Το διαισθητικό κείμενο ενός Έλληνα της Πόλης μια μέρα πριν την φονική έκρηξη στην Ινστικλάλ: “Ταξίμ- Παγωνιά, παγωμάρα και μια περίεργη ησυχία…”

Μια μέρα πριν τη φονική έκρηξη στην περίφημη Ινστικλάλ στην Κωνσταντινούπολη, ένας Έλληνας που ζει και εργάζεται στην Πόλη, ο φιλόλογος, ερευνητής Γιάννης Γιγουρτσής, έγραφε στο fb στην ομάδα "Η Πόλη των Πόλεων, ένα σχεδόν προφητικό άρθρο με τίτλο “Ταξίμ- Παγωνιά, παγωμάρα και μια περίεργη ησυχία…”

Το κείμενο, είναι ενδεικτικό του τρόμου που επικρατούσε στην Πόλη ενόψει ενός πιθανού νέου χτυπήματος κάπου εκεί κοντά, στον δρόμο όπου χτυπάει η καρδιά της και είχε ως εξής:

"Παγωνιά, παγωμάρα και μια περίεργη ηρεμία. Η πλατεία για τα δεδομένα της θεωρείται άδεια. Κάποιοι τη διασχίζουν βιαστικά, πιο βιαστικά νομίζω από συνήθως. Ένας άντρας γύρω στα 30 σέρνει μια μεγάλη βαλίτσα και κατεβαίνει προς το μετρό. Πιάνω υον εαυτό μου να τον παρατηρεί επίμονα.Το βλέμμα μου ακολουθεί την πορεία του μέχρι που χάνεται στις κυλιόμενες σκάλες
Στο κεντρικότατο καφέ βρήκα αμέσως την καλύτερη θέση. Γύρω μου καμιά δεκαριά πελάτες, όλοι σχεδόν ξένοι. Κάποτε ένα περιπολικό ή ένα αυτοκίνητο των ειδικών δυνάμεων-συνηθισμένη εικόνα- διασχίζει το μεγάλο πλακόστρωτο, που ακόμα συνεχίζει να φτιάχνεται για να καμουφλάρει τους ατελείωτους τόνους του άχαρου μπετόν που γέμισε την πλατεία
Το γκαρσόνι ρωτάει αν θέλω κι άλλο τσάι. “Όχι ” του απαντώ. Καιρός να φύγω σκέφτομαι. (“Τι ζητάω εγώ ένας Υδραίος στη Λάρισᨔ)
“Ησυχία σήμερα” λέω βγαίνοντας στο αφεντικό. “Πολλή ησυχία για την ώρα, δεν είναι; ” “Ναι, είναι λίγο ήσυχα σήμερα. Το κρύο ξέρετε.” Τον κοιτάζω περίεργα. Χαμογελάει λίγο αμήχανα.
“Ναι, βέβαια το κρύο” του λέω και εγώ με νόημα. Το χαμόγελο του γίνεται πιο πλατύ. “Στο καλό να πάτε. Πάλι σας περιμένουμε”, μου λέει με ευγένεια και άψογο επαγγελματισμό. Καθώς απομακρύνομαι βλέπω μια θορυβώδη παρέα από Άραβες τουρίστες να κατευθύνονται προς το καφέ. Φασαριόζοι, πληθωρικοί απαιτητικοί με δεκάδες σακούλες με ψώνια στο χέρι.
Αυτούς δεν τους σταματά τίποτα από το να ψωνίζουν. Θαρρείς πως γεννιούνται και πεθαίνουν στα εμπορικά κέντρα.
Κατευθύνομαι προς το σταθμό και κατεβαίνω γρήγορα τις σκάλες. Βιάζομαι να τελειώσει
Ένα περίεργο σφίξιμο στο στομάχι. Δεν “πρέπει” να περνάμε από εδώ, αλλά εγώ το κάνω σχεδόν επίτηδες. Ομοιοπαθητική θεραπεία . Δεν θα με νικήσει ο φόβος, εγώ θα τον νικήσω.Το λέω για να γίνει και για να το πιστέψω.
Το σφίξιμο όμως υπάρχει, νιώθεται. Το ίδιο και η αίσθηση μιας αδιόρατης απειλής. Όλα είναι στη θέση τους μα τίποτα δεν είναι πια όπως πριν.
Σε λίγες μέρες έρχεται το τέλος μιας εποχής και η αρχή μιας άλλης Είναι λέει η άνοιξη. Περίεργο. Εγώ έχω την αίσθηση πως πάμε σε βαρύ χειμώνα."