Η κολυμβήθρα… του Γιαννίτση

Ο κύκλος της μεταπολίτευσης θα μπορούσε συμβολικά να έχει κλείσει την περασμένη Τετάρτη στον κήπο του Πολύεδρου. Εκεί όπου ο τέως υπουργός, Τάσος Γιαννίτσης παρουσίασε τα τρία τελευταία βιβλία του. Κόσμος πολύς στην εκδήλωση, πλειοψηφούσα η γενιά των 60 plus.

Καλοζωισμένοι ασπρομάλληδες με περισπούδαστο ύφος, άπαντες έτοιμοι για να εκφέρουν στον «κύριο Ασφαλιστικό» ένα μεγάλο «συγγνώμη». Συγγνώμη για το γεγονός ότι δεν στήριξαν το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που προωθούσε το 2001. Μια μεταρρύθμιση που αν είχε περάσει θα βιώναμε τη σημερινή κρίση με πολύ λιγότερο επώδυνο τρόπο.
Στο ακροατήριο βρίσκονταν άνθρωποι από όλους τους πολιτικούς χώρους.

Ο Γιαννίτσης είναι από τα δυο - τρία πολιτικά πρόσωπα που ακόμα και σε καιρούς πλήρους απαξίωσης χαίρει πραγματικά ευρείας αποδοχής. Όχι γιατί έκανε καλές δημόσιες σχέσεις, αλλά διότι έπραξε σωστά όταν έπρεπε. Οι άνθρωποι όμως που παραβρέθηκαν στην εκδήλωση ΔΕΝ έπραξαν σωστά όταν έπρεπε. Ήταν στην πλειονότητα τους απέναντι στον Γιαννίτση το 2001.

Διαδήλωναν για να κατοχυρώσουν σύνταξη πριν τα 60, για να πάρουν ένα παχυλό εφάπαξ που θα τους εξασφάλιζε την αγορά εξοχικού… για τα γεράματα. Εν ολίγοις, μάχονταν για τα «κεκτημένα» της δικής τους γενιάς, αψηφώντας τη γενιά των παιδιών τους. Αν μπορούσαμε να μεταφερθούμε νοητά στις μέρες του 2001, θα βλέπαμε  τον ίδιο κόσμο που συναγωνίζονταν για το ποιος θα πει την πιο μεγάλη συγγνώμη, να βρίσκεται διασκορπισμένος σε διάφορα μπλοκ διαδηλωτών στις πλατείες Γεωργίου και Όλγας.

Στο μέγα πλήθος θα συναντούσε κανείς τους πάντες. Τους νυν «μεταρρυθμιστές» να βρίσκονται, άλλοι στο μπλοκ του Συνασπισμού κρατώντας την Αυγή υπό μάλης (που τώρα δεν θέλουν ούτε να την βλέπουν) και άλλοι να φωνάζουν εναντίον της κυβέρνησης του «αρχιερέα της διαπλοκής» με έντονη αντιπολιτευτική διάθεση.

Οι πρώτοι είχαν εντρυφήσει στο να τσακώνονται με τους παπάδες στα κανάλια και οι  άλλοι, τα στελέχη της επανίδρυσης σχεδίαζαν όχι να κυβερνήσουν αλλά να διαλύσουν το σύμπαν όπως έκαναν μεταξύ 2004-2009. Τέλος  εκεί που ακούγονταν οι πιο δυνατές και παθιασμένες φωνές θα συναντούσες τους «συντρόφους» του υπουργού.  Συνδικαλιστές της ΠΑΣΚΕ και μέλη του λεγόμενου κοινωνικού ΠΑΣΟΚ.

Αυτοί θεωρούσαν ότι τα μέτρα αυτά ακύρωναν την …σοσιαλιστική προοπτική της χώρας και πρόδιδαν την «παρακαταθήκη» του Ανδρέα Παπανδρέου. Όλοι οι τόσοι διαφορετικοί , θα πήγαιναν όλοι μαζί μετά την πορεία σε κάποιο κοντινό ουζερί.

Για να πιουν και να φάνε μεζέδες, για να… ξεχάσουν και να ξεχαστούν υπό τους ήχους των γνωστών μεταπολιτευτικών τραγουδιών του Θεοδωράκη.

Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί, που κατέλαβαν άλλοι μεγαλύτερα και άλλοι μικρότερα αξιώματα τα περασμένα χρόνια-στη κεντρική διοίκηση, στην αυτοδιοίκηση, τα πανεπιστήμιο και το συνδικαλισμό-μαζεύτηκαν για να …αναβαπτιστούν στην κολυμβήθρα του Γιαννίτση. Για να αποβάλουν το «προπατορικό αμάρτημα» που κουβαλούν.  Γι’ αυτό και οι αμέτρητες συγγνώμες και οι ενοχές.

Η συγγνώμη όμως δεν είναι πάντα απόδειξη ταπεινότητας και μετάνοιας. Μπορεί να είναι πράξη εγωισμού, εννοώντας: «τα έκανα μαντάρα, δεν προσπαθώ να αλλάξω από εδώ και πέρα, αλλά ζητώ συγγνώμη απλά και μόνο για να έχω ήσυχη τη συνείδησή μου. Κατοχύρωσα όταν έπρεπε προνόμια για το εαυτό μου, αλλά τώρα απαιτώ να γίνουμε κανονική χώρα και να εφαρμοστεί η αξιοκρατία για τις… μελλοντικές γενιές».

Η αξιοκρατία κύριοι έχει αξία όταν υπάρχουν ευκαιρίες και πρέπει να επιλεγούν οι πιο ικανοί. Στη σημερινή κατάσταση, ξεχάσατε πολλοί «μεταρρυθμιστές» ότι δεν υπάρχουν καν ευκαιρίες για τους νέους.

Με αυτό τον τρόπο λοιπόν ολοκληρώθηκε προχτές, ο κύκλος της μεταπολίτευσης. Με μια «συγγνώμη». Με τον ίδιο εγωισμό από τους ίδιους ανθρώπους που αν έρχονταν και πάλι τα πράγματα όπως το 2001 και βρίσκονταν στις ίδιες θέσεις, θα αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο. Θυμίζοντάς μας ότι ο Χριστός αν ξαναερχόταν στη Γη οι ίδιοι άνθρωποι θα ήταν που θα τον έβαζαν στο Σταυρό.