τα γούστα τους .Ξεκινώντας από την παραδοχή αυτή που καθορίζει το κοινωνικό-πολιτικό μας σύστημα βλέπουμε ότι το σημερινό σχολείο διέπεται από τέτοια χαρακτηριστικά υλοποιώντας προγράμματα που δεν επιδέχονται αλλαγές και εφαρμόζονται απαρέγκλιτα .
Συνεργασία μαθητών και καθηγητών είναι σε χαμηλά επίπεδα και βασικά όλο το σύστημα στοχεύει σε μία διανοητική ανάπτυξη η οποία θα είναι εξαρτημένη από μία καθορισμένη καθοδήγηση μιας κοινωνία που επιθυμεί το ενίοτε σύστημα που ως άνω αναφέρουμε.
Όλα αυτά γίνονται προσχεδιασμένα πιστεύοντας οι κοινωνίες ότι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι και ανεξάρτητοι προσαρμοσμένοι πλήρως στο κοινωνικό μηχανισμό ,δρουν πειθήνια σε όλα όσα τους ζητούν χωρίς να αντιδρούν σε προσανατολισμένους στόχους μιας προκαθορισμένης αρχής και όλα αυτά βέβαια για το καλό του κοινωνικού μας συνόλου.
Η εκπαιδευτική πράξη λοιπόν ετοιμάζει τους νέους μας να αναλάβουν τις μελλοντικές τους ευθύνες πετυχαίνοντας στην ζωή τους μέσα από ένα μοντέλο καθορισμένο, με απόκτηση μεγάλου όγκου της πληροφορίας με έτοιμη μορφή γνώσης χωρίς κριτική προσέγγιση και μέσα από μία συμπεριφορά μαθητή που έχει χαρακτηριστικά την αποδοχή πάντα και την υπάκουή.
Πρέπει η εκπαιδευτική αυτή διαδικασία στο σχολείο να αλλάξει .
Πρέπει να δοθεί μία νέα ποιότητα και ένα όραμα νέο στην εκπαίδευση των παιδιών μας .
Οι σχέσεις μαθητή και καθηγητή και κοινωνίας στο σύνολο της πρέπει να αλλάξει και να μπει σε μία νέα δημιουργική αποδοτική σχέση.
Το σχολείο δεν πρέπει να έχει ως σκοπό μία στείρα εκπαίδευση και στόχο την επαγγελματική του αποκατάσταση ,αλλά την βασική του διαμόρφωση την προσωπικότητα του ως άνθρωπο και ως ενεργό πολίτη δηλαδή την παιδεία του.
Πρέπει να μαθαίνουμε στα παιδιά μας την έννοια της συνεργασίας και όχι του ανταγωνισμού την έννοια της αλληλεγγύης και της συλλογικής δράσης ,να γνωρίσουν την αξία της ελευθερίας γιατί οι άνθρωποι μέσα από την ιστορική τους πορεία τους καθορίζει η έννοια της ελευθερίας μέσα από την πνευματικότητα τους.
Μέσα από την πνευματικότητα μας αυτή θα ανακαλύψουμε ότι μπορούμε να αρνούμαστε την ανάγκη, την δουλεία, την μοίρα,
την νομοτέλεια, την σκλαβιά ,και την υποτέλεια των επίπλαστων αναγκών .
Για να μπορέσουμε να σταθούμε με κριτική προσέγγιση σε όλα αυτά πρέπει να καλλιεργηθούν ιδέες ανάλογες μέσα από την εκπαίδευση με άλλη μορφή βέβαια από την σημερινή που δεν θα μπορέσουν να υλοποιηθούν γιατί θα ξεχαστούν μέσα από την τυπικότητα της μάθησης της παπαγαλίας και της βαθμοθηρίας.
Για αυτό λοιπόν το σχολείο δεν αρέσει στα παιδιά ,και μάλλον δεν ικανοποιεί κανέναν μέσα στα πλαίσια της κοινωνίας.
Το σχολείο λοιπόν πρέπει να γίνει ελκυστικό και στον μαθητή και στον εκπαιδευτικό για αυτό πρέπει συνέχεια να εκσυγχρονίζεται ,να καινοτομεί, προσανατολισμένο στο μέλλον και μέλημά του πρέπει να αποτελεί τα παιδιά να αποκτήσουν τέτοιες δεξιότητες που θα τους είναι χρήσιμες στην ζωή τους αλλά και στην αγορά εργασίας. Πρέπει το σχολείο να καλλιεργεί την κριτική ικανότητα ώστε να μπορεί να διαχειριστεί τεράστια δεδομένα γνώσεων και απόψεων που συνδέονται με την ζωή του την ίδια ως προσωπικότητα ,και ως κοινωνία .Πρέπει να προετοιμαστεί για τις μεγάλες κοινωνικές προκλήσεις που θα λάβουν χώρα όπως το ότι θα εισέλθει σε μια ευρύτερη πολυπολιτισμική κοινωνία ,την σωστή χρήση που πρέπει να έχει και γνώση μέσα στην κοινωνία της πληροφορίας ,την αντιμετώπιση και τις αλλαγές που πρέπει να κάνουμε για την προστασία του περιβάλλοντος, την καθημερινή δημιουργική ενασχόληση που έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο.
Το σχολείο πρέπει να τους μαθαίνει να κρατά ο μαθητής σε υψηλά επίπεδα όχι μόνο τα πρόσωπα της παράδοσης ,ιστορίες και μορφές που θυσιάστηκαν ανά τους αιώνες αλλά να μαθαίνουν αναδεικνύοντας καθημερινούς ήρωες της ζωής και της κοινωνικής προσφοράς. Πρέπει να αφήσει πίσω του την κατάκτηση μόνο στην μάθηση, την αυταρχικότητα, τον φόβο και τον ψυχικό εξαναγκασμό της παρακολούθησης του όπου οι αλλαγές όλες που ενίοτε γίνονται δεν τους αφορά ουσιαστικά διότι δεν επικεντρώνονται ούτε στο πρόσωπο του μαθητή αλλά ούτε και του εκπαιδευτικού.
Το σχολείο λοιπόν πρέπει να διδάξει την κριτική ικανότητα μέσα από την νοημοσύνη του μαθητή, την οποία πρέπει να διευρύνουμε και έτσι ο μαθητής να μεταδώσει το ενδιαφέρον του από το προσωπικό στο δημόσιο συμφέρον και την προαγωγή του κοινωνικού συνόλου .Με την κριτική σκέψη αυτή ,το μορφωτικό του αποτέλεσμα που θα περιμένουμε θα είναι μία ικανότητα πολιτική του ατόμου για καινοτομία και κοινωνικό μετασχηματισμό. Αυτό πρέπει να παραχθεί ως έργο εκπαιδευτικό ακόμα και όταν βρίσκεται σε αντίθεση με το ήδη υπάρχον και επιβάλλεται από την αγορά εργασίας και τα οργανωμένα συμφέροντα στέκοντας με κριτική στάση και ματιά σε όλους αυτούς που στόχο έχουν την μαζική κατανάλωση και διοχέτευση της ενέργειας του νέου σε μη παραγωγικές ασχολίες. Ο νέος πρέπει να κινητοποιήσει όλες τις δυνάμεις του ενάντια στον μηχανισμό του πολιτικοκοινωνικού συστήματος που θέλει την καταστολή της υποκειμενικότητας και έτσι οι άνθρωποι να οδηγούνται στην απαξίωση της καθημερινής αντίδρασης και επανάστασης, στην πολιτική αδράνεια και στον κομφορμισμό.
· Η Μαρία Μανουσάκη, είναι εκπαιδευτικός/κοινωνική λειτουργός και συντονίστρια του πατρινού παραρτήματος της "Καλλιπάτειρας".
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr