Πως κατάφερε μια διαφήμιση μπύρας να κάνει το ίντερνετ να... παραληρεί και να θυμάται τον ...μπαμπά του

Αυτές τις ημέρες το ελληνικό διαδίκτυο, καταναλώνει αφειδώς δάκρυα, ενσκύπτοντας στο μελό που κάποτε έκανε την Μάρθα Βούρτση βασίλισσα του σελιλόιντ, ως η φτωχή, πλην τιμία νεαρά, που ...δαμάζοντας τα κύματα του βίου της, καταφέρνει να "τυλίξει" το, συνήθως λεβεντόπαιδο, Νίκο Ξανθόπουλο και να κάνουν μαζί άλματα από το δραματικό στόρυ, στο happy end.

Οι εποχές άλλαξαν, το διαδίκτυο πλέον γελάει με ό,τι έκλαιγε η ...γιαγιά του, τα κλασικά ημίγυμνα ανεγκέφαλα γένους θηλυκού άρχισαν να χρεωκοπούν στην συνήθεια τους ευτελούς, όπως και οι νεαροί με τα ξυρισμένα στήθη και τα ολόσωμα τατουάζ και ένας νέος κόσμος αναζητά συγκίνηση σε πράγματα που τον επιστρέφουν σε αυτό που άφησε για πολύ καιρό στο...ντουλάπι: στις ανθρώπινες σχέσεις.

Πριν από λίγα χρόνια, μια ετικέτα για να διαφημιστεί άφηνε να εννοηθεί ότι αυτές, (οι σχέσεις), την προϋποθέτουν: Θα περάσεις καλά, θα έχεις την καλύτερη, θα προχωρήσεις, θα επιτύχεις, θα σε κοιτάξουν και ούτω καθεξής, εφόσον την φορέσεις, την επιλέξεις, την εμπιστευτείς, την προκρίνεις (την ετικέτα).

Στην εποχή της κρίσης και της ενδοσκόπησης που έφερε μαζί της, οι ρόλοι άλλαξαν: Η επικέτα τρέχει να προλάβει την ανθρωπιά, να την υπογραμμίσει και να φροντίσει να μην της επιβληθεί, αλλά να αποτελέσει  μια μικρή μόνο ...σημείωση σε ένα μικρό στόρι, βγαλμένο από το κομμάτι που άλλοτε πετάγαμε στον κάλαθο των σκουπιδιών για το χατίρι μιας ανερχόμενης στάρλετ με καυτό σορτσάκι που μπορούσε να διαφημίσει από μπύρα έως την ...εθνική βιβλιοθήκη. Βγαλμένο από την ψυχή μας από το κομμάτι εκείνο που μας θυμίζει ότι ήρθαμε για οδηγήσουμε το προσωπικό μας πεπρωμένο και όχι τις εξαλλότητες του life style.

Αυτός είναι ο λόγος που ξαφνικά όλο το διαδίκτυο άρχισε να κλαίει με λυγμούς επειδή είδε  τον παππού του, τον πατέρα του, τον φίλο του ή απλά τον εαυτό του να διαφημίζει  μια μπύρα, όχι ως κομπάρσος, αλλά ως πρωταγωνιστής μιας ιστορίας, που είναι τόσο αληθινή, όσο και το συναίσθημα που εγείρει σε τρεις κλιμακωτούς άξονες.

Τρεις άξονες που σου αλλάζουν ξαφνικά τον τρόπο σκέψης και σε περνάνε από την προφανή ευκολία ενός ηλικιωμένου που επιζητεί εκτόνωση, ίσως και καμιά...νεαρή, μέσα απο το χορό, στην γλυκιά υποψία ότι ο χορός ήταν το ανεκπλήρωτο όνειρό του στο οποίο βάζει καύσιμο έστω και αργά και τέλος στην βαθιά συγκίνηση ότι η επίπονη προπόνηση δεν ήταν παρά η τρυφερή του επιθυμία να συνοδεύσει την κόρη του νύφη σε ένα βαλς λίγο πριν την αποχωριστεί.

Ένα τραγούδι που παίζει επίσης  σε τρεις άξονες, μας θυμίζει τον μπαμπά μας και υπονομεύει το συναίσθημα της χαράς με την σκέψη της αναπόφευκτης κάποια, στιγμή, απώλειας, καθώς ο μπαμπάς δεν θα είναι πάντα εκεί να μας συνοδεύει σε ένα βαλς και κάποτε θα μας έχει μείνει από αυτόν μόνο η ανάμνηση και η μυρωδιά του....

Και έπειτα, είναι που "αυτό που πάντα μ΄άφηνε μισό" θυμίζει το χρόνο κόντρα στον οποίο χορεύει ο καθείς και με ένα Μητροπάνο αποκτά ακόμη μεγαλύτερη διάσταση στο υπογάστριο του συναισθήματος, ενώ η υπογράμμιση "να γίνω άλλος να μην είμαι πια εγώ,  έσα στον κόσμο αυτό που έφτιαξες να ζω, να΄μαι καθρέφτης της δικής σου λογικής" ακουμπάει τη νέα γενιά στη διάθεση της ρήξης και έπειτα την εναποθέτει στα χέρια της αδιαπραγμάτευτης αγάπης.

Μια διαφήμιση που δεν είναι φτιαγμένη για να  επηρρεάζει τον άνθρωπο, αλλά να αντλεί από αυτόν.

Για αυτό κλαίει όλο το διαδίκτυο. Γιατί συναντά ένα κομμάτι από τον εαυτό του.