Η δύσκολη ζωή της θλιμμένης πριγκίπισσας των Roxette

Ωστόσο, η προσωπική ιστορία της Μαρί Φρέντρικσον, της ερμηνεύτριας των Roxette, που έφυγε από τη ζωή στα 61 της μόλις χρόνια, μπορεί να διέθετε μεγάλες δόσεις αγάπης και επιτυχίας όχι όμως και τύχης. Γιατί το ότι παρά  γεννήθηκε με το χάρισμα μιας εξαίσιας φωνής, που σε καμία περίπτωση δεν γινόταν να περάσει απαρατήρητη, και να έγινε σταρ μεγάλου μεγέθους, τα χτυπήματα της μοίρας, που ήρθαν από νωρίς, τής στέρησαν την δυνατότητα να απολαύσει, ανέμελα, όσα καλά είχε. Κι αυτό το συναίσθημα της αόρατης μελαγχολίας αποτυπωνόταν στις δυναμικές αλλά και ευαίσθητα συνάμα ερμηνείες. Εξάλλου έτσι ήταν και η ίδια: Μια δυναμική θλιμμένη πριγκίπισσα…

Το σκληρό, το αδυσώπητο πρόσωπο της ζωής το γνώρισε, δυστυχώς, όταν ήταν ακόμη παιδί. Η μεγάλη της αδελφή, ένα από τα πέντε παιδιά της οικογένειας, τραυματίστηκε θανάσιμα, μετά από τροχαίο δυστύχημα στο οποίο ενεπλάκη. Τραγική ειρωνεία: το δυστύχημα συνέβη ενώ πήγαινε να παραλάβει το επίσημο φόρεμα των αρραβώνων της που θα γίνονταν σε λίγες ώρες.

«Ήταν 20 χρονών, ελάχιστα τη θυμάμαι σήμερα. Αλλά θυμάμαι τη θλίψη, πώς η οικογένεια διαλύθηκε. Εντελώς. Μετά τον θάνατό της έπρεπε να φροντίζω μόνη τον εαυτό μου, ήμουν μόλις εφτά χρονών» είχε εξομολογηθεί η Μαρί σε παλαιότερη συνέντευξής της».

Και ίσως αυτή η τραγωδία και η έλλειψη των ξέγνοιαστων παιδικών χρόνων να ήταν η αιτία της διαρκούς νευρικότητας και της έλλειψης αυτοπεποίθησης που την συνόδευαν στα πρώτα της μουσικά βήματα. Από μικρή αγαπούσε πολύ τη μουσική, σύντομα συνειδητοποίησε πως αυτός ήταν ο δρόμος που ήθελε να ακολουθήσει, όταν την προέτρεπαν όμως ν΄ ανοίξει τα φτερά της και να τολμήσει να ακολουθήσει σόλο καριέρα εκείνη ένιωθε ανήμπορη και απροστάτευτη. Ήταν σίγουρη, ωστόσο, πως λατρεύει την Τζόνι Μίτσελ, τους Μπητλς και τους Deep Purple και πως ήθελε να ακολουθήσει τα χνάρια τους: «Θέλω να ερμηνεύω. Είμαι ερμηνεύτρια» θα πει στα 17 της όταν παίρνει την απόφαση να εγκαταλείψει το μουσικό κολέγιο στο οποίο φοιτά.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η μουσική της περιπέτεια η οποία περιελάμβανε συμμετοχές σε μικρά τοπικά γκρουπ και εμφανίσεις σε άγνωστες παμπ της πατρίδας της Σουηδίας, αποτυχημένους νεανικούς έρωτες αλλά και αληθινούς φίλους οι οποίοι πίστεψαν στο μεγάλο ταλέντο της και την ενθάρρυναν να προχωρήσει μιας και ήταν σίγουροι πως η Μαρί μπορούσε να φθάσει ψηλά, πολύ ψηλά…

Έτσι κι έγινε. Ο Περ Γκέσλε, με τον οποίον την συνέδεε μακροχρόνια φιλία, τής πρότεινε να φτιάξουν μαζί ένα ντουέτο. Εκείνη δέχτηκε και το 1986 γεννήθηκαν οι Roxette. Το συγκρότημα έγινε διάσημο αμέσως στη Σουηδία χρειάστηκε ωστόσο να περάσουν κάποια χρόνια μέχρι τη διεθνή αναγνώρισή τους που ήρθε μέσα από το δυναμικό κομμάτι τους «The Look» το οποίο κυκλοφόρησε το 1989 και έγινε Νο1 στις ΗΠΑ. Από κει και πέρα ο δρόμος προς τη δόξα ήταν ορθάνοιχτος…

Ακολούθησαν άλλες, επίσης πολύ μεγάλες επιτυχίες μεταξύ των οποίων τα τραγούδια «Listen to your Heart», «Dangerous» και φυσικά το πασίγνωστο «It must been love», που παρότι είχε γραφτεί λίγο νωρίτερα, έγινε διεθνής επιτυχία μέσα από την ταινία «Pretty Woman». Οι δίσκοι των Roxette πουλούσαν εκατομμύρια αντίτυπα και στις διεθνείς περιοδείες τους επικρατούσε το αδιαχώρητο. Η Μαρί Φρέντρισκον, το λεπτό κορίτσι, με το κοντοκουρεμένο ξανθό μαλλί είχε γίνει πλέον μια από τις μεγαλύτερες ποπ σταρ της δεκαετίας.

Ακόμη κι εκείνη, όμως, την χρυσή εποχή της καριέρας της η ίδια δεν ένιωθε καλά μέσα της. Η δημοσιότητα την έπνιγε, ένιωθε να χάνει τον εαυτό της. Φωτεινή διέξοδο απ’ όλα αυτά τα πιεστικά συναισθήματα βρήκε στο πρόσωπο του μουσικού Michael Bolyos. Οι δυο τους γνωρίστηκαν το 1991, κατά την διάρκεια μιας περιοδείας των Roxette στην Αυστραλία και ο έρωτάς τους ήταν κεραυνοβόλος. Παντρεύτηκαν το 1994, απέκτησαν μαζί δύο υπέροχες κόρες, και παρέμειναν για πάντα ο ένας στο πλευρό του άλλου στα εύκολα και στα δύσκολα.

Η Μαρί μιλούσε συχνά για τον άνδρα της περιγράφοντάς τον πάντα ως τον πολύτιμο φύλακα άγγελό της: «Αν δεν τον είχα γνωρίσει, δεν θα είχα συνεχίσει με τους Roxette για πολύ καιρό ακόμη.. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ σωστά τη ζωή μου όσο βρισκόμουν σε περιοδείες. Έβγαινα συνέχεια στα μπαρ και έπινα πολύ. Ήμουν θλιμμένη τον περισσότερο καιρό και δυσκολευόμουν πολύ με τα ΜΜΕ καθώς έπρεπε να εμφανίζομαι ως το καλό κορίτσι που λέει όμορφα πράγματα, είναι πάντα διαθέσιμο για όλους και φοράει το πλατύ χαμόγελο της ευτυχίας. Είχα όλο και λιγότερο χρόνο για τον εαυτό μου και όταν ήμουν μόνη ένιωθα αβέβαιη, ανήμπορη και χαμένη…» θα εκμυστηρευτεί η ίδια χρόνια αργότερα.

Η μάχη με τον καρκίνο

Ήταν ένα πρωϊνό του Σεπτεμβρίου, το 2002. Η Μαρί μαζί με τον σύζυγό της είχαν βγει για το καθιερωμένο τους τρέξιμο. Κάποια στιγμή εκείνη ένιωσε μια έντονη αδιαθεσία και αντιλήφθηκε, έντρομη, πως είχε χάσει την όραση από το δεξί της μάτι. Το ζευγάρι επιστρέφει αμέσως στο σπίτι, εκείνη μπαίνει στο μπάνιο και καταρρέει. Διακομίζεται άμεσα στο νοσοκομείο και η διάγνωση που παίρνει δεν αφήνει περιθώρια για αισιοδοξία: κακοήθης όγκος στον εγκέφαλο με εξαιρετικά λίγες πιθανότητες μακροχρόνιας επιβίωσης.

Από τότε και για τα επόμενα 17 χρόνια θα παλέψει σκληρά με την ασθένειά της: χειρουργεία, συνεχείς χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες με εξαιρετικά σκληρές παρενέργειες. Υπήρχαν περίοδοι που δεν μπορούσε ούτε να δει ούτε να διαβάσει ούτε καν να μιλήσει. Κι όμως την άντεξε την σκληρή αυτή δοκιμασία και το 2003 πίστεψε πως είχε βγει νικήτρια δηλώνοντας: «Ήταν τρία πολύ δύσκολα χρόνια αλλά είμαι υγιής τώρα. Δεν χρειάζομαι πλέον θεραπεία».

Το επόμενο χρονικό διάστημα θα επιστρέψει με μεγάλο ενθουσιασμό στην ενεργό καλλιτεχνική δράση, οι Roxette θα επανενωθούν το 2010 και θα δώσουν πολλές και ιδιαίτερα επιτυχημένες συναυλίες σε ολόκληρο τον κόσμο.

Δυστυχώς όμως το ευχάριστο αυτό όνειρο δεν θα κρατήσει πολύ. Ο καρκίνος θα επιστρέψει στη ζωή της με ακόμη μεγαλύτερη ένταση και θα την αναγκάσει να αποσυρθεί, οριστικά, από κάθε δραστηριότητα καθώς οι γιατροί της έχουν ξεκαθαρίσει πως η οποιαδήποτε μετακίνηση είναι απαγορευτική δεδομένης της σοβαρής κατάστασης της υγείας της. Η τελευταία της ζωντανή εμφάνιση θα πραγματοποιηθεί το 2015 στην O2 Aρένα του Λονδίνου. Η ίδια, αν και φανερά αδυνατισμένη και ταλαιπωρημένη, χαρίζει στο κοινό συγκλονιστικές ερμηνείες.

Όσο περνά ο καιρός η κατάστασή της επιδεινώνεται. Δεν μπορεί πλέον ούτε να περπατήσει. «Φοβάμαι να βγω έξω μόνη μου. Δεν μπορώ να πάω ούτε μέχρι τον κήπο. Πρέπει να στηρίζομαι σε κάποιον ακόμη και για τις πιο μικρές αποστάσεις» γράφει  ίδια στην αυτοβιογραφία της με τίτλο «Αγάπη για τη ζωή».

Στις σελίδες αυτού του βιβλίου θα μιλήσει ανοιχτά για το παρελθόν της, τις τεράστιες δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει εξαιτίας της ασθένειάς της, την πολύτιμη συμπαράσταση που έχει από τον άνδρα της ζωής της, τις επιθυμίες και τους φόβους τους.

Επιλέγει, ωστόσο, παρά το γεγονός ότι γνωρίζει πλέον πως η κατάστασή της είναι μη αναστρέψιμη, ο επίλογος να αποτελεί ένα μήνυμα αισιοδοξίας: «Έχω χάσει πολλά χρόνια από την ασθένειά μου. Παρόλα αυτά είμαι ευγνώμων που βρίσκομαι εδώ και μπορώ ακόμη να τραγουδάω».

πηγη