Por Una Cabeza

«Θα σε αφήσω κάπου και θέλω να παίξεις δυο-τρεις όμορφες μελωδίες με το ακορντεόν σου. Από εκείνες που παίζεις τόσο ωραία. Και μετά θα φύγεις. Εντάξει. Δώσε μου το τηλεφωνό σου για να κανονίσουμε. Συγγνώμη, δεν συστηθήκαμε. Χάρηκα.  Μπρούνο είπαμε έτσι. . Θα σε πάρω τηλέφωνο. Σε χαιρετώ»

Πέρασε ο καιρός. Έφυγαν χειμώνες και ήρθαν καλοκαίρια. Γέμισαν πολλά  φεγγάρια και έσβησαν περισσότεροι ήλιοι. Πάλιωσαν τα όνειρα και θόλωσαν τα πρόσωπα στους καθρέπτες της προσμονής.

Τον έβλεπα συχνά. Καθόταν στο παγκάκι της Ρήγα Φεραίου κοντά στην διασταύρωση με την οδό Πατρέως. Φορούσε πάντα το λευκό πεντακάθαρο χαμόγελο του και χάιδευε τα πλήκτρα του ακορντεόν. Παρέα με τον σκύλο του.

Δεν τον πήρα ποτέ τηλέφωνο. Δεν χρειάστηκε. Βλέπεις ο έρωτας εκτός από τυφλός πολλές φορές είναι και κουφός. Και .. στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Από την άλλη είναι και εκείνη η ανάγκη που μπερδεύει πολλές φορές την στιγμή με την αγάπη. Άστα να πάνε. Αχταρμάς.

Δευτέρα πρωί. Αρχές του Οκτώβρη. Φθινόπωρο προ των πυλών. Μην  σου πω ότι πέρασε κιόλας τις πύλες. Πολύβουα σμήνη ανθρώπων σκορπισμένα μέσα στην πόλη. Τρέχουν. Βιάζονται. Μιλούν δυνατά στα κινητά τους τηλέφωνα. Σκοντάφτουν και ας έχουν το βλέμμα τους συνέχεια χαμηλά.

Μπαίνουν στις καφετέριες και κάθονται να πιουν τον πρώτο καφέ της ημέρας. Δρόμοι γεμάτοι με ακινητοποιημένα αυτοκίνητα. Στους πεζοδρόμους συνωστισμένοι πεζοί, δίτροχα και τροχοφόρα. Ένας ολόλαμπρος ήλιος και μια θαλασσινή αύρα μαρτυρούν πως τίποτα ακόμα δεν έχει χαθεί. Όλα είναι εδώ,  ανοιχτά και εξελίσσονται. Και ένας απλός άνθρωπος εκεί ψηλά, πιο πάνω και από τα σύννεφα παίζει ακορντεόν … por una cabeza, si ella me olvida…