Οι Πολιούχοι

Έχει αρχίσει η εβδομάδα που κάθε χρόνο τέτοια εποχή στην πόλη μοιάζει ως ιερή επανάληψη, ως ιερή υποχρέωση των πάντων εορταζόμενων και μη, να την νιώσουν καλά στη μνήμη τους. Τα μαγαζιά στολίζονται και οι νοικοκυραίοι αφού πάρουν τα απαραίτητα του σπιτιού, που συνήθως την ημέρα του Αγίου Ανδρέα είναι ψαρικό με σκορδαλιά, σταματούν και στον Ονίκ.

Εκεί ψωνίζουν εκείνα που τους θυμίζουν άλλες πατρίδες διαφορετικές από τούτη. Εκεί λέγονται και αναπαράγονται πολλές και παλιές ιστορίες που οι περισσότεροι την ακούν πρώτη φορά.

Έτυχα λοιπόν σε μία τέτοια στιγμή. Ένας κύριος περίπου στα ενενήντα έλεγε ότι παρόμοιες ετοιμασίες έκαναν και στην πρώτη του πατρίδα την Αρμενία, όταν γιόρταζαν τον Άγιο της χώρας. Και έτσι άρχιζαν ιστορίες που έμοιαζαν σαν παραμύθια. Είχαν έναν ειδικό τρόπο που τα έλεγαν, όχι επειδή ήταν από εκεί, αλλά περισσότερο επειδή το επίπεδο και η μόρφωσή τους επέτρεπαν να τα λένε με ένα ξεχωριστό , γεμάτο συγκίνηση και πόνο τρόπο.

Μειλίχιος και μονίμως χαμογελαστός ο Ονίκ. Κανένας δεν μπορούσε να εξηγήσει ένα τέτοιου τύπου αφοπλιστικό χαμόγελο. Πολλοί έλεγαν ότι έτσι φτιάχτηκε, να χαμογελά, άλλοι πάλι έλεγαν ότι το χαμόγελο είναι όπλο στον άνθρωπο, και υπήρχαν και μερικοί που έλεγαν ότι μακάρι να είχαν αυτό το χάρισμα στην ζωή τους.

Με εκείνα και με αυτά η εβδομάδα ζύγωνε στο τέλος και η άφιξη της ημέρας είναι προ των πυλών. Έτσι είναι με τους πολιούχους, πέρασαν έζησαν, αγιοποιήθηκαν, και εμείς γιορτάζουμε τα επινίκια όλων των προηγουμένων. Περιττό να σας πω για τον δρόμο. Στενός, όπως πολλές φορές το έχουμε πει, αλλά τώρα και γιορτινός, αλλά με ποιότητα.