Η χαρά αγνοείται; Κι όμως μπορεί να βρίσκεται δίπλα μας

Καταλαβαίνω απόλυτα ότι είναι δύσκολο στην Ελλάδα του 2017, των χιλίων μύριων προβλημάτων, της ανεργίας, της φτώχιας, της κατάθλιψης, να μιλάς για την χαρά της ζωής και την ικανοποίηση που παίρνεις όταν κάνεις κάτι που πραγματικά σε γεμίζει και σ΄ ευχαριστεί. Όλοι μας ή τουλάχιστον σχεδόν όλοι μας, απορροφημένοι από τα μικρά ή μεγάλα μας προβλήματα, από την αμείλικτη και σκληρή καθημερινότητα, από τον αγώνα της επιβίωσης, από την μοναξιά και το άγχος που φέρνει το άγνωστο, ξεχνάμε να ζήσουμε.

Χάνουμε το σήμερα, θεωρούμε ότι θα έχουμε κάποια άλλη στιγμή την ευκαιρία, όταν τα πράγματα καλυτερέψουν, να κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας. Πράγματα που μας δίνουν χαρά, πράγματα που μας κάνουν, έστω και για λίγο, και πάλι παιδιά. Αυτή η συνεχής αναβολή όμως μας φέρνει ξαφνικά, μια ωραία πρωία, αντιμέτωπους με μια δύσκολη πραγματικότητα.

Ο χρόνος περνά κι εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι κάναμε ελάχιστα από όσα είχαμε ονειρευτεί. Η ζωή μας είναι άδεια από εμπειρίες και γεμάτη από ανούσιες κι ατέλειωτες ώρες μπροστά σε μια τηλεόραση, στο κινητό ή στην οθόνη του υπολογιστή. Και τότε… ας μην μείνουμε όμως σε αυτά που δεν κάναμε, ας μην πιστέψουμε ότι υπάρχει χρόνος να ζήσουμε και να χαρούμε, γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη και κανείς δεν γνωρίζει τι μπορεί να φέρει.

Ας διαμορφώσουμε μόνοι μας, όσο οι αντικειμενικές συνθήκες μας το επιτρέπουν, την μοίρα μας.

Ας φτιάξουμε εμείς τις στιγμές που δεν θέλουμε να χάσουμε.

Ας συνειδητοποιήσουμε ότι το… αύριο είναι σήμερα, είναι τώρα.

Γιατί, εν τέλει, ποιο είναι το νόημα της ζωής; Να προετοιμαστούμε, ας πούμε, για τον παράδεισο που μας έταξαν, διάγοντας έναν φρόνιμο, συγκρατημένο ίσως και φοβισμένο (για την θεϊκή τιμωρία) βίο; Να μην χαρούμε σήμερα, για να απολαύσουμε έναν, ίσως ανύπαρκτο, αιώνιο παράδεισο;

Δεν το νομίζω. Εγώ θα έλεγα ότι το νόημα της ζωής είναι να την χαρούμε. Ν’ απολαύσουμε του χυμούς της μέχρι την τελευταία σταγόνα. Να γεμίσουμε μ’ εμπειρίες, να ρισκάρουμε, να κάνουμε, όπως έλεγαν κι αρχαίοι, κάθε μέρα κάτι που μας φοβίζει, έτσι για να ξεπερνούμε τα όριά μας. Για να δημιουργούμε καθημερινά νέα όρια που οφείλουμε να ξεπεράσουμε.

Και φυσικά μην ξεχνάμε ότι το «να χαρούμε τη ζωή», δεν σημαίνει κατ’  ανάγκη, χειμερινές διακοπές στην Ελβετία και καλοκαιρινές στην Μύκονο ή στην Ίμπιζα. Δεν σημαίνει ακριβά και γρήγορα αυτοκίνητα, σπίτια με πισίνες, αστακούς και σαμπάνια.

Κάθε άλλο. Ίσως τελικά να μην σημαίνει τίποτε από όλα αυτά. Ίσως η χαρά της ζωής να κρύβεται σε πολύ πιο απλά και καθημερινά, που δεν τους δίνουμε και τόση σημασία, που θα μπορούσαν όμως να μας φτιάξουν τη μέρα και να μας γεμίσουν την ψυχή.

Για παράδειγμα ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, άστεγος ο ίδιος μετά από μια πετυχημένη καριέρα στον χώρο της διαφήμισης, αποφάσισε, έτσι από το πουθενά, να δημιουργήσει την Κοινωνική Κουζίνα «Ο Άλλος Άνθρωπος». Πρόκειται για μια πρωτοβουλία που έχει κινητοποιήσει εκατοντάδες ανθρώπους σε όλη την Ελλάδα, οι οποίοι μαγειρεύουν και τρώνε μαζί με συμπολίτες μας που δεν έχουν χρήματα ούτε για τα απολύτως απαραίτητα. Ο Πολυχρονόπουλος λοιπόν, μέσα από τον Άλλο Άνθρωπο, βρήκε το νόημα της δικής του ζωής.

Μέσα από αυτή του την κοινωνική δράση ανακάλυψε εκείνο που του δίνει χαρά, που τον κάνει υπερήφανο και του δίνει τη δύναμη να σταθεί στα πόδια του, να προσφέρει, να δημιουργήσει, να χαρεί.

Έτσι λοιπόν ο καθένας από εμάς μπορεί να βρει τον δικό του «Άλλο Άνθρωπο», εκείνη δηλαδή τη δραστηριότητα ή την στάση ζωής που θα δώσει νόημα και χαρά στη δική του ζωή. Κι όταν βρούμε τον «Άλλο Άνθρωπο» μέσα μας, τότε η ευτυχία είναι δεδομένη.

Όμως μέχρι να βρούμε αυτό το μεγάλο, το σημαντικό που θα δώσει νόημα και σκοπό στη ζωή μας, ας μην μένουμε με τα χέρια σταυρωμένα. Υπάρχουν κάθε μέρα ευκαιρίες που μπορούν μας δώσουν χαρά και ψυχική ηρεμία, ίσως μακριά από τα φώτα και την λάμψη της «καταναγκαστικής» διασκέδασης.

Γιατί η χαρά μπορεί απλά να κρύβεται στο χαμόγελο του διπλανού μας, σε λίγα λεπτά χιονοπόλεμου με τα παιδιά της γειτονιάς, σ’ ένα περίπατο στη θάλασσα μ’ ένα αγαπημένο μας πρόσωπο, σε μια βραδιά Μονόπολης στο σπίτι με φίλους, σ’ ένα τραγούδι, μια ταινία, μια ζεμπεκιά, στον ήλιο που είναι κάθε πρωί πιστός στο ραντεβού του ή σ’ ένα λουλούδι στο σκληροτράχηλο ελληνικό τοπίο. Η χαρά είναι σίγουρα εκεί, αρκεί ν’ ανοίξουμε την καρδιά μας και να την αφήσουμε να μας κυριεύσει. Στο χέρι μας είναι. Φθάνει να το πιστέψουμε…