Σπάνιες φωτογραφίες της Τζένης Καρέζη και η εξομολόγηση του γιου της

Πέρασαν 24 χρόνια από τον θάνατό της

Είκοσι τέσσερα χρόνια συμπληρώθηκαν από το θάνατο της Τζένης Καρέζη που βύθισε στο πένθος τον ελληνικό κινηματογράφο. Η διάσημη Ελληνίδα ηθοποιός που ξεχώρισε από την πρώτη στιγμή για το καθαρό βλέμμα και την ειλικρίνειά της, άφησε την τελευταία της πνοή στις 27 Ιουλίου του 1992, νικημένη από την επάρατο νόσο.

Όλοι όμως την θυμούνται για τους ρόλους σταθμό που ενσάρκωσε, αλλά και τα γαλάζια μάτια της. Σήμερα, 24 χρόνια μετά το θάνατό της, ο γιος της Κωνσταντίνος Καζάκος μιλά στο Down Town για την μητέρα του... Και όλα όσα δεν ξέρουμε για τηνΤζένη Καρέζη!

“Ποτέ δεν μου άρεσε να μιλάω για την μάνα μου. Πόσω μάλλον να γράφω. Αισθάνομαι εξαιρετικά άβολα. Σαν να μιλάω για τον εαυτό μου. Είναι σαν να ευλογώ τα γένια μου. Μόνο καλά έχω να πω. Κι όχι απλώς καλά, αλλά γιος της ήμουν, τι θα έλεγα, κακά; Αυτό δεν σκέφτεστε; Κι εγώ αυτό σκέφτομαι, αλλά πρέπει να γράψω. Η μάνα μου ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Πήγαινε προς τα πάνω. Συνεχώς. Εξελισσόταν πνευματικά και ψυχικά και ως άτομο και ως καλλιτέχνης. Ήταν έξω καρδιά, η χαρά της ζωής, η ψυχή της παρέας. Λειτουργούσε με το ένστικτο και σπάνια έπεφτε έξω”, αναφέρει χαρακτηριστικά στο συγκινητικό του κείμενο στο Down Town.

Και συμπληρώνει: “Μόνο ένα πράγμα θέλω να πω. Αυτή η λάμψη που είχε στο φωτοστέφανό που είχε, προερχόταν από εσωτερική ομορφιά. Δεν φτάνει που ο μεγάλος είχε κέφια όταν την έφτιαξε, της χάρισε και αυτά τα πανέμορφα μάτια που μπορείς να κολυμπάς μέσα τους για πάντα”.

Μιλώντας για τις δύσκολες ώρες λόγω της ασθένειάς της, εξομολογείται: “Όταν η υγεία της κλονίστηκε, το χτύπημα ήταν μεγάλο. Και απότομο. Θα μπορούσε να διαλύσει μια τόσο ευαίσθητη και καλλιτεχνική φύση. Αλλά όχι. Το ψυχικό σθένος που έδειξε η μάνα μου ήταν τεράστιο. Ακόμη κι όταν ήξερε ότι το παιχνίδι είχε χαθεί. Ακόμη κι όταν οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Η δύναμή της μας είχε καταπλήξει όλους”.

“Είχα την τύχη αυτό το πλάσμα να είναι μάνα μου. Η τρυφερότητα και η αγάπη που δέχτηκα δεν μετριούνται. Ακόμη κι αν είχε πολύ σημαντικά πράγματα να κάνει, η προτεραιότητά της ήμουν εγώ. Ο γιος της που την λάτρευε και θα την λατρεύει πάντα”.