Ένα μάνταλο στην Πάτρα

Η μέρα της άρχιζε με τον καφέ του Δημητρού που τον έψηνε πάντα μόνη της, γιατί, σαν τις μαχαρανές, η Λωξάντρα πίστευε πως απ’ το χέρι της γυναίκας του ο άντρας πρέπει να τρώει και να πίνει, έγραφε η Μαρία Ιορδανίδου στην «Λωξάντρα».

Από κάπου ξεκινά η πορεία όλων μας. Τούτη η αρχή όμως είναι γεμάτη, συναίσθημα, πόνο, χαρά, μεράκι. Τίποτα δεν λησμονιέται, όσες γενιές κι αν περάσουν.

Τρίτης γενιάς είναι και ο κ. Κετσογιάν Ονίκ με τα Εδώδιμα και Αποικιακά στην Φιλοποίμενος στον αριθμό 30.

Σε δρόμο στενό οι συναντήσεις και οι κουβέντες των ανθρώπων ακούγονται και αναρωτιούνται. Σε δρόμο στενό τα αρώματα περπατάνε και σε συναντούν απρόσμενα, και σε ταξιδεύουν σε πατάρια με τσουβάλια, γυρισμένα ανακούρκουδα, με τις σέσουλες να περιμένουν τις παραγγελιές για τα σωστά μίγματα των πολίτικων και όχι μόνο συνταγών.

Ότι και αν πουλιέται μπαίνει και κλείνεται σαν επτασφράγιστο μυστικό και ότι απομένει πλέκει μυστικά για την επόμενη μέρα. Τα αρώματα βλέπετε, όταν βρουν καλούς ανθρώπους τους κάνουν καλύτερους, μα και όταν βρουν δύσθυμους τους κάνουν και γελούν.

Μην προβληματίζεστε όσο στενός κι αν είναι ο δρόμος, τόσο δοτικοί είναι οι άνθρωποι του δρόμου. Μην ανησυχείτε όσο ψηλά κι αν είναι τα κτήρια του δρόμου, τόσο προσιτοί είναι οι άνθρωποι. Τέλος όσο όμορφος, ή απεριποίητος είναι ό δρόμος, τόσο περιποιημένες είναι οι ψυχές των ανθρώπων.

Στη Πάτρα ένα μάνταλο υπάρχει και είναι στη Φιλοποίμενος 30.