Το σκληρό καλοκαίρι του 2015

Ο Απρίλης είναι ο μήνας ο σκληρός, γεννώντας μες απ'την πεθαμένη γη τις πασχαλιές, σμίγοντας θύμηση κι επιθυμία.
( Τ.Σ ‘Ελιοτ)

Ένας φίλος  των νεανικών χρόνων συνήθιζε να λέει τότε που είμαστε νέοι, ότι την ηλικία μας δεν πρέπει να τη καταγράφουμε χρησιμοποιώντας  τη γενέθλιο ημερομηνία μας, αλλά με τα καλοκαίρια που ζήσαμε. Είναι προφανές ότι όσο τα καλοκαίρια, πλέον, αριθμούν κάποιες 10ετίες τότε η άποψη αυτή γίνεται δραματικά αληθινή.

Η Αριστερά είναι και πολιτική άποψη και δράση, είναι και ιδεολογία  και στάση ζωής. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Είναι και μια συλλογική διαδικασία που εμπεριέχει  ατομικές ιδιαιτερότητες, προσωπικές επικοινωνίες και αντιθέσεις, μνήμες, γεγονότα, αλληλοεπιδράσεις, μικρότητες πολλές φορές, εντάσεις και δραστηριότητες σε διαφορετικά πεδία πολλές φορές άσχετα μεταξύ τους, αλλά συνδεόμενα με χαοτικές διαδικασίες, υπόγεια.

Το καλοκαίρι του 2015 ήταν σκληρό και άνισο. Εμπεριείχε έξοχες πολιτικές και συναισθηματικές ανατάσεις  αλλά και αντίστοιχες βυθίσεις. Το ιστορικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου ακολούθησε ο επώδυνος αλλά αναπόφευκτος  συμβιβασμός της 12ης του ίδιου μήνα. Την υπέροχη έναρξη του καλοκαιριού την πρώτη εβδομάδα του Ιουλίου, ακολούθησε η στυφή γεύση της δεύτερης εβδομάδας. Όμως, παραφράζοντας τον Α. Καίσλερ, η ιστορία δεν έχει συναισθήματα. Εξελίσσεται  στυγνά και αδυσώπητα, αδιαφορώντας και πολλές φορές  τιμωρώντας τους «αισθηματίες». Τα γεγονότα τρέχουν καθοριζόμενα από τις παραμέτρους του αντικειμενικού και του υποκειμενικού παράγοντα. Ο πολιτικός χρόνος για την χώρα και την αριστερά ήταν (και είναι ακόμα) πυκνός και η παραμικρή ολιγωρία μπορεί να προκαλέσει συνέπειες που ενδεχομένως παγιωθούν για 10ετίες. Ο κλαυσίγελως του καλοκαιριού του 2015 νομίζω ότι μοιάζει με τον αντίστοιχο  του καλοκαιριού  του 1974. Τότε ήταν η πτώση της δικτατορίας και η κατοχή της Κύπρου.

Ταυτόχρονα όμως αυτό το καλοκαίρι του 2015 σημάδεψε σκληρά στην Αχαΐα την συλλογικότητα της αριστεράς και της  κοινωνίας  γενικότερα.  «Έφυγαν» σημαντικοί άνθρωποι. Ο καθένας σηματοδοτούσε ένα από αυτά τα διαφορετικά πεδία που επικοινωνούν με υπόγειες ατραπούς όχι μόνον της αριστεράς, αλλά και της γενικότερης κοινωνικής ευαισθησίας, πνευματικής δημιουργίας και επιστήμης. Ενδεικτικά:

«Έφυγε» ο Τάκης Παπαθεοδωρόπουλος. Ένας ευπατρίδης διανοούμενος, ευαίσθητος και συνεπής αγωνιστής της αριστεράς. Ήταν παρών για 10ετίες στη κοινωνική και πολιτική ζωή, μειλίχιος και ορθολογιστής, χαμηλών τόνων και εξαιρετικά αποτελεσματικός, δραστήριος, ανιδιοτελής με εξαιρετική αίσθηση λεπτού χιούμορ. Ανέλαβε θέσεις ευθύνης στους μηχανισμούς της αριστεράς τα «πέτρινα χρόνια». Μας χάρισε τη τελευταία έξοχη καλλιτεχνική φωτογραφία του από το κρεβάτι του νοσοκομείου.

«Έφυγε» ο Τάκης Γκίκας. Ένας γνήσια λαϊκός άνθρωπος που είχε διαχυθεί σε όλους τους ιστούς της Πάτρας, από την Αγία Αικατερίνη έως την Πλατεία Γεωργίου. Αγωνιστής της ζωής από τα μικρά του χρόνια, συνέχισε ως αγωνιστής της αριστεράς, ευαίσθητος και, κυρίως, ανιδιοτελής. Η πολιτική και κοινωνική του δραστηριότητα του έδωσε τη δυνατότητα να ασκήσει εξουσία κατά τις παρελθούσες 10ετίες. Ποτέ δεν έκανε χρήση αυτής της εξουσίας για ίδιον όφελος, αλλά παρέμεινε σταθερός στα ιδανικά της αλληλεγγύης και του αλτρουισμού πάντα με πολιτικά αριστερό πρόσημο. Κύριο γνώρισμα  του το χιούμορ σε σημείο αυτοσαρκασμού. Νοσηλευόμενος  τις τελευταίες μέρες του, είχε το κουράγιο και τη διάθεση να σκαρώνει φάρσες σε φίλους  του.

«Έφυγε» ο Χάρης Βασιλόπουλος. ‘Ένας γνήσιος εκπρόσωπος της γενιάς του «Πολυτεχνείου». Γέννημα – θρέμμα της Πάτρας, σπούδασε Ιατρική στην Αθήνα, όπου και άσκησε το λειτούργημα του. Στα φοιτητικά του χρόνια είχε έντονη αντιστασιακή δραστηριότητα με αποτέλεσμα η χούντα να διακόψει τις σπουδές του και να τον στρατεύσει μαζί με άλλους φοιτητές, βίαια.  Μεταπολιτευτικά παρέμεινε σταθερός αγωνιστής των αριστερών ιδεωδών, πάντα πολιτικά και κοινωνικά ενεργός,  χωρίς ποτέ να θελήσει να εξαργυρώσει τα αντιστασιακά του «παράσημα». Ταυτόχρονα, άσκησε το ιατρικό του λειτούργημα μπολιάζοντας το με τις κοινωνικές του ευαισθησίες.

«Έφυγαν» και άλλοι.

Το καλοκαίρι του 2015 δεν τελείωσε ακόμα! Ακόμα δεν γίναμε ένα χρόνο μεγαλύτεροι. Μας δίνει βέβαια μια πικρή γεύση σε προσωπικό και σε πολιτικό επίπεδο. Η ζωή όμως συνεχίζεται. Οι προκλήσεις, όπως πάντα, έρχονται με καταιγιστικό ρυθμό. Η κάθε ολιγωρία θα μας καταστήσει παθητικό έρμαιο των εξελίξεων. Κάτι τέτοιο δεν μας αξίζει ούτε σαν αριστερά, ούτε σαν κοινωνία. Ακόμα-ακόμα δεν αποτελεί τιμή στη  μνήμη των απόντων.

Αιώνες φαρμάκι, γενιές φαρμάκι.

«Γραμμή!» αντιλάλησε αδιάφορος ο τιμονιέρης.

Γ. Σεφέρης