Τα μπάζα και η πολιτική… ομελέτα!

Και εκεί που καμιά φορά αναρωτιέσαι πού πήγαν τα… καλόπαιδα και σκέφτεσαι ότι μπορεί και να εξαφανίστηκαν, να΄σου που σε διαψεύδουν, κάνοντας την παρουσία τους αισθητή και ξορκίζοντας τις όποιες σκέψεις περί εξαφάνισής τους.

Στο πλευρό του Μεϊμάράκη, ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Καραμανλής μαζί με την Ντόρα Μπακογιάννη. Έτσι για να μην ξεχάσει κανείς, ποιος κάνει το κουμάντο και κυρίως ποιοί θα ερίζουν για να καθορίσουν τις εξελίξεις τις επόμενες ημέρες μετά τα εκλογές που μάλλον θα οδηγήσουν στην εκλογή νέας ηγεσίας.

Η Φώφη Γεννηματά δεν κατάφερε να ξεφύγει από τη σκιά του Βαγγέλη Βενιζέλου. Και ίσως θα έπρεπε να σκεφτεί καλύτερα, η επιστροφή του Κώστα Λαλιώτη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, τί σηματοδοτεί και κυρίως σε ποιους.

Νομίζω πως μάλλον έχει κακούς συμβούλους...

Με τους ναζί δε θα ασχοληθώ και πάμε παρακάτω.

Το ΚΚΕ και η Λαϊκή Ενότητα διεκδικούν κυρίως την ψήφο των κομμουνιστών ψηφοφόρων. Με τη σαφή αλλά και ανελαστική γλώσσα του το ΚΚΕ που σε ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων μοιάζει – η γλώσσα και όχι τα επιχειρήματα- ξεπερασμένη.

Η Λαϊκή Ενότητα ενώ κινείται στην ίδια κατεύθυνση προσπαθεί να υποδυθεί ένα πιο σύγχρονο ύφος με ιδιαίτερα μεγάλη δυσκολία ομολογουμένως.

Τα Ποτάμι ανήκει σε μια ιδιαίτερη κατηγορία από μόνο του. Δεν είμαι σίγουρος αν είναι κεντροδεξιό, κεντροαριστερό, φιλελεύθερο ή κάτι άλλο. Θα μου πει κάποιος, είναι σημαντικό αυτό; Ίσως όχι. Αλλά θα προτιμούσα να γνωρίζω ποιός και τί μου λέει. Και στο κόμμα του Θεοδωράκη, υπάρχει πολύ «ομίχλη».

Και είναι και ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα δεν έχει κυβερνήσει ακόμα. Πολλά λάθη σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Κυρίως από συνεργάτες που όπως φάνηκε είχαν προσωπική ατζέντα. Με έναν αρχηγό που αποπνέει φρεσκάδα στην πολιτική και διάθεση να το παλέψει. Όχι επειδή διεκδικεί το αλάθητο αλλά επειδή έμεινε όρθιος και προσπαθεί να κρατήσει και την πατρίδα όρθια. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει. Έδειξε όμως ότι μπορεί να δίνει μάχες και να υποχωρεί όταν ξέρει ότι δεν θα κερδίσει για να… ζήσει και να πολεμήσει μια άλλη μέρα. Έδειξε ότι μπορεί να αντέξει ακόμα και όταν οι σύντροφοί του αφήνουν τις θέσεις τους. Ο Αλέξης Τσίπρας ζητάει μια ευκαιρία να κυβερνήσει.

Το ίδιο και ο Μεϊμάράκης που μας λέει ότι δεν είναι τόσο παλιός όσο η… Ακρόπολη και ότι ο Τσίπρας σαν μαθητής ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα από τον… μαθητικό συνδικαλισμό. Όταν δηλαδή ένας ήταν κένταυρος ο άλλος ήταν πρόεδρος δεκαπενταμελούς. Ακόμα κι έτσι η σύγκριση δεν είναι δύσκολη.

Βέβαια αυτή είναι και υπεραπλουστευμένη εικόνα. Όπως και αυτή που αποπνέουν οι δύο ηγέτες. Η μαγκιά από την οποία… ξεχειλίζει ο Πρόεδρος της Ν.Δ. και το ειλικρινές χαμόγελο του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα ερώτημα στην πραγματικότητα είναι πολύ απλό. Θα δώσουμε την ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα να κυβερνήσει όπως ο ίδιος νομίζει καλύτερα ή θα του επιβάλουμε συνέταιρο τον ένα ή τον άλλο Βαγγέλη, ώστε να μην μπορεί να κυβερνήσει και να σπάσει αυγά; Τα αυγά των συμφερόντων και της διαπλοκής που έχουν λόγο αυτοί που κυβέρνησαν πολλά χρόνια και έχουν εξαρτήσεις, να προστατεύουν!

Έχουμε την ευκαιρία να ξεφύγουμε από το φαύλο κύκλο, δίνοντας την ευκαιρία στον Αλέξη Τσίπρα να φτιάξει πολιτική… ομελέτα και να ξεκινήσει μια άλλη εποχή για την Ελλάδα. Θα την αξιοποιήσουμε;