De Profundis...

« -Tα αγάλματα είναι στο μουσείο …γιατὶ τ΄αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια, είμαστε εμείς». Γ. Σεφέρης

Ο Ελληνικός λαός «εμπιστεύτηκε» τον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα τον ψήφισε για να κυβερνήσει τη χώρα. Εμπιστεύτηκε δηλαδή ένα Αριστερό συλλογικό πολιτικό υποκείμενο.

Ωστόσο, η αστική ηγεμονία δεν ανατρέπεται παρά μόνο με πολιτικά συλλογικά υποκείμενα που απευθύνονται στην κοινωνία και όχι σε κομματικούς μηχανισμούς. H δε ενότητα της Αριστεράς δεν επιτυγχάνεται από κάποια πολιτική συμφωνία «κορυφής». Ούτε βέβαια πρόκειται να προκύψει από απλές αθροιστικές πράξεις συγγενών πολιτικών υποκειμένων, διατεταγμένων σε ομόκεντρους ή παράκεντρους κύκλους, είτε  ονομάζονται  συνιστώσες,  είτε  τάσεις.

Για να κυβερνηθεί δε μια χώρα, χρειάζεται ένα μεγάλο συλλογικό κόμμα που δεν θα είναι μια απλή εκλογική συμμαχία, αλλά ούτε και ένα κόμμα επικυριαρχίας μιας «πρωτοπορίας».

Αυτό το κόμμα θα πρέπει να χαρακτηρίζεται κύρια, από την απευθείας διαμεσολάβηση στην κοινωνία. Θα πρέπει να είναι ένας συλλογικός πολιτικός σχηματισμός, χωρίς διαμεσολαβήσεις μηχανισμών, συνιστωσών, τάσεων, κομματικών παραγόντων - ηγετίσκων και χωρίς παράκεντρους κύκλους μικρο -εξουσιών.

Βέβαια, μετά από δυο χρόνια από το συνέδριο, αντί να διαλυθούν «σε εύλογο χρόνο» οι εναπομείναντες συνιστώσες, άρχισαν να δημιουργούνται νέες τάσεις.

Είναι δε αξιοσημείωτη η σημειολογία της ονομασία τους με κύριο χαρακτηριστικό, την έλλειψη «πολιτικού και ιδεολογικού χρώματος».

Για παράδειγμα το προσωνύμιο «κίνηση» παραπέμπει : σε ρευστή διαρκή κίνηση των οργανωμένων μηχανισμών «ηγετικών παραγόντων», οι οποίοι με ταχτικισμούς αποκτούν κομματική βάση, αυτό που ονομάζουν plus.

Το δε προσωνύμιο «ρεύμα» ή «δίκτυο» παραπέμπει σε «πλατύτητα» και «καθολικότητα» των αντιπολιτευτικών δράσεων, στο όνομα πάντα της καθαρότητας και της «πρωτοπορίας» του 4% και μάλιστα της κόκκινης πρωτοπορίας . Και η «νεογέννητη» τάση, με το γελοίο όνομα : «Υποστηρικτική Λαϊκή Αντιμνημονιακή Τάση», για να στηρίξει δήθεν την κυβέρνηση, ενεργοποιώντας το λαό.( ! ).

Από κοντά βέβαια και η ΚΟΕ, που ευκόλως αλλάζει «φαντασίωση» και στρατόπεδο ανάλογα με το « επίδικο» που διεκδικεί.

Οι συγκεκριμένες τάσεις, κινήσεις, δίκτυα, πλατφόρμες και ρεύματα δεν ενδιαφέρονται και τόσο, για το «διάλογο» εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ ή για την στήριξη ή μη της κυβέρνησης ή την ενεργοποίηση του λαού. Αντίθετα, ενδιαφέρονται περισσότερο για ιδεοληπτικές «περιχαρακώσεις», στοχεύοντας στη χειραγώγηση των εσωτερικών συσχετισμών με όρους ισχύος.

Αυτός ο «ριζοσπαστικός φατριασμός» με τα φιλελεύθερα μικροαστικά χαρακτηριστικά, συγκροτεί το κόμμα των τάσεων, των συνιστωσών και των «μηχανισμών» και περιστέλλει την πολιτική σε σκέτο τακτικισμό.

Φαντασιώνονται τη «ρήξη» δημιουργώντας την αυταπάτη ότι έτσι, θα ανοίξει το δρόμος για την κοινωνική ανατροπή. Ωστόσο επιτυγχάνουν μόνο να συντηρούν τα πολιτικά τους ακροατήρια και τη δυνατότητα εσωτερικών «ελιγμών». Ο "μπολσεβικισμος" πάντα ασκούσε μια "κρυφή" γοητεία στα στελέχη αυτών των μηχανισμών. Και Βέβαια αυτά τα στελέχη δεν είναι τίποτα άλλο, από μικροί γραφειοκράτες.

Πάσχουν από το σύνδρομο «επαναστατικής» μεγαλομανίας. Χρόνια στρογγυλοκαθισμένοι στα κομματικά γραφεία, στα βουλευτικά έδρανα και τώρα στους υπουργικούς θώκους. Καλλιεργούν ένα άγονο, εσωστρεφή, εσωκομματικό ανταγωνισμό, και καθοδηγούν το τασικό τους ακροατήριο, προσπαθώντας να αναπαραγάγουν το φαντασιακό της πρωτοπορίας με «επαναστατικούς φαμφαρονισμούς στα τηλεπαράθυρα».

Όλα τα παραπάνω σαφώς πιστοποιούν μια ηθική διάσταση της κρίσης στο κόμμα. Μια κρίση η οποία είναι αδιαχώριστη από την «κατάληψη» του κόμματος. Και αυτή η κρίση είναι αδιαχώριστη από τον πόλεμο μεταξύ «μηχανισμών – τάσεων – παραγόντων», που υποτάσσουν τον στρατηγικό στόχο του κόμματος, στους προσωπικούς τους στόχους. Επιβάλλουν λειτουργίες γραφειοκρατίας και καθορίζουν την πολιτική τους «κυριαρχία» επί των κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων.

Ένα συμπαγές τμήμα από τους 39 που καταψήφισαν το «νέο μνημόνιο» έχουν βάλει στόχο την «κατάληψη» του κόμματος. Καρφί δεν τους καίγεται για το μνημόνιο και τα μέτρα.

Απολαμβάνουν τα «προνόμιά τους» και κατοπτεύουν «αφ΄υψηλού την κοινωνία μέσα στην καλοπέραση  και στο ιδεολογικό τους αραλίκι»

Η καταψήφιση ήταν η πρώτη κίνηση. Αποδυναμώνουν τον Τσίπρα στο εσωτερικό του κόμματος, στοχοποιώντας τους συνεργάτες του από τη μια ενώ από την άλλη, τον σπρώχνουν στην αναζήτηση στήριξης σε άλλους πολιτικούς χώρους.

Έτσι αφού τον απομακρύνουν από την κομματική βάση  θα καταλάβουν «μεθοδικά» το κόμμα, επαναφέροντάς το στην ιδεολογική καθαρότητα του  4%.

Είναι χαραχτηριστική η δήλωση του Λαφαζάνη μετά την ψηφοφορία : «Συνεχίζουμε με ενα Συριζα ενωμενο. Στηριζουμε την κυβερνηση απολυτως. Στηριζουμε τον Πρωθυπουργο». Μια δήλωση σαφώς δημαγωγική. Γιατί, πώς θα στηρίζουν μια κυβέρνηση που θα εφαρμόζει μέτρα τα οποία καταψήφισαν ;

Στην πραγματικότητα η δήλωση αυτή είναι υποκριτική. Η επιλογή των 39, ουσιαστικά, ακυρώνει την στήριξη της πρώτης, στην μεταπολεμική ιστορία του τόπου, κυβέρνησης της αριστεράς, δεδομένου ότι ο πρωθυπουργός είναι πλέον αναγκασμένος να συνεχίσει, μέχρι και την ολοκλήρωση της συμφωνίας, να κυβερνά μειοψηφικά με την «ανοχή» του σάπιου  κατεστημένου και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ.

Aυτό που δεν θέλουν να καταλάβουν όλοι αυτοί είναι ότι :  Όταν απαξιωθεί  η κυβέρνηση αυτή  και ο Τσίπρας και χαθεί η ελπίδα, καμία αριστερά των «ξύλινων συνθημάτων» δεν πρόκειται να τον διαδεχτεί.

Έτσι, θα «επικρατήσει η λογική» μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας με κάποιον τεχνοκράτη αχυράνθρωπο για πρωθυπουργό. Ένα νέο Παπαδήμο.

O Τσίπρας, ως πρωθυπουργός της χώρας και ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ,  θα πρέπει να «αναμετρηθεί» πλέον με το κόμμα του. Θα πρέπει να καλέσει μια μερίδα του να αποφασίσει, εάν θα τον ακολουθήσει ή εάν θα επιστρέψει στο μειοψηφικό κινηματικό παρελθόν. ΟΙ ασκήσεις ισορροπίας, που μέχρι τώρα «ανέχτηκε» θα πρέπει να τελειώσουν.

Ο Ελληνικός λαός του ανέθεσε να αλλάξει τη χώρα. Πρώτα όμως οφείλει να αλλάξει και το κόμμα του. Οι θεωρίες της «ενότητας» δεν είναι πλέον αποτελεσματικές. Όσοι δεν μπορούν να το καταλάβουν, τουλάχιστον να διευκολύνουν πρώτα την κοινωνία και μετά το κόμμα τους.

Αυτό οφείλει να το καταλάβει και ο Τσίπρας, ο οποίος έχει πλέον στις πλάτες του μια ολόκληρη χώρα. Δεν επιτρέπεται να χάνει χρόνο.