Νεκύσια για τον Αλέκο Νικολόπουλο

Στην σύγχρονη Ελλάδα, στην οποία κατοχυρωμένα συνταγματικά λειτουργούν οι πολιτικοί-κομματικοί  οργανισμοί , στηριγμένοι  σε παράδοση από την Αρχαία  Αθηναϊκή Δημοκρατία,  αναπτύχθηκε η συνείδηση της πολιτικής κοινότητας  να τιμώνται   όσοι  έπεσαν μαχόμενοι ή προσέφεραν υπηρεσίες ή τέλεσαν εξαίρετες πράξεις υπέρ της πατρίδος.

Με οφειλόμενη διάκριση μεταξύ προσωποπαγών (αρχηγικών) και κομμάτων αρχών, τα προσωποπαγή  αποδίδουν τιμές στους προβεβλημένους  νεκρούς του πολιτικού τους χώρου. Στα κόμματα αρχών (αριστερά) από την νομιμοποίησή τους και εντεύθεν,    μεταθανάτια αποδίδονται  τιμές σε άνδρες που αναδείχθηκαν με έργα υπέρ των πολιτικών φορέων τους, κατά τον ΄΄ Επιτάφιο ‘’ λόγο του Περικλέους :                                                                                     …΄΄ανδρών αγαθών έργω γενομένων έργω δηλούσθαι τας  τιμάς ΄΄.

Η φράση αυτή του Περικλή συνιστά ένα αντικειμενικό κριτήριο για την προσφορά του καθενός στα κοινά  και στον πολιτικό φορέα  στον οποίο δραστηριοποιήθηκε.

Για την λειτουργία, αλλά και την προστασία του δημοκρατικού πολιτεύματος βασικό στοιχείο είναι ο ΄΄πολίτης ΄΄ και η πολιτική ενεργοποίησή του.   Ο Σόλωνας θέσπισε νόμο, που επέβαλε στον κάθε Αθηναίο πολίτη υποχρεωτικά να ενταχθεί σε κάποια πολιτική μερίδα και εάν ο πολίτης αδρανούσε:                                                                                             …΄΄Άτιμον είναι τον εν στάσει  μηδετέρας μερίδος γενόμενον΄΄ (Πλούταρχου   Σόλων).

Ο Περικλής στον ΄΄Επιτάφιο΄΄ διακηρύσσει   ότι:  … ΄΄Μόνοι γάρ τον  τε μηδέν τώνδε μετέχοντα ουκ απράγμονα,αλλ ΄ αχρείον νομίζομεν΄΄. …

Δυόμισι  χιλιάδες χρόνια από τότε αυτές οι θεμελιώδεις αξίες  του  δημοκρατικού πολιτεύματος  παραμένουν   σε ισχύ.

Στην νεώτερη Ελλάδα    με  σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες έχει προσπαθηθεί να   έχει ο πολίτης ενεργό συμμετοχή και αποφασιστικό ρόλο στην δημόσια ζωή ,για να ορίζει την μοίρα του και το μέλλον .Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα   στις σημερινές τραγικές συνθήκες που βιώνει η χώρα  μέσα από   την  βάρβαρη ,την  ανελέητη προσπάθεια του αποθηριωμένου   ιμπεριαλιστικού διεθνούς μεγάλου  κεφαλαίου των Μητροπόλεων του καπιταλισμού  να συντρίψει το ΄΄εμείς ΄΄ των προσπαθειών των ανθρώπων  και την Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία  της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας  των κρατών   που βρίσκονται  στην  Περιφέρεια του καπιταλισμού.

Στο  πεδίο των πολιτικών, ταξικών και κοινωνικών αγώνων για εθνική ανεξαρτησία - έξω από οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές εξαρτήσεις, λαική κυριαρχία, οικονομική και κοινωνική απελευθέρωση,πολιτική δημοκρατία   και προκοπή, αναδείχθηκαν ΄΄με έργα ΄΄  άνδρες και γυναίκες.

Στον αιματοβαμμένο  για την Ελλάδα εικοστό αιώνα, με απελευθερωτικούς πολέμους,  Εθνικό Διχασμό, Μικρασιατική Καταστροφή, Γερμανοιταλικό πόλεμο ,Κατοχή  και  Αντίσταση, Εμφύλιο σπαραγμό, πολιτικές διώξεις, Δικτατορίες και μέσα  σε αυτές τις συνθήκες αναδείχθηκαν  ΄΄ άνδρες αγαθοί έργων ΄΄, μερικοί επώνυμοι, πολλοί αναγνωρίσιμοι σε  περιορισμένο γεωγραφικά χώρο και πολλές χιλιάδες ΄΄αφανείς ΄΄,  οι οποίοι   έζησαν και ζουν  στην μνήμη και στην καρδιά,  πλήν άλλων, κύρια των συγγενών και κληρονόμων τους, διότι, όπως δίδαξε ο Αισχύλος:.. ΄΄Πάνθ΄ ο μέγας χρόνος μαραίνει ΄΄.

Στο καμίνι της πάλης ενάντια στην εφτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών, ιδρύθηκε η αντιστασιακή οργάνωση  Π.Α.Κ. ( Πανελλήνιο  Αγωνιστικό Κίνημα).                                              Μετά την πτώση της Χούντας  το 1974 και με ραχοκοκαλιά το ΠΑΚ με την ΄΄Διακήρυξη της  3ης Σεπτέμβρη 1974΄΄ ιδρύθηκε το ΠΑΣΟΚ ( Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα) με πρόεδρο τον Ανδρέα Παπανδρέου,  εδραζόμενο  στις θεμελιώδεις αρχές: Εθνική Ανεξαρτησία της Ελλάδας,  Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση του λαού  μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες και  με στρατηγικό στόχο τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Ελληνικής οικονομίας  με Κοινωνικοποίηση και Αυτοδιαχείριση .                                                                                                       Το   ΠΑΚ  και στην συνέχεια το λαογέννητο  Κίνημα ΠΑΣΟΚ  στελέχωσαν  άνδρες αποφασισμένοι, οι οποίοι με περίσσεια αφοβιά στα δύσκολα επί Δικτατορίας και ενώ η Χούντα  μετά την πτώση της σφάδαζε ακόμη  και δεν είχε ψυχοπαραδώσει,  δεν σκιάχτηκαν, οδηγημένοι από τον λόγο του Περικλή στον ΄΄ Επιτάφιο : …΄΄το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ ελεύθερον το εύψυχον ΄΄. Αυτοί μέσα σε κινδυνώδεις περιστάσεις μαζί με άλλους που ακολούθησαν ,πέτυχαν το μεγάλο, να γίνει το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση το 1981 και με την προσδοκία υλοποίησης της επαγγελίας για την χάραξη μιάς άλλης πορείας                          ΄΄ για  να έλθει ο Λαός στην Εξουσία και να ανήκει η Ελλάδα στους ΄Ελληνες΄΄.                                                                                                                                                Το  ΄΄ πως γενήκανε τα πράματα ΄΄  και  μέσα από την( και ποια) δύναμη  ετερογονίας           των σκοπών , μέσα από ποιες αιτίες, τρόπους και μεθοδεύσεις χαθήκανε τα οράματα  και το ΠΑΣΟΚ από Κίνημα Αλλαγής και ανατροπής  ξεστράτισε  και ξέπεσε σε φορέα διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος ,από το οποίο τελικά και αλέστηκε, δεν είναι ο λόγος εδώ. να μιλήσουμε για την μνήμη.

Στο φευγιό του το 2016 πήρε μαζί του  τον Αλέκο Νικολόπουλο, έναν από τους ιδρυτές του ΠΑΣΟΚ στην Αχαΐα και εκλεγόμενο συνέχεια  Γραμματέα της Οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ στην περιοχή Συνόρων .

Στο ταξίδι του τον συνόδευσαν  συγγενείς και φίλοι. Και το ΠΑΣΟΚ;

Το ΠΑΣΟΚ έλειπε. Κάποιοι αναρωτήθηκαν χαμηλόφωνα, άραγε αυτή είναι η αποτίμηση του ΄΄ιστορικού φορτίου ΄΄ αυτής της  σαρανταδυάχρονης  πορείας  του ΠΑΣΟΚ ;

Εκείνο που  βαραίνει σήμερα είναι να αρνηθούμε την αδυσώπητη λήθη που σωριάζει ο χρόνος, να αρνηθούμε την   ΄΄εκτέλεση της μνήμης ΄΄.

Η μνήμη συντηρείται μέσα από τον προφορικό και κύρια γραπτό, έστω και κατασπαραγμένο λόγο.

Οι προϋποθέσεις  και η καταγραφή και αξιολόγηση  όσων πρέπει να διαφυλαχθούν ως μνήμη, πρέπει να μην είναι μόνο έργο των ιστορικών, ιστοριοδιφών και ερευνητών.

Στις συνθήκες της Παγκοσμιοποίησης κρίση πολύπλευρη και εντεινόμενη   διαπερνά και τους πολιτικούς-κομματικούς σχηματισμούς, όχι απλά ακυρώνοντας, αλλά και κάποτε διαστρέφοντας αξιακές συλλογικές μνήμες για γεγονότα και πρόσωπα.                                                                                                                                             Ποιος Ποιος ήταν ο Αλέκος Νικολόπουλος;

Από παλαιά δημοκρατική  οικογένεια της περιοχής Συνόρων. Διέσχισε τον εικοστό αιώνα, παιδί και έφηβος στην φοβερή δεκαετία του 1940,άνδρας  σύζυγος με 3 παιδιά στο μετεμφυλιακό κράτος της Δεξιάς, της Αποστασίας και της Χούντας των Συνταγματαρχών. Καταστηματάρχης  σκληρά εργαζόμενος ώμο με ώμο με την σύζυγό του, ανάστησαν τα παιδιά τους και με τα χρόνια   και τις οικονομίες που έκαναν σήκωσαν σπίτι τρίπατο και σε κάθε ένα όροφο,  αφού  τα πάντρεψαν, στέγασαν τα 3 κορίτσια τους  και τις οικογένειές τους ,που ανθοβόλησαν και κάρπισαν παιδιά και εγγόνια.  Ο Αλέκος Νικολόπουλος  από μικρό παιδί έζησε  την φρίκη της Κατοχής, του Εμφύλιου και  του Κράτους της Δεξιάς.  Δεν ΄΄το βούλωνε ΄΄, όμως, και έλεγε ανοιχτά την γνώμη του, κύρια την δεκαετία του ( προ Χούντας)  1960.

Με την πτώση της  Δικτατορίας  το 1974,  ΄΄τον καιρό του σπείρειν ΄΄ ,   πρωτοστάτησε στην ίδρυση του  ΠΑΣΟΚ στην Πάτρα και ίδρυσε με λίγους άλλους στην αρχή την Τοπική Οργάνωση ( Τ.Ο.) του ΠΑΣΟΚ περιοχής Συνόρων.

Ανδρας με ρωμαλέο παράστημα, στιβαρός και σοβαρός,  ιδιεολόγος  ανιδιοτελής   και με κύρος ,ενέπνεε σε όλους σεβασμό και εμπιστοσύνη, εκλεγόμενος  συνεχώς στις Γενικές Συνελεύσεις της πολυπληθούς  Τ.Ο. Συνόρων του ΠΑΣΟΚ επικεφαλής

(Γραμματέας της Οργάνωσης ) με έντονη κοινωνική και πολιτική δράση  και σύνεδρος στις Νομαρχιακές Συνελεύσεις του ΠΑΣΟΚ Αχαΐας.

Ηταν το σημείο αναφοράς του ΠΑΣΟΚ στην ευρύτερη περιοχή Συνόρων Πάτρας.

Η Τοπική Οργάνωση του ΠΑΣΟΚ Συνόρων  ήταν από τις πρώτες που  στην  βάση της στρατηγικής της Εθνικής Λαϊκής Ενότητας ( Ε.Λ.Ε.), ανέπτυξε έντονη ανοιχτή  δράση   χώρο της ,με συνεχείς  παρεμβάσεις επάνω στα τοπικά, κοινωνικά, εργασιακά και άλλα  προβλήματα της περιοχής  της και δέθηκε σταθερά  με  τους κατοίκους και τα προβλήματα   σε  αναδραστικήβάση.                                                                                          Όταν φαινόταν καθαρά  ότι η πορεία μετάβασης προς τον σοσιαλισμό  ξέμενε προοδευτικά στο  delegeferenda   και το ΠΑΣΟΚ  μέσα από αδυσώπητη εσωτερική πάλη έστριβε,  από Κίνημα  Ανατροπής   και Αλλαγής, προς την διαχείριση του συστήματος  (  για πολλούς΄΄ο καιρός του θερίζειν ΄΄)   και της κρίσης του ,  σοσιαλδημοκρατικοποιούμενο   προοδευτικά, σταμάτησε να επιχειρηματολογεί   με την βροντερή φωνή του παθιασμένα ΄΄ για την υπόθεση της αλλαγής ΄΄.

Συνέχισε, όμως, να πληρώνει το μίσθωμα για το  γραφείο της Τ.Ο. Συνόρων του ΠΑΣΟΚ.

Υστερα ήρθαν  ο Κ. Σημίτης και οι διαχειριστές και έκλεισαν οι 24 Τοπικές Οργανώσεις της Πάτρας  του ΠΑΣΟΚ ,  με την ΄΄Οργανωτική αναδιάρθρωση  του ΠΑΣΟΚ΄΄,  όπου, σε  ό,τι  αφορά την Πάτρα,   σε κάθε δημοτικό διαμέρισμα  από τα 4 της Πάτρας ,αποφασίστηκε από την ηγεσία να αντιστοιχεί   μόνο μία, φαραωνικού μεγέθους και αδυνατούσα να λειτουργήσει , Τοπική Οργάνωση του ΠΑΣΟΚ.

Ετσι λίγο μετά  ακολούθησε η σιωπή  και οι σύντροφοι  απόμειναν σαν τα πουλιά που έχουν μαργώσει τα φτερά τους το καταχείμωνο.

Δεν  υπάρχει έκτοτε  Οργάνωση   στο  ΠΑΣΟΚ. , οι ΄΄εκσυγχρονιστές ΄΄ δεν την χρειάζονταν . Δεν έφταιξαν το όραμα  και  οι ιδέες  της Διακήρυξης  της 3ης Σεπτέμβρη 1974, αλλά η μη εφαρμογή τους από το ΠΑΣΟΚ  ,που  το οδήγησαν  μακρυά  από τον Λαό.

Δεν έφυγε ο Λαός από το ΠΑΣΟΚ, αλλά το ΠΑΣΟΚ  απομακρύνθηκε από τον Λαό.  Σε ένα συρρικνωμένο,  αποιδεολογικοποιημένο ,  σοσιαλδημοκρατικοποιημένο  και  με ανύπαρκτη 0ργάνωσηΠΑΣΟΚ  , ανθούν  προσωπικές στρατηγικές  ΄΄ στελεχών ΄΄, μερικές με ισχυρές  ροπές προς τον συντηρητικό πολιτικό άξονα της Ελλάδας, παραγοντισμός  και παθογένειες ,  κύρια την τελευταία  πενταετία.                                                                                                         ΄Αμα τω εικοστώ πρώτω αιώνι αρξαμένω , volventourannis,   οι παφλασμοί των κυμάτων αργά αργά σκέπασαν   ΄΄την Αργώ ΄΄ του ΠΑΣΟΚ , σαν τον επιθανάτιο ρόγχο του Ποιητή (Κώστα Καρυωτάκη) ,καθώς πατούσε την σκανδάλη στον ελαιώνα της Πρέβεζας:

…΄΄Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φθάσει από εκατό δρόμους τα όρια της σιγής΄΄… ΄Υστερα , καθώς  τα άλογα   έχασαν την ορμή τους και  άρχισαν  να πατούν με όλο το βάρος και το πλάτος των οπλών τους πάνω στο χώμα  και  καθώς  :…΄΄έβγαλε  βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε  …κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε ΄΄…( Κώστας Τριπολίτης ) , με την αγωνία  και την πίκρα και κάποτε την απελπισία  ΄΄να τους τρώει τα μάτια ,  τα καλύτερα  παιδιά γύρισαν  σπίτι΄΄,   σιγοτραγουδώντας μερικοί μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα :…΄΄ οι ελεύθεροι και ωραίοι  ζουν σε κάποιες φυλακές΄΄…

Και ο σύντροφος Αλέκος ο αμετανόητος ΤριτοΣεπτεμβρίτης  ΄΄επέστρεψε  στην σιωπή του΄΄,  χωρίς ποτέ να πάψει να ενδιαφέρεται και να συζητάει  για  την   ΄΄  υπόθεση  της Αλλαγής ΄΄, αφήνοντας  παρακαταθήκη την ασυμβίβαστη   δράση του  στους δύσκολους καιρούς και προ πάντων, σε μια εποχή που επιχειρείται ηθική  αποτιτάνωση της Ελληνικής κοινωνίας, θέτοντας συνεχώς το ζήτημα της ηθικής στην πολιτική, ώσπου, καθώς το έθεσε ο ΄Ομηρος: …  ΄΄  ήρθε ο κορμοτεντωτής ο Χάρος και τον πήρε ΄΄.

Αναπαύεται  στο κοιμητήριο της ΑγιαΑλεξιώτισσας . Εφυγε με την ακλόνητη πίστη στον λόγο του  Πωλ Σουήζυ :  …΄΄ Η αλλαγή είναι ο μοναδικός και αναπότρεπτος νόμος του σύμπαντος, που δεν μπορεί να αναχαιτιστεί ΄΄.

Αν πρέπει να διατυπώσουμε ένα μέτρο κρίσης των ανθρώπων και κύρια εκείνων που δραστηριοποιήθηκαν στα δημόσια πράγματα ,΄΄ τα κοινά ΄΄, τον Αλέκο Νικολόπουλο, πέρα από την ακλόνητη πίστη του στο μεγάλο όραμα της Αλλαγής των δομών της οικονομίας και της κοινωνίας   , ΄΄για να ζήσουν όλοι σαν  άνθρωποι΄΄ ,όπως έλεγε, διέκρινε η βαθειά αλληλεγγύη , απλότητα, αμεσότητα, ευθύτητα, ειλικρίνεια, ΄΄η μπέσα΄΄, το ανυστερόβουλο των προθέσεων και ενεργειών και μια  ΄΄ ζορμπάδικη ΄΄  θάλεγε  κανείς διάθεση, που σκόρπιζε  αισιοδοξία, κέφι και  γλετζέδικη  διάθεση στους γύρω.

Το σημερινό ΠΑΣΟΚ μοιάζει  με βομβαρδισμένο ΄΄τοπίο ΄΄. Αδυσώπητοι χαμουργάδες του σοσιαλισμού, με πρωτοστάτες τους    εκσυχρονιστές   διαχειριστές  ευρωλάγνους υπό τον Κώστα  Σημίτη ,αφού αποστάτησαν από τις αρχές της ΄΄Διακήρυξης  της 3ης  Σεπτέμβρη  1974 ΄΄   και του σοσιαλισμού,  αφού υπονόμευσαν το όραμα ,αρχές και στόχους του ΠΑΣΟΚ ,όχι απλά αλλοίωσαν, αλλά  παραμόρφωσαν την φυσιογνωμία του  και από σοσιαλιστικό Κίνημα ανατροπής και αλλαγής των δομών,  στην πορεία  το μετέτρεψαν σε ένα συρρικνωμένο  σοσιαλδημοκρατικό –διαχειριστικό    ασπόνδυλο πολιτικό  μόρφωμα, που για ένα χρονικό διάστημα   μάλιστα ( συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου)  πέρασε στον συντηρητικό πολιτικό άξονα της χώρας.

Σε ποια  ιδεολογία, σε ποιο όραμα, αρχές  ,στόχους και κυρίως πάνω σε ποια ταξική βάση  θα εδράζεται  και θα ποιους ταξικά  θα   εκφράζει το   απαρτιζόμενο  από ετερόκλητο συνασπισμό τάσεων  (πολυτασικό)  , συνιστωσών, ρευμάτων και ομάδων  και κυριότατα  ποια στρατηγική μπορεί να εφαρμόσει το   πολιτικό σχήμα που ετοιμάζεται   ως   ΄΄Κεντροαριστερά ΄΄, το οποίο  συνειρμικά παραπέμπει στην προ 60 περίπου χρόνων και κάτω από διαφορετικές κοινωνικές, πολιτικές ,  οικονομικές  συνθήκες και Διεθνές STATUS  ιδρυθείσα ΄΄΄Ενωση Κέντρου΄΄;

Διότι η ΄Ενωση Κέντρου  συγκροτήθηκε   σε μια εποχή  που η Ελλάδα  αργά-αργά έβγαινε από το Μετεμφυλιακό Κράτος της Δεξιάς και βασικό πρόταγμα και  ζητούμενο ήταν η αποκατάσταση της δημοκρατικής ομαλότητας και νομιμότητας.  ΄Όμως  λίγο μετά την εκλογική της  νίκη ( Νοέμβριος 1963-Φεβρουάριος 1964)  ,το 1965 τα ΄΄ Ιουλιανά-Αποστασία ΄΄   κατέδειξαν τα  σαθρά  όρια συνοχής και αντοχών  της ΄Ενωσης Κέντρου,  η οποία  απαρτιζόταν,  εκτός από την Δημοκρατική ΄Ενωση και  από διάφορες ετερόκλητες και με συγκρουόμενη ιδεολογία , απόψεις και στόχους  πολιτικές κινήσεις, πολιτικές ομάδες και παλαιοπαράγοντες. ΄΄Ελευθερία   ανάπηρη    πάλι σου τάζουν  ΄΄ κραυγάζει  ο Ποιητής  Μιχάλης  Κατσαρός .

Στηριγμένοι, όμως,   τον στερνό λόγο του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα: …΄΄Ακόμη δεν αντήχησαν οι κραυγές του θανάτου σιμά στον Γκουανταλκιβίρ ΄΄… και αρνούμενοι  ντετερμινισμούς, πρέπει να λογαριάσουμε πως προχωρούμε. Στις δύσκολες ημέρες που περνούμε ,ακουμπούμε , ως  αντιστήλι, πάλι στους ποιητές, κουβεντιάζοντας  μαζί του ΄Ερχεται ο Κωστής Παλαμάς   από  ΄΄ τις πίσω σελίδες ΄΄ και  αποφθέγγεται :                                                       …΄΄Δεν έχεις ΄Ολυμπε  θεούς, μηδέ  λεβέντες ΄Οσσα,  ραγιάδες έχεις μάννα   γη, σκυφτούς για το χαράτσι, των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι ΄΄…

Ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί είναι όλοι αυτοί οι μαυρισμένοι από την Ιστορία που :  …΄΄τα όνειρά μας αναβάλλονται διαρκώς μέχρι που γίνονται γηρατειά ΄΄…  αποφαίνεται  ένας άλλος ποιητής.

Τα φυσικά υποκείμενα, τα πρόσωπα που  με τις σημαίες ολάνοιχτες  τσακμακίζοντας  τον άνεμο  κατάμπροστα  στον ήλιο αγωνίστηκαν για την Αλλαγή της μοίρας αυτού του τόπου και των ανθρώπων, αποτελούν σηματωρούς   προς μια άλλη πορεία,  για  μια πατρίδα εθνικά ανεξάρτητη και ελεύθερη, για μια κοινωνία αλληλεγγύης και αξιοπρεπούς διαβίωσης όλων . Αυτοί μαζί με τις ιδρυτικές διακηρύξεις του ΠΑΣΟΚ αφήνονται να  περιπέσουν στην σιωπή και στην αφάνεια  από την σημερινή  του ηγεσία, λες και πεθαίνουν οι ιδέες. Όπως είπε ο Σιμόν Βίζελ: ...                                                                                                                           ΄΄ Το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος, είναι η αδιαφορία ΄΄.   Μπορεί   κατά τον Διονύση Σαββόπουλο :…΄΄ ο ΄Ηλιος  θα ( να ) αποκοιμηθεί μες τα ερείπια της Ολύνθου΄΄…,  αλλά ο Κρόνος επαγρυπνά… Και ο Γιώργος Σεφέρης στον ΄΄Βασιλιά της Ασίνης ΄΄ αναρωτιέται: ΄΄ …υπάρχουν άραγε    η κίνηση του προσώπου το σχήμα της στοργήςεκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μαςαυτών που απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί…΄΄.   Υπάρχουν. Δεν πεθαίνουν όσο τους θυμόμαστε και κυρίως όσο θυμόμαστε αυτά   που  πίστευαν, τους έκφραζαν και για τα οποία αγωνίστηκαν .

Απέναντι στην  ΄΄ ανατιναγμένη μνήμη ΄΄ που επιχειρείται δια παραλείψεως  και αρνούμενοι    την ΄΄ εκτέλεση της μνήμης ΄΄, ορθώνουμε  ΄΄νενομισμένους λόγους ΄΄  για εκείνους και προς τιμή τους, που  συνδυάζοντας  τον πεσιμισμό της γνώσης με την αισιοδοξία της θέλησης, επιχείρησαν νε μετατρέψουν  το ΄΄δέον ΄΄ σε  ΄΄είναι ΄΄, που προσπάθησαν να  νοηματοδοτήσουν,  να σαρκώσουν ,κόντρα στον καράγιαλη της λογικής,  μια  ΄΄ ρεαλιστική ουτοπία ΄΄  ,κόντρα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, κόντρα στην ΤΙΝΑ,  μια άλλη πορεία της πατρίδας στο δύσβατο δρόμο προς το μέλλον, πεισμένοι στον λόγο του Αλμπέρ Καμύ ( Ο μύθος του Σίσυφου ) :΄΄ Ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή αρκεί για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά ΄΄…      και στην ρήση του Κάρλ Μάρξ:  …΄΄ τίποτα  δεν χάνεται μόνιμα ΄΄…

Με ένταση ανακαλούμε στην μνήμη όλους τους αγνούς ιδεολόγους, ανιδιοτελείς και  τίμιους  συντρόφους αγωνιστές του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ , σαν τον Αλέκο Νικολόπουλο , άγνωστοι  πούναι,  όλους εκείνους   που στα δύσκολα και επικίνδυνα  ΄΄ τους φώναζαν αλήτες ΄΄ ,που αγωνίστηκαν για :…΄΄να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση ΄΄.

Προσβλέπουμε με πίστη σε ένα   Risorgimento ( εθνική  εξέγερση  για εθνική ανεξαρτησία , λαική κυριαρχία ,  πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική απελευθέρωση της Ελλάδας και του Λαού ), προσδοκώντας   μαζί τους ,καθώς   ΄΄ μακριά  ακούγονται καμπάνες από κρύσταλλο ΄΄, πως: …΄΄Θα έρθει ο καιρός που θα φανούν οι κήρυκες και όχι μονάχα ψεύτες και  ρουφιάνοι ΄΄, όπως το  οραματίστηκε  ο Ποιητής Μάνος Ελευθερίου.

Μετά από πολλά ( τα ηρωικά) χρόνια και  καθώς  ΄΄ τούτες τις μέρες ο άνεμος μας  κυνηγάει ΄΄ , για τιμή τους  ανασύρω το δίσκο  για  να παίξει  ΄΄άσμα ηρωικό και πένθιμο ΄΄,  το συγκλονιστικά   τραγουδισμένο  από τον Γιώργο Μεράντζα  :   …΄΄ Να πάψουν πιά οι κιθάρες…. σκοτάδι πέφτει στη γή μας…σκοτώσαν  τον αντάρτη  Μανόλ Ροντρίγκες ΄΄…