"Βρήκα μια υγρή, ζεστή φωνή", είχε πει ο Χατζιδάκις για την Ζωή Φυτούση στο "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε"

Ιδιαίτερη συγκίνηση προξένησε η είδηση του θανάτου της ηθοποιού και τραγουδίστριας Ζωής Φυτούση στα 84 της χρόνια (ήταν γεννημένη το 1933).

Σε συνέντευξη που είχε δώσει στον δημοσιογράφο Αντώνη Μποσκοίτη στην lifo.gr, η ανεπανάληπτη καλλιτέχνιδα με την ιδιαίτερη φωνή και το τσαχπίνικο και συνάμα μάγκικο ύφος που έγραψε ιστορία με τραγούδια όπως το «Για χατίρι σου» και «Φέρτε μου ένα μαντολίνο» (μετά από αυτήν την επιτυχία όπως είχε πει, έπεφταν βροχή οι προτάσεις για δίσκους και τραγούδια) η Ζωή Φυτούση μίλησε για την πρώτη της συνάντηση με τον Μάνο Χατζιδάκι και πως πήρε εκείνη τη δουλειά που έμελλε να την καθιερώσει. Επίσης αναφέρεται και στην συνεργασία της στην παράσταση «Καίσαρ και Κλεοπάτρα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη που είχε ατυχήσει εμπορικά.

«Καταρχάς, όταν μου είπατε ότι θέλετε να σας μιλήσει για τον Χατζιδάκι ένας από τους παλαιότερους ερμηνευτές του, σκεφτόμουν πως παλαιότερη από εμένα είναι η Μούσχουρη. Δηλαδή, όταν εγώ τον γνώρισα, ο Μάνος ήταν ήδη μεγάλος και τρανός, είχε κάνει το "Κάπου υπάρχει η αγάπη μου", όλα αυτά τα ωραία τραγούδια με τη Νάνα και είχε προηγηθεί το Όσκαρ για τα "Παιδιά του Πειραιά". Τότε, λοιπόν, όσοι θέλαμε να ενημερωθούμε για τα θεατρικά δρώμενα, παίρναμε ένα περιοδικό όπου έγραφε ο Μαμάκης, περίφημος κριτικός της εποχής.

Έτσι κι εγώ διάβασα μια μέρα πως ο Μυράτ ανέβαζε το "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε" του Πιραντέλο στο Θέατρο Αθηνών και πως ο σκηνοθέτης μάλωνε με τον συνθέτη, διότι ο ένας ήθελε τη δραματική ηθοποιό και ο άλλος τη λυρική φωνή. Σκέφτηκα μήπως τους έκανα εγώ.

Τον Μυράτ τον είχα καθηγητή, επομένως του τηλεφώνησα αμέσως. Μου είπε να πάω να συναντήσω τον Χατζιδάκι στα στούντιο της Finos, στη Χίου, όπου έκανε οντισιόν, αλλά αυτό δεν γινόταν, μια και τότε εργαζόμουν στο θέατρο Βέμπο. Τελικά, ο Μυράτ μου έκλεισε ραντεβού στο σπίτι του Χατζιδάκι, δύο το μεσημέρι! Πόσες φορές πήγα; Τέσσερις! Ο Χατζιδάκις δεν έλεγε να εμφανιστεί, κοιμόταν εκείνη την ώρα. Όταν όμως εμφανίστηκε την τέταρτη φορά, κόντευα να λιποθυμήσω! Μου φάνηκε πιο ψηλός, πιο παχύς, πιο ωραίος, άντε τώρα εγώ να τραγουδήσω μπροστά του. Τον ρώτησα ποιο τραγούδι ήθελε να πω και για να μην πέσω στη σύγκριση με τη Μούσχουρη, πρότεινα ένα λαϊκό ελληνικό κι ένα ξένο.

“Προτιμώ ένα ξένο” μου απάντησε, κι έτσι είπα ένα ιταλικό σουξέ της εποχής που έσκιζε στην Ελλάδα. “Μη χειρότερα!” αναφώνησε ο Μάνος, κάθισε στο πιάνο και βρήκε τον τόνο μου. Αμέσως τηλεφώνησε στις εφημερίδες: “Βρήκα μια υγρή, ζεστή φωνή”! Την επόμενη μέρα πήγα στην πρόβα!».

Στο ερώτημα πώς ήταν για μια νέα καλλιτέχνιδα η διδασκαλία του Χατζιδάκι, η Ζωή Φυτούση είχε απαντήσει στην lifo.gr.

«Επειδή δεν ζει ο Μάνος για να το επιβεβαιώσει, αυτό που θα πω ίσως δεν φανεί πιστευτό σε κάποιους: δεν με δίδαξε τίποτα. Έλεγα στους άλλους μετά να ακούσουν εμένα πώς μιλάω!

Ήμουν η πρώτη που ερμήνευσα πρόζα, έκλαψα κι εκφράστηκα μέσω του στίχου, γιατί δεν ήμουν απόλυτα τραγουδίστρια. Τον καιρό που γράφαμε τον “Ταχυδρόμο” και το “Μαντολίνο” θυμάμαι πως δούλευε και με τον Καζαντζίδη και τη Μαρινέλλα. Την πρώτη φορά που είχαν ζητήσει να τον συναντήσουν, τους άνοιξε την πόρτα με τη ρόμπα του και με μαύρα γυαλιά. Κάθισε ανόρεχτος στο πιάνο και πρόβαρε τα κομμάτια του, την “Αθήνα”, τον “Κυρ-Αντώνη”, αυτά. Μάλλον δεν του πολυάρεσε που είχε απέναντί του το σούπερ λαϊκό ντουέτο της εποχής.

Ήμουν η πρώτη που τραγούδησε πλέι-μπακ, όχι τη φωνή μου, αλλά πάνω στην ορχήστρα του Μάνου από μπομπινόφωνο. Έπειτα από δύο χρόνια, που τραγούδησα το “Πάει, έφυγε το τρένο” στην “Οδό Ονείρων”, είχαμε από κάτω ζωντανά την ορχήστρα του Μάνου. Το ίδιο και στο “Καίσαρ και Κλεοπάτρα”, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού και σκηνικά Εγγονόπουλου».

… «Υπάρχει μια κριτική που δημοσιεύτηκε: “Όταν η Ζωή Φυτούση βγαίνει και λέει "Ο ταχυδρόμος πέθανε", δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι πέθανε!”. Όλα αυτά, λοιπόν, δεν μου τα δίδαξε ούτε ο Μάνος ούτε ο Μυράτ. Η Βέμπο ανέβηκε μετά την πρεμιέρα και μου είπε: “Πώς τόλμησες; Εγώ δεν θα το τολμούσα ποτέ”. Της φάνηκε τόσο περίεργο».

Όσο για το «Καίσαρ και Κλεοπάτρα» το 1963, όπου κι εδώ ο Χατζιδάκις είχε γράψει την μουσική και τα τραγούδια η Ζωή Φυτούση είχε πει στην lifo.gr:

“Ο Χατζιδάκις δεν ήθελε κανέναν! Έδιωξε τους πάντες και κράτησε μόνο εμένα και τον Γιώργο Κωνσταντίνου στο “Ένα γαλάζιο φόρεμα”. Όλα τα τραγούδια τα είπε στο δίσκο η Ευγενία Συριώτη. Κάτι είχε συμβεί, ίσως είχαν μαλώσει με τη Βουγιουκλάκη και ο δίσκος βγήκε χωρίς την Αλίκη, που ήταν η ψυχή της δουλειάς στο κάτω-κάτω. Κρίμα, γιατί η Αλίκη υπήρξε μοναδικότατη στην ερμηνεία των συγκεκριμένων τραγουδιών. Ίσως πάλι να είχε δίκιο ο Μάνος. Αυτό που ξέρω είναι πως εμένα με κράτησε με νύχια και με δόντια για τον δίσκο, δεν ήθελε καμία άλλη να πει την “Κοιμισμένη Πριγκίπισσα”. Τα λέω όλα αυτά, χωρίς να έχω καμία έπαρση για το χθες, απλώς φροντίζω πλέον να ζω το σήμερα».