Η "Κατερίνα" έφτασε στην Πάτρα-Νανούρης, Παπαληγούρα, Λόλεκ μιλάνε στο thebest.gr

Σας συναντάω στην Πάτρα, στο πλαίσιο μιας περιοδείας που έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό. Ποια είναι η σχέση με αυτή την πόλη που θα σας φιλοξενήσει αυτές τις μέρες;

Λ.Π. Πολλά καλοκαίρια μου τα έχω περάσει κοντά στο Αίγιο οπότε επισκεπτόμουν και την Πάτρα. Γενικά αυτό το κομμάτι της Πελοποννήσου μου αρέσει πολύ. Με το κοινό της έχω έρθει κάποιες φορές σε επαφή καθώς έχω έρθει τρεις- τέσσερις φορές στο πλαίσιο περιοδείας. Έχω παρακολουθήσει και κάποιες παραστάσεις στο Θέατρο «Απόλλων».

Γ.Ν. Είναι η τέταρτη φορά που έρχομαι στην Πάτρα με κάποια παράσταση. Είχα να έρθω αρκετό καιρό και με χαροποιεί το γεγονός ότι η πόλη έχει αλλάξει πολύ προς το καλύτερο. Υπάρχουν όμορφοι χώροι και πολύ ζωντανοί άνθρωποι.  Το κοινό της Πάτρας είναι θεατρόφιλο, πηγαίνει θέατρο,

Λ.Π. Μάλιστα παρατηρώ ότι στα θέατρα σας συναντάει κανείς όλες τις ηλικίες.

Στο κοινό της Πάτρας λοιπόν παρουσιάζεται στο Θέατρο «Λιθογραφείον» την «Κατερίνα». Μια παράσταση που έχει χαρακτηριστεί από πολλούς «ξεχωριστή». Τι την κάνει ξεχωριστή;

Γι’ αυτό θα πρέπει να μιλήσει κάποιος που θα δει ή εχει δει την παράσταση. Άλλωστε αυτό που εκλαμβάνει κανείς μπορεί να είναι διαφορετικό και δεν μπορώ να το ξέρω τι είναι αυτό. Μπορώ να σου απαντήσω  από την δική μου την πλευρά, σαν ηθοποιός  πιστεύω ότι είναι συνδυαστικό το τι κάνει ξεχωριστή μια παράσταση. Εδώ, ήμασταν πολλοί καλοί γιατι είχαμε ένα υπέροχο κείμενο και ταυτόχρονα χημεία. Ακούγεται κλισέ αλλά συμβαίνει πραγματικά. Και οι τρείς μας εμπιστευτήκαμε ο ένας τον άλλον . Απελευθερωθήκαμε, εμπιστευτήκαμε και αφεθήκαμε σε αυτό το πράγμα. Μας οδήγησαν το κείμενο και τα ένστικτά μας. Αυτή η παράσταση έχει κάτι πολύ γνήσιο από όλους μας. Για μένα …αυτό είναι το ξεχωριστό.

Γνωρίζω ότι η ιδέα για αυτή την παράσταση ήταν του Γιώργου. Αρχικά,διαβάζοντας το κείμενο δημιούργησε ένα αναλόγιo. Εσύ ήσουν διστακτική…

Με τον Γιώργο δεν γνωριζόμασταν Όταν μου το πρότεινε δεν είχα διαβάσει το κειμενο και σκεφτόμουν ότι το αναλόγιο χρειαζόταν πολλή δουλειά και ήταν κάτι που θα παρουσιαζόταν μια φορά. Για αυτό αρχικά ήμουν διστακτική. Όταν όμως διάβασα το κείμενο και μιλήσαμε ένιωσα ότι ήθελα να το κάνω είτε για μια φορά είτε για εκατό… είτε για «όσο πάει». Τώρα λέω… «Ευτυχώς που το κάναμε».

Γιώργο τι σε έκανε να πιστέψεις σε αυτό το εγχείρημα;

Δεν πίστευα από την αρχή. Ούτε σκεφτόμουν ούτε ήλπιζα ότι θα συνέβαινε όλο αυτό. Μου είχε ζητηθεί να κάνω ένα αναλόγιο στον «ΙΑΝΟ», διάλεξα αυτό το κείμενο γιατί με ιντρίγκαρε πάρα πολύ το θέμα . Ήθελα να ασχοληθώ με αυτό. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία  ενός ανθρώπου, συνομήλικου μας που ζει δίπλα μας στην Αθήνα. Δεν πρόκειται για κάτι μακρινό ή ξένο. Ξεκίνησε λοιπόν αυτό από δυο βραδιές αναλογίου. Όλο το υπόλοιπο ήταν για εμάς ένα θαύμα. Δεν ξέραμε ότι θα «δέσουμε» τόσο πολύ. Όλη αυτή η εξέλιξη ήταν αναπάντεχη.

Σαν σκηνοθέτης ακολούθησες στην παράσταση μια μινιμαλιστική προσέγγιση…

Αυτό γίνεται αρχικά από ανάγκη. Η εποχή είναι τέτοια που δεν μπορούν να γίνουν μεγάλες παραγωγές.  Πέρα από αυτό γίνεται και από άποψη. Ουσιαστικά  αυτά τα δυο εκμεταλλεύτηκα» και αποδείχτηκε ότι μπορούν να γίνουν καλές δουλειές με λίγα χρήματα. Μπορούμε να κάνουμε θέατρο όποιες και αν είναι οι συνθήκες.

Από την παράσταση δεν λείπει η υπερβολή στα συναισθήματα…

Είναι η υπερβολή που χαρακτηρίζει την ηρωίδα  λόγω της ψυχικής ασθένειας από την οποία πάσχει. Όλα της τα συναισθήματα είναι «στο κόκκινο». Και τα θετικά και τα αρνητικά τα βίωνε στην υπερβολή. Αυτό πρέπει να περάσει  στον θεατή, να καταλάβει πως βλέπει αυτή τα πράγματα μέσα από τα δικά της μάτια και το δικό της μυαλό  έτσι ώστε να μπορεί να συμπάσχει μαζί της.  Πρέπει ο θεατής να συνειδητοποιήσει ότι αυτή η γυναίκα είναι άρρωστη. Δεν κάνει ότι κάνει από ιδιοτροπία ή από κακό χαρακτήρα. Η αρρώστια οδηγεί τις συμπροφορές της.

Γιατί επέλεξες την Λένα για τον ρόλο;

Όλη αυτή την δουλειά την έκανα πειραματιζόμενος με τον εαυτό μου . Μετά από δυο δύσκολα χρόνια ήμουν αποφασισμένος να πορευτώ ακούγοντας μόνο  το ένστικτό μου, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη και χωρίς καμία «εξωτερική βοήθεια». Διαβάζοντας το κείμενο «πέρασαν» από το κεφάλι μου τα μάτια της Λένας την οποία είχα δει ένα χρόνο πριν σε μια παράσταση. Τα κατάφερε γιατί συνδυάζει ταλέντο και εργατικότητα.  Το ίδιο συνέβη και με τον Λόλεκ. Όταν «έπεσα πάνω σε ένα τραγούδι του και είπα..»Αυτό είναι για την παράσταση»

Λένα πρόκειται για ένα έργο που περιγράφει ακραίες καταστάσεις. Πόσο εύκολο ήταν να τις ανακαλύψεις και να πορευτείς μαζί τους σαν «Κατερίνα»;

Το πιο δύσκολο είναι ότι οι καταστάσεις αυτές δεν προετοιμάζονται. Περνάς από την μια στην άλλη. Δεν υπάρχει ροή  σε αυτό. Έτσι είναι αυτή η αρρώστια. Περνάς αμέσως από την τεράστια χαρά στην τεράστια λύπη. Εγώ αφέθηκα πολύ στο κείμενο , στον Γιώργο, στο ένστικτο μου. Έκανα και έρευνα, μίλησα με ψυχιάτρους, επισκέφτηκα το «Δρομοκαΐτειο», διάβασα, έκανα ότι μπορούσα για να την καταλάβω καλύτερα. Το βίωσα κατά κάποιον τρόπο και αισθάνομαι ότι πλέον με οδηγεί η ίδια η παράσταση.

Το γεγονός ότι πάνω στην σκηνή «ξεδιπλώνεις»  την ζωή ενός υπαρκτού προσώπου τι όρια μπορεί να σου έβαλε;

Στην αρχή με προβλημάτιζε. Βέβαια μπορώ να σου πω ότι αισθανόμουν ότι ήταν χρέος μου να κάνω την «Κατερίνα» να ακουστεί δυνατά από την στιγμή που υπήρξε. Μου έδωσε δύναμη αυτό. Από την άλλη ο Αύγουστος είναι ένας άνθρωπος που ζει κοντά μας, που θα έβλεπε την παράσταση. Ήθελα να του αρέσει η παράσταση γιατί ο τρόπος που μας εμπιστεύτηκε το υλικό του ήταν κάτι παραπάνω από συγκινητικός. Δόθηκε με γενναιοδωρία και πίστη. Με προβλημάτιζε ότι θα κάνω ένα υπαρκτό πρόσωπο και μάλιστα την μητέρα του.

Σε αυτές τις περιπτώσεις αισθάνεσαι και σεβασμό και δέος.  Στο πλαίσιο προετοιμασίας της παράστασης αναγκάστηκα να το ξεχάσω. Έτσι μπόρεσα να φανταστώ αυτό το πρόσωπο και να το πλάσω από την αρχή. Το θυμήθηκα  ξανά όταν είδε ο Αύγουστος την πρεμιέρα.

Στην σκηνή και μαζί(με τον Λόλεκ) και μόνη…

Έχω κάνει μονόλογο και ξέρω πώς είναι. Είναι πολύ δύσκολο. Σε αυτή την παράσταση δεν είμαι μόνη μου. Είναι σαν να έχουμε τέσσερις αφηγητές στην παράσταση. Το κείμενο, ο τρόπος  που ο Γιώργος επιλέγει να το φωτίσει(κυριολεκτικά και μεταφορικά), η μουσική και εγώ που απλά έχω το μεγαλύτερο κειμενικό βάρος.  Δεν αισθάνομαι μόνη μου γιατί και ο τρόπος που συνυπάρχω με τον Γιάννη είναι πολύ ιδιαίτερος. Τώρα εάν κάποιος που παρακολουθεί την παράσταση εισπράττει μια μοναξιά από εμένα είναι περισσότερο κειμενικό και σχετίζεται με την προσωπικότητα της ηρωίδας και όχι με αυτό που συμβαίνει στην σκηνή.

Λόλεκ (Γιάννης Αναγνωστάτος) τι ήταν αυτό που σε έκανε να πεις «ναι» σε αυτή την παράσταση;

Όταν ο Γιώργος μου έστειλε το κείμενο ένιωσα καταρχήν ότι μπορώ να ανταποκριθώ σε όλο αυτό. Από εκεί και πέρα ήθελα πολύ να δουλέψω και με τον Γιώργο και με την Λένα.

Το «πάντρεμα» που γίνεται επι σκηνής δεν το βλέπουμε συχνά. Τι δυσκολίες μπορεί να αντιμετώπισες;

Η δυσκολία ήταν ότι βρέθηκα μπροστά από μια άλλη συνθήκη. Δεν πρόκειται για συναυλία όπου παίζεις μουσική . Και στις περιπτώσεις επικοινωνείς με το κοινό αλλά εδώ για μένα η δυσκολία ήταν πώς να μην είμαι κάποιος που απλά παίζει μουσική. Έπρεπε να έρθω κοντά στο ύφος που απαιτούσε η παράσταση .

Πώς προέκυψε η επιλογή της μουσικής που ακούγεται στην παράσταση;

Έγινε στις πρόβες. Ήταν ιδέες και τραγούδια που φτιάχτηκαν στο πλαίσιο της πρόβας. Γενικά ότι πρότεινα «έμενε». Κούμπωσαν όλα τόσο όμορφα. Γινόταν δουλειά πάνω σε κάτι που κατακτούσες και δεν χρειαζόταν να το αναιρέσεις.

Τι υπάρχει στα μελλοντικά σας σχέδια;

Θα κάνουμε κάποιες προστάσεις στην Κύπρο και από τις 5 Νοεμβρίου η «Κατερίνα» επιστρέφει στην Αθήνα, εκεί από όπου ξεκίνησε.

Ευχαριστούμε για την φιλοξενία το Θέατρο "Λιθογραφείον".

Οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Χριστοδουλόπουλου.