Η πλατεία Παναγιώτη Κοσιώνη

Η είδηση είναι ξερή και περιορισμένου ενδιαφέροντος.

Την Κυριακή 11 Ιουνίου, στις 10.30 το πρωί, ο Δήμος Πατρέων θα τιμήσει τον Παναγιώτη Κοσιώνη. Στη διασταύρωση των οδών Ευβοίας και Ανθείας στα Ζαρουχλέικα, στο χώρο που το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλης αποφάσισε το 2014 να ονομαστεί Πλατεία Παναγιώτη Κοσιώνη, ο Δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης θα τοποθετήσει επίσημα τις πινακίδες της πλατείας.

Τον Παναγιώτη Κοσιώνη τον γνώρισα πρώτα δημοσιογραφικά. Ως δημοτικό παράγοντα, ως αρχηγό δημοτικής παράταξης και κατόπιν ως βουλευτή. Αργότερα είχα την τύχη να συνδεθώ πιο στενά μαζί του σε οικογενειακό επίπεδο -ήταν ο αγαπημένος θείος της συζύγου μου, της Αντίτης.

Ο Παναγιώτης Κοσιώνης (1998-2008) υπήρξε μια ξεχωριστή περίπτωση. Ανήκε στη μακρά παράδοση των γιατρών της αριστεράς που συνέδεσαν και ταύτισαν την άσκηση της Ιατρικής με την κοινωνική πρόσφορά. Αυτό θα έλεγα πως ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του, μαζί με την αδιατάρακτη ταύτισή του με το ΚΚΕ.

Ωστόσο ο γιατρός παρότι πιστός από την αρχή μέχρι το τέλος στο ΚΚΕ, υπερέβη τα κομματικά όρια. Η πιο τρανταχτή απόδειξη αυτού του ισχυρισμού είναι οι δημοτικές εκλογές του 1998 ήταν το ψηφοδέλτιο του Κοσιώνη απέσπασε στον πρώτο γύρο ποσοστό 27,2%. Καταλαβαίνουμε καλύτερα τι σημαίνει αυτό το ποσοστό αν λογαριάσουμε ότι στις τελευταίες δημοτικές εκλογές ο Κώστας Πελετίδης, που τελικώς εξελέγη δήμαρχος, στον πρώτο γύρο έλαβε 25,06%. Κι ούτε είναι υπερβολή αν πούμε ότι ο Κοσιώνης άνοιξε το δρόμο στον Πελετίδη.

Ταυτόχρονα ο γιατρός υπήρξε ο πρώτος βουλευτής που ανάδειξε η αριστερά (Ιούνιος 1989) στο νομό Αχαΐας στη μεταπολίτευση, ανοίγοντας επίσης ένα δρόμο που σήμερα μοιάζει δεδομένος αλλά που τότε ήταν κάθε άλλο παρά δεδομένος.

Ο γιατρός στο δημόσιο λόγο και δράση του ήταν πιστός στρατιώτης του ΚΚΕ με όλα όσα τούτο συνεπάγεται. Ταυτόχρονα όμως στην προσωπική του ζωή ήταν, μιλώ μετά λόγου γνώσεως, ένας άντρας που αγαπούσε τη ζωή και διατηρούσε μια ευρεία γκάμα από προσωπικές ευαισθησίες μαζί και μια τρυφερότητα που κάποιες φορές εξέπληττε ακόμα κι όσους τον ήξεραν καλά.