Ένας Αλεξιπτωτιστής Πλαγιάς γενιέται..!!!

Γράφει ο Βαγγέλης Αρβανίτης

''Θα μου δώσεις το αλεξίπτωτό σου όταν δεν θα μπορείς να το χρησιμοποιήσεις πια;...''

Ήταν το 2010 και ηλικιακά κάπου 4 και κάτι χρονών όταν μου το έλεγε και μου το ξαναέλεγε αυτό ο Γεράσιμος, κάθε φορά που συναντιόμασταν.

''Γιατί δεν ζητάς του πατέρα σου...;''

''Δεν υπάρχει περίπτωση να το ζήσω αυτό...'' ή κάπως έτσι απαντούσε ο Γιάννης , ο πατέρας του.

Ολόκληρη τη ζωή του σαν αναρριχητής - οδηγός βουνού, την έχει φάει στα βουνά με το κουτάλι -και όχι σε όποια κι όποια βουνά. Και τα τελευταία 15 κάπου χρόνια είναι και παραπεντίστας δυνατός αλλά... όταν πρόκειται για τα παιδιά μας και όχι για τον εαυτό μας το ένστικτο είναι ένα μεγάλο αγκάθι και μας πονάει πάντα πιο πολύ.

''Θα μου δώσεις το αλεξίπτωτό σου όταν δεν θα μπορείς να το χρησιμοποιήσεις πια...?''

επανερχόταν πάντα αμείλικτος ο Γεράσιμος...

''Θα δούμε τότε..'' του έλεγα.. έχουμε χρόνο σκεφτόμουνα εγώ, ο μάλλον ανυποψίαστος θείος.

Το Αλεξίπτωτό μου που πετούσα τότε ήταν κατασκευασμένο μόλις το 2009 και είχε ολόκληρη την ωφέλιμη πτητική ζωή μπροστά του. Αλλά ήξερε πολύ καλά τί ήθελε ο μικρός..

Τα αλεξίπτωτα όταν γερνάνε και δεν τα χρησιμοποιούμε πλέον για πτήσεις, δεν τα πετάμε στον κάδο αλλά τα χρησιμοποιούμε για επίγεια φουσκώματα.

Εκπαίδευση στην διαδικασία απογείωσης δηλαδή η οποία εκπαίδευση γίνεται σε ένα ανοιχτό χωράφι και όσο και αν είναι πολύ κουραστική με το διαρκές άνοιξε, τράβηξε, φούσκωσε να έρθει από πάνω σου, γύρνα και τρέχα κόντρα στον άνεμο, είναι ευχάριστη και σε γεμίζει ικανοποίηση.

Γιατί είναι η διαδικασία ακριβώς που θα έκανες για να βρεθείς στον αέρα στον κανονικό χώρο απογείωσης επάνω στο βουνό.

Και μετά πάλι πίσω από την αρχή και ξανά και ξανά. Αμέτρητες οι φορές και για πολλές ημέρες που πρέπει να κοπιάσεις, να προσπαθήσεις και να την επαναλάβεις την ίδια διαδικασία ξανά και ξανά, διορθώνοντας τα λάθη που σίγουρα θα κάνεις μέχρι να τα καταφέρεις να χτίσεις μια σχέση εμπιστοσύνης με την πτέρυγα.

Ένα πανί ζωντανό που το νιώθεις να σε τραβάει σαν να σου μιλάει, να σου εξαφανίζει κάποιες στιγμές το μεγαλύτερο μέρος από το βάρος σου μέχρι που τα χέρια,το σώμα και το μυαλό να μάθουν αυτό που χρειάζεται σε κάθε σχέση. Να μάθουν να ακούν και να συνεργάζονται και να προβλέπουν και να αντιδρούν αρμονικά σε κάθε μικρό ή μεγάλο τσαλιμάκι της.

Μία κανονική χορογραφία με παρτενέρ μία χρωματιστή υφασμάτινη πτέρυγα και σαν όλες τις χορογραφίες πρέπει να μοχθήσεις πολύ για να τη μάθεις. Και τότε θα είναι δική σου για πάντα.

Γιατί δεν είναι τόσο απλό. Σου έφυγε αριστερά ή δεξιά, διόρθωσε με τα αντίθετο φρένο και τα αντίστοιχα βήματα, μάθε να την ακούς την πτέρυγα, να την νιώθεις έτσι όπως είναι ανοιχτή και στέκεται από πάνω σου, μάθε να την αφουγκράζεσαι χωρίς να την κοιτάς. Σου έφυγε πάλι λίγο δεξιά, ακολούθησέ την με μικρά πλάγια βήματα, μην την τραντάζεις με απότομες και άγαρμπες κινήσεις, μην την αφήσεις να σου πέσει, συνέχισε να τραβάς. Και όταν την νιώσεις να στέκεται υπάκουη από πάνω σου, δώσε της με ένα ελαφριό άγγιγμα στο αντίστοιχο φρένο το σημάδι για την πορεία τη σωστή, εκεί στην κόντρα στον άνεμο, εκεί όπου θέλεις να πας. Ρίξε το σώμα μπροστά, μην την κοιτάς, μόνο νιώσε την πως την διαπερνάει από τη μία άκρη ως την άλλη η κάθε πνοή του αέρα και τρέξε. Τρέξε μαζί της.

Το ίδιο βράδυ κατάκοπος, πιθανότατα και λίγο γδαρμένος από τα πεσίματα και με μελανιασμένα χέρια από τους ιμάντες θα έχεις την επίγνωση και την κρυφή χαρά ότι τα κατάφερες. Δεν είναι εύκολο, δεν μπορούν όλοι. Μόνο όσοι το αγαπήσουν πολύ. Κι εκεί γίνεται το ξεδιάλεγμα. Αλλά εσύ το κατάφερες. Και είσαι τώρα έτοιμος να ανέβεις στο βουνό και να αντικρύσεις τον ουρανό και τον άνεμο.

Και πέρασαν τα χρόνια και έφτασε αισίως το 2017...
''Θα μου δώσεις το αλεξίπτωτό σου όταν δεν θα μπορείς να το χρησιμοποιήσεις πια...?''

Κι ήρθε ο καιρός που το παλιό μου αγαπημένο Οzone έπρεπε φέτος να σταματήσει να πετάει και το καινούργιο μου Αλεξίπτωτο έφτασε μέσα σε ένα κουτί κατευθείαν από την Icaro στη Γερμανία.

''Τώρα που ήρθε το καινούργιο θα μου δώσεις το παλιό...?''
Και τώρα τί κάνουμε.. έμεινε speechless ο θείος...

Κάτι πήγα να αρθρώσω ότι είναι πολύ μεγάλο, 29 τετραγωνικά αλεξίπτωτο (μεγαλύτερο από κάποιες γκαρσονιέρες που ξέρω) 105-130 κιλά το συνολικό βάρος για το οποίο ήταν φτιαγμένο, 95+ κιλά εγώ + 20 κιλά ο εξοπλισμός μου το πέταγα περίπου στη μέση της κλίμακας.

Ούτε κατ' ελάχιστο δεν θα μπορούσε να το φουσκώσει και να το κουμαντάρει στο έδαφος ο μικρούλης των 30 κιλών.

Μόλις το παρέλαβε!

Και τότε ήρθε η ιδέα. Θα ψάξω να βρω ένα πιο μικρό. Αλλά πόσο μικρό ακόμα και τα ΧS έχουν αρκετά πιο μεγάλο εκπέτασμα. Και τότε σκέφτηκα το βίντεο με τον μικρό Έρικ που τον μάθαινε ο πατέρας του και είχα δημοσιεύσει πριν χρόνια και εδώ σε αυτή τη σελίδα.
Τί αλεξίπτωτο είχε και ήταν μικρό? Έψαξα και το ξαναβρήκα, ήταν ένα Gin Nano μία μικρή πτέρυγα που η κανονική της χρήση είναι στα χιονοδρομικά με τα πέδιλα στα πόδια και τα φρένα στα χέρια να κάνεις μικρές ή λίγο μεγαλύτερες αλλά ταχύτατες πτησούλες, εν είδη πτητικο-σκιερίστικο σλάλομ. Ένας συνδυασμός και των δύο.
Ποιός ασχολείται με αυτό..? Ο Μιχάλης... μύνημα στον Μιχάλη ''μίλα με την Οxygen είναι εκεί!'' μου απαντά.
Mύνημα στον Βαγγέλη Σταμμέλο τον υπεύθυνο της Oxygen και το παλιό μικρό πορτοκαλί αλεξίπτωτο του Μιχάλη που είχε οργώσει τα χιονοδρομικά εντός και εκτός Ελλάδος, μετά από μερικές ημέρες ήταν στα χέρια ενός τρισευτυχισμένου Γεράσιμου μαζί με ένα small κάθισμα.

Και ο Γεράσιμος αφού κοιμήθηκε αγκαλιά εκείνο το βράδυ -και πολλά ακόμα που ακολούθησαν- το έμαθε. Έμαθε να χορεύει με το αλεξίπτωτο με κλειστά μάτια κάνοντας διαρκώς επίγεια πότε στο νότιο πάρκο της Πάτρας, πότε στην προσγείωση του Ομπλού μαζί με τους άλλους Πατρινούς παραπεντίστες και με την καθοδήγηση του Αντρέα Μέρελη του εκπαιδευτή αλλά και όταν οι γονείς του δεν προλάβαιναν να τον πάνε εκεί δεν σταματούσε, έκανε επίγεια ακόμα και στον μικρό χώρο έξω από το σπίτι του.

''Αν δεν αμελήσεις τα μαθήματά σου τότε όταν τελειώσει το σχολείο και θέλεις θα κανονίσουμε με τον Αντρέα να πετάξεις διθέσιο...'' του υποσχέθηκε ο Πατέρας του με βαριά καρδιά και η μάνα ούτε να το ακούσει δεν ήθελε... Α ρε Σταυρουλάκι...

Και ήρθε πάλι ο καιρός και το σχολείο τελείωσε και ο Γεράσιμος δεν το αμέλησε... και το ραντεβού με τον Αντρέα κανονίστηκε, ένα ειδικό παιδικό κάθισμα και κράνος έφτασε και πάλι από την Oxygen για την περίσταση.
Η διθέσια πτερυγα του Ανδρέα φτιαγμένη για δύο ενήλικες μέσου ή μεγαλύτερου βάρους δεν θα ήταν εντός φακέλου πτήσης για τα -λίγα- συνολικά κιλά της συγκεκριμένης πτήσης οπότε το καινούργιο μου πράσινο Ιcaro, το ''Μπροκολάκι'' όπως το έχει βαφτίσει η κόρη μου με τα 130kg ανώτατο επιστρατεύτηκε γι΄αυτή την VIP πτήση.

Ένας Παραπεντίστας γενιέται λοιπόν. Και ίσως όχι μόνο αυτό. Γιατί η χαρά της πτήσης δεν περιορίζεται από το ίδιο το μέσο αλλά μόνο από την αγάπη για την ίδια την πτήση.

Τα υπόλοιπα είναι πλέον -πτητική- ιστορία, η πρώτη πτήση στη ζωή του Γεράσιμου και μπορείτε να τα δείτε στα βίντεο που ακολουθούν.

Καλές πτήσεις να έχεις στη ζωή σου πάντα Γεράσιμε ό,τι και αν κάνεις και καλές προσγειώσεις στις πτήσεις σου πάντα. Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη εξαιρετικά σε σένα από τον χαζοθείο γιατί είσαι ένα παιδί που δεν σταματάει ποτέ να μαθαίνει, να αγαπάει και να παλεύει πολύ!
Κι όπως είχε πει λίγο πριν εξαφανιστεί ο Ιωνάθαν ο Γλάρος στον φίλο του τον Φλέτς... «μην πιστεύεις ό,τι λένε τα μάτια σου. Δείχνουν μόνο τους περιορισμούς. Να κοιτάζεις την κατανόησή σου, να ανακαλύπτεις ό,τι γνωρίζεις ήδη, και θα δεις πώς πρέπει να πετάς».