Φιλοξενούνται στη δομή της Praksis και του Ερυθρού Σταυρού
Μας υποδέχθηκαν με χαμόγελο και καλή διάθεση ήταν άλλωστε η μέρα που πήραν βαθμούς από το σχολείο τους και το κλίμα ήταν έτσι κι αλλιώς ευχάριστο, αφού παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες τ’ αποτελέσματα αντάμειψαν τις προσπάθειές τους. Τα 29 αγόρια που φιλοξενούνται στη ειδική δομή γι’ ασυνόδευτα ανήλικα προσφυγόπουλα της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Praksis κα του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, μπορούν και πάλι να κοιτούν μπροστά και να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον.
Τα πράγματα όμως δεν ήταν καθόλου εύκολα. Στην σύντομη ζωή τους έχουν βιώσει πόλεμο, κακουχίες, φτώχια, εκμετάλλευση, πόνο, προσφυγιές, απώλειες συγγενών, προσφυγιά, ρατσισμό και ότι άλλο μπορεί να βάλει ο ανθρώπινος νους. Κι όμως δεν το έβαλαν κάτω, μπορεί να παραπονούνται και να ζητούν, όπως κάθε έφηβος, περισσότερα ρούχα, χαρτζιλίκι, καλύτερο φαγητό, όμως το βλέπεις στο πρόσωπό τους, αναγνωρίζουν τη βοήθεια και την αγάπη που τους προσφέρεται απλόχερα.
Τόσο από τους ανθρώπους του Praksis όσο και από τους δεκάδες εθελοντές της πόλης, που χωρίς καμία υλική ανταμοιβή τους στηρίζουν στον αγώνα της προσαρμογής και της κοινωνικοποίησης για όσο διάστημα παραμείνουν στην Πάτρα και την Ελλάδα. Ακόμα και το σχολείο που πηγαίνουν στην αρχή τους φαινόταν βουνό αφού δεν μπήκαν στην τάξη ανάλογα με την γνώση των ελληνικών αλλά καθαρά με βάση την ηλικία τους. Βήμα το βήμα όμως προχωρούν.
«Στην αρχή η γλώσσα μας φάνηκε δύσκολα», μας λένε, «σιγά-σιγά όμως την μαθαίνουμε, τώρα δεν φαίνεται και τόσο δύσκολη». Στο νεοκλασικό όπου στεγάζεται το κέντρο φιλοξενίας των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων μας ξενάγησε η εκπρόσωπος του Praksis Χρυσούλα Πατσού.
Στο ισόγειο βρίσκεται ο χώρος όπου τρώνε οι φιλοξενούμε, εκεί υπάρχουν τηλεοράσεις για να περνούν την ώρα τους καθώς και παιχνίδια για τα πολύ μικρά παιδάκια που μαζί με συγγενείς τους επίσης μένουν στο κτίριο μέσω του σχετικού προγράμματος του ΕΕΣ. Στο ισόγειο και τα γραφεία των μελών του Praksis όπως και η κουζίνα, η οποία όμως ουσιαστικά δεν χρησιμοποιείται αφού το φαγητό έρχεται από μαγειρείο της περιοχής.
Ακούσαμε κάποια, μεμονωμένα παράπονα για το φαγητό κυρίως για το γεγονός ότι ο τρόπο μαγειρέματος στην Ελλάδα είναι πολύ διαφορετικός από τις χώρες προέλευσής τους. Από το Praksis μας απάντησαν ότι γίνονται προσπάθειες να προσεγγίσουν την κουζίνα της ανατολής και γι’ αυτό προτίθενται να εμπλέξουν περισσότερο τα ίδια τα παιδιά στην Παρασκευή των φαγητών ώστε να είναι πιο κοντά σε όσα έχουν συνηθίσει.
Στον πάνω όροφο είναι τα δωμάτια των παιδιών. Μικρά είναι η αλήθεια, με διώροφα κρεβάτια, ζεστά όμως και καθαρά. Μάλιστα αν και υπάρχει καθαρίστρια στον χώρο, βγαίνουν «υπηρεσίες» και για τα παιδιά τα οποία βοηθούν στην καθαριότητα. Στον χώρο από την αρχή της λειτουργίας του το 2014, έχουν φιλοξενηθεί συνολικά 538 ασυνόδευτα αγόρια ηλικίας από 8 έως 17. Σήμερα οι φιλοξενούμενοι είναι έφηβοι μεταξύ 14 και 17. Κατάγονται από χώρες που έχουν ζήσει πόλεμο και μεγάλη οικονομική ανέχεια όπως Πακιστάν, Αφγανιστάν και Συρία.
Στην Ελλάδα είναι εντελώς μόνα τους. Όπως μας εξηγεί η κυρία Πάτσου. Ένα ασυνόδευτο παιδί μπορεί να είναι ένα παιδί για το οποίο η οικογένειά του μπορεί να έχει επιλέξει ότι το καλύτερο για εκείνο και το μέλλον του μπορεί να είναι να φύγει από την χώρα επειδή βρίσκεται σε πόλεμο ή αντιμετωπίζουν σοβαρές οικονομικές δυσκολίες. Συνήθως επιλέγουν το πιο «δυνατό» παιδί που εκτιμούν ότι είναι σε θέση να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες και το στέλνουν σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα και απλά η Ελλάδα είναι μια χώρα μετάβασης για να φθάσει μέχρι εκεί.
Επίσης μπορεί να είναι ένα παιδί το οποίο έχει χάσει τους γονείς του στην χώρα καταγωγής ή στο ταξίδι μέχρι την Ελλάδα ή μπορεί να είναι ένα παιδί που έχει έναν συγγενή σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Όταν ένα παιδί ξεκινάει να φιλοξενείται στον ξενώνα, ξεκινάει ουσιαστικά και η εκπαιδευτική διαδικασία που εντάσσονται τα παιδιά προκειμένου να μπορέσουν να μπουν σε μια κανονικότητα και να ξαναβρούν την χαμένη τους παιδικότητα.
Το πρόγραμμά τους είναι καθημερινά περίπου όπως κάθε παιδιού. Από τα 29 παιδιά της δομής της Πάτρας τα 22 πηγαίνουν στο σχολείο, επιστρέφουν το μεσημέρι, κάνουν εκπαιδευτικές δραστηριότητες όπως εκμάθηση αγγλικών. Πολλές φορές εθελοντές τους κάνουν μαθήματα και άλλων ξένων γλωσσών ανάλογα με την χώρα τελικού προορισμού τους. Επίσης συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηριότητες αλλά και άλλου τύπου δράσεις ανάλογα με τους εθελοντές που βοηθούν το πρόγραμμα.
«Υπάρχει μια διαδικασία προσαρμογή διαφορετική για το κάθε παιδί λόγω των δύσκολων εμπειριών που ουσιαστικά τα συνοδεύει. Στη δομή υπάρχει ψυχολόγος ο οποίος συνομιλεί μαζί τους και τα συμβουλεύει για να μπορέσει η προσαρμογή να γίνει πιο βατή κι εύκολη. Δεν κουβαλούν μόνο τις εμπειρίες που έχουν από τις χώρες καταγωγής τους αλλά παράλληλα η ψυχολογία τους είναι συνεχώς μεταβαλλόμενη λόγω των διαδικασιών που πρέπει να ακολουθήσουν εδώ.
Όταν ένα παιδί ξεκινάει από την Συρία το χρονικό διάστημα μέχρι να φθάσει στην Ελλάδα μπορεί να είναι πάρα πολύ μεγάλο ή μπορεί το κάθε παιδί να έχει προσπαθήσει 3-4 φορές για να περάσει από την Τουρκία στην Ελλάδα. Κάθε φορά λοιπόν η ψυχολογία του επιβαρύνεται πάρα πολύ. Για να φτάσει κάποιο παιδί να μπει σε μια δομή δεν γίνεται άμεσα με το που φθάσει δηλαδή στην Χίο, στη Λέσβο ή στην Σάμο.
Θα υπάρξει αρκετό διάστημα όποτε, έτσι κι αλλιώς η ψυχολογία τους επιβαρύνεται μόνο και μόνο μένοντας για ένα διάστημα π.χ. στην Μόρια», μας εξηγεί η κυρία Πατσού.
Ποιος είναι όμως το μέλλον αυτών των παιδιών ρωτάμε την εκπρόσωπο του Praksis:
«Αυτό εξαρτάται από την περίπτωση και την επιθυμία του κάθε παιδιού, αν μείνει στην Ελλάδα είτε μετεγκατασταθεί, το πρόγραμμα που ακολουθείται εδώ είναι πρόγραμμα κοινωνικοποίησης και ένταξης στην ελληνική κοινωνία ακόμα και αν το χρονικό περιθώριο είναι πολύ περιορισμένο για να μπορούν να λειτουργούν και να ζουν σε μια κανονικότητα. Η διαδικασία μετεγκατάστασης σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα μπορεί να πάρει κι ένα χρόνο ίσως και παραπάνω», μας απαντά.
Σε μια περίπτωση ενός 6χρονου που βρέθηκε μόνο του στις εγκαταστάσεις της παλιάς ΑΒΕΞ χρειάστηκαν πάνω από δύο χρόνια για να βρεθεί ο πατέρας στου στο Ενωμένο Βασίλειο και ο μικρός να βρεθεί κοντά, η ελπίδα όμως πεθαίνει πάντα τελευταία.
Πώς φθάνει η πλειοψηφία αυτών των παιδιών στην Πάτρα και την συγκεκριμένη δομή;
«Για να ενταχθεί ένα ασυνόδευτο σε κάποια από τις δομές που λειτουργούν στην Ελλάδα οι παραπομπές γίνονται από το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης το οποίο είναι σε συνεργασία με την Υπηρεσία Ασύλου και Πρώτης Υποδοχής που βρίσκεται στα νησιά και καταγράφει τις αφίξεις τους. Μετά ενημερώνει τις δομές με τις οποίες συνεργάζονται για το πόσες θέσεις υπάρχουν και που μπορούν να φιλοξενηθούν. Οι ΜΚΟ αντίστοιχα ενημερώνουν για το πόσες θέσεις έχουν κενές για να μείνει κάποιο παιδί», μας ενημερώνει η κυρία Πατσού.
Τα χρήματα τώρα για τη λειτουργία του ξενώνα έχουν βρεθεί από ευρωπαϊκά προγράμματα και πιο συγκεκριμένα από τη Νορβηγία. Ωστόσο ελλείψεις υπάρχουν κυρίως σε ρούχα, αυτό ήταν ένα ακόμα από τα παράπονα που μας έκαναν τα παιδιά, και όχι μόνο.
Αφού μιλήσαμε με τα αγόρια (σε λεπτομέρειες δεν μπορούσαμε να μπούμε καθώς χρειάζεται ειδική άδεια από τον Εισαγγελέα Ανηλίκων που είναι επί της ουσίας ο κηδεμόνας τους) φωτογραφίσαμε τον χώρο και τα είπαμε διεξοδικώς με τους ανθρώπους της ΜΚΟ, αποχωρήσαμε. Πήραμε μαζί μας τις καλύτερες εντυπώσεις για τα όσα είδαμε και μας γεννήθηκε η ελπίδα ότι αυτά τα παιδιά θα βρουν τελικά το δρόμο τους στη ζωή παρά τα εμπόδια που φροντίζουν να τους βάζουν εκείνοι που κινούν τα νήματα της… ιστορίας.
* Οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Χριστοδουλόπουλου.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr