Αντίο κύριε Χρήστο

Σκέφτομαι τι να σου γράψω… Δεν θέλω να πω πολλά. Μόνο ότι η ΓΝΩΜΗ σου μετρούσε. Ότι ήσουν μια από τις ελάχιστες σοβαρές εκδοτικές ψυχές της πόλης. Διορατικός, ακούραστος, επίμονος, οξυδερκής, αφοσιωμένος, γενναιόδωρος.

Στάθηκες πατέρας στα πολλά «παιδιά» σου στην εφημερίδα.

Δεν κατέγραφες. Νοιαζόσουν. Και το νοιάζομαι, είναι ποιο δυνατό από το αγαπώ.

Όταν πολιτευόμουν, ήσουν πλάι μου με κάθε τρόπο. Η κρίση σου, μαχαίρι κοφτερό. Δεν θα ξεχάσω αυτά που μου έλεγες. Ούτε θα ξεχάσω ποτέ την φράση σου που με σημάδεψε και την κρατώ με συγκίνηση μέσα μου: «Τι να σε κάνουν εσένα κορίτσι μου; Εσύ δεν είσαι του χεριού τους.»

Στην Αθήνα, όλοι του πολιτικού φάσματος με ρωτούσαν συνέχεια για σένα. Ο Καραμανλής, ο Αβραμόπουλος, η Μπακογιάννη, ο Μεϊμαράκης, ο Λοβέρδος.. Πριν λίγο η Αγγελική(Νικολούλη) με πήρε τηλέφωνο και μου είπε πόσα σου χρωστάει και ότι θα έρθει να σου πει το τελευταίο αντίο. Πολλοί, πολλά σου χρωστάνε.

Γιάννη, είχες σπουδαίο πατέρα και τώρα έχεις μεγάλη παρακαταθήκη. Σου εύχομαι τα καλύτερα.

Είναι η πρώτη φορά που δεν παρεξηγώ και δεν διορθώνω, έξαλλη ως φιλόλογος, το «κύριε Χρήστο» που βλέπω γραμμένο στους επικήδειους, τώρα που έφυγες. Όταν φεύγει κάποιος απ τη ζωή, δεν τον προσφωνούμε «κύριο». Σε σένα, είναι κοινώς αποδεκτή η εξαίρεση. Γιατί τον κέρδισες τον τίτλο και μετά θάνατον.