Ο θρυλικός "Αύγουστος" του Νίκου Παπάζογλου- Για ποια γράφτηκε και γιατί έμεινε για δυο χρόνια στο συρτάρι..

Η αλήθεια για τον θρυλικό "Αύγουστο" του Νίκου Παπάζογλου είναι ότι το συγκεκριμένο τραγούδι είναι αποτέλεσμα ανάμεικτων συναισθημάτων του δημιουργού του. Ο Παπάζογλου το χαρακτήρισε βιωματικό.

Το έγραψε σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής του, μέσα στο ρημαγμένο από τοn σεισμό σπίτι του, στη Θεσσαλονίκη.

Ο Παπάζογλου στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 είχε δημιουργήσει το πρώτο στούντιο ηχογραφήσεων στη Θεσσαλονίκη, συγκεκριμένα στην περιοχή της Παπάφη.

Το θρυλικό «Αγροτικόν». Εκεί ένα βράδυ «ταλαιπωρούσε» τους στίχους ενός τραγουδιού, που είχε εμπνευστεί από την γέννηση της κόρης του Αδελαϊδας, αλλά και από την ομορφιά μιας γυναίκας, που τον έκανε να το βάλει στα πόδια και να την περιγράψει λίγο καιρό μετά με τους παρακάτω στίχους:

"Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος κουράγιο θα περάσει θα μου πεις"

Το βράδυ εκείνο ο Ντίνος Χριστιανόπουλος κατηφόρισε στο στούντιο και έπιασε «επ’ αυτοφώρω» τον Παπάζογλου να επεξεργάζεται τους στίχους του καινούργιου τραγουδιού.

«Δώσε μου να διαβάσω τους στίχους», του είπε.

Εκείνος με δισταγμό πρωτάρη του έδωσε το τετράδιο με τους στίχους του «Αύγουστου».

«Αυτό δεν είναι τραγούδι, είναι ποίημα»,

«Μα πως είναι ποίημα βρε Ντίνο; Αφού έχω γράψει και τη μουσική του».

«Να μου το τραγουδήσεις», τον προκάλεσε ο Χριστιανόπουλος!

Μόλις το άκουσε μελοποιημένο, τον συμβούλευσε να πετάξει τις «εύκολες ομοιοκαταληξίες» γιατί στιχουργικά γινόταν φτωχότερο.

Αρχικά, στο τραγούδι υπήρχε η ομοιοκαταληξία με τις λέξεις «έκταση – έξαψη».

Αυτές οι δυο λέξεις στάθηκαν η αφορμή για να μείνει στο συρτάρι περίπου δυο χρόνια.

Όταν ο Παπάζογλου ένιωσε σίγουρος για το τελικό αποτέλεσμα, μας χάρισε τον μαγικό του Αύγουστο:...