Όταν ο Γιώργος απαντά σοβαρά για τυχόν πώληση ελληνικών νησιών...

Δε λέω, ο κάθε άνθρωπος, ως εκ τούτου και ο κάθε πολιτικός, έχει το δικό του ύφος και χαρακτήρα. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Και είναι γνωστό ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας ευγενής και ήπιων τόνων άνθρωπος. Τόσο ευγενής και ήπιων τόνων, που κάποιες φορές κινδυνεύει να παρεξηγηθεί. Όπως την Παρασκευή, όταν στη διάρκεια της συνέντευξης που έδινε με την Γερμανίδα Καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ, κάποιος δημοσιογράφος τον ρώτησε άν σκέφτεται να πουλήσει ελληνικά νησιά, για να καλυφθεί το δημόσιο χρέος της χώρας. Έχω την εκτίμηση ότι αν αυτή την ερώτηση την είχαν υποβάλλει στον Κωνσταντίνο (τον Κωνσταντίνο, όχι τον Κώστα) Καραμανλή, ή στον Ανδρέα Παπανδρέου θα είχαν πάρει μια απάντηση του τύπου: "δεν απαντώ σε ηλιθιότητες". Και το θέμα θα είχε κλείσει εκεί. Ωστόσο, ο Γιώργος Παπανδρέου είναι διαφορετικός χαρακτήρας. Και άρχισε να απαντά λέγοντας "οι Έλληνες αγωνιστήκαμε εδώ και χρόνια, ώστε τα δικά μας τα νησιά να είναι πραγματικά ελεύθερα ελληνικά νησιά και τα αγαπάμε, οπότε το να τα πουλήσουμε ή να τα ξεπουλήσουμε είναι κάτι που δεν το σκεφτόμαστε καν. Αλλά δεν θα βοηθούσε να αντιμετωπίσουμε και το πρόβλημα..." .

Είπε κι άλλα, αλλά δεν τα συγκράτησα γιατί έμεινα εμβρόντητος από το γεγονός ότι άρχισε να απαντά αναλυτικά σε μια ερώτηση που είχε αυτονόητη απάντηση. Μάλιστα, ως απάντηση ίσως δεν χρειαζόταν καν να μιλήσει, απλώς να κοιτάξει το δημοσιογράφο με βλοσυρό ύφος. Όμως, είπαμε: κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό στυλ και χαρακτήρα. Και προφανώς, ο μειλίχιος Γιώργος, δεν μπορεί να πάρει βλοσυρό ύφος. Του χαρακτήρα του είναι να λέει λόγια ευγενικά, όπως επί παραδείγματι "ευχαριστώ την κ. Μέρκελ" και μάλιστα δεκάκις, παρά να εκστομίζει ένα "ρε άι στο διάολο", όταν τον αντιμετωπίζουν ακόμα και αλλαζονικά ή υποτιμητικά.

Μακάρι, η χθεσινή αντίδραση του Γιώργου, να είναι αποτέλεσμα, μόνον της καλής του ανατροφής και των καλών του τρόπων και να μην υποδηλώνει ένα αίσθημα ανασφάλειας, για να μην πω κατωτερότητας, έναντι των ξένων, επειδή η χώρα έχει μεγάλα χρέη. Γιατί, όταν στα δύσκολα, σε κυριεύει ο φόβος, η ανασφάλεια και το αίσθημα κατωτερότητας, τότε αυξάνεις τις πιθανότητες να βγεις χαμένος, από τη διαχείριση της κατάστασης. Κάποια θέματα πρέπει να αποτελούν ταμπού και ως εκ τούτου δεν πρέπει να μπαίνεις καν σε συζήτηση. Επί παραδείγματι, είναι δυνατόν να ανοίξεις ποτέ σοβαρή συζήτηση με κάποιον για το αν είναι πρέπον να σου βιάσουν το παιδί; Πιστεύω ότι ουδείς λογικός άνθρωπος, είτε ήπιος, είτε αψύς είναι, θα έμπαινε σε μια τέτοια συζήτηση. Το ίδιο ισχύει και για θέματα που αφορούν την εθνική κυριαρχία μιας χώρας και εν προκειμένω της δικής μας.

Δε λέω, είναι δύσκολος ο διεθνής δρόμος που διανύει αυτή την περίοδο ο Γιώργος. Όμως, καλείται να αποδείξει ότι έχει τη φυσική κατάσταση (αθλητικός τύπος γαρ...) να αντέξει κακουχίες και να αποφύγει πεπονόφλουδες. Γιατί, λίγο αν δεν προσέξει και πατήσει έστω και μία πεπενόφλουδα, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι πιο επώδυνα ακόμα και από το υπέρογκο χρέος της χώρας.

Είναι προφανές ότι ακόμα και όσοι διαφωνούν με τα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνησή του κατανούν τη δύσκολη θέση που βρίσκεται ο Γιώργος. Πρέπει όμως και ο Γιώργος να κατανοήσει τη δύσκολη θέση που βρίσκεται ο έλληνας πολίτης. Ο οποίος, από τη μια καλείται να πληρώσει το κόστος των μέτρων και από την άλλη βλέπει τον Πρωθυπουργό του να συμμετέχει σε κουβέντα για το εάν πρέπει να πουληθούν ελληνικά νησιά.

Θέλει προσοχή το πράγμα, Γιώργο...