Μισητό Κράτος - «Η προσπάθεια για υπερβατικότητα είναι αναπόφευκτη» Καντ

Η στρατηγική κάθε κράτους πρέπει να επιδιώκει  τη δημιουργία δομών οι οποίες είναι αναγκαίες για να υπηρετήσουν αυτή τη στρατηγική.  Η ύπαρξη αυτών των δομών στο πλαίσιο του κράτους απαιτεί αφενός μεν έλεγχο αφετέρου αυτονομία.

Ο πρώτος είναι αναγκαίος ώστε να αποτρέπονται στρεβλώσεις που δημιουργούνται είτε από ελαστικές συνειδήσεις-διαφθορά, είτε ως αναγκαιότητα λόγο  νέων τεχνικών ή άλλων δεδομένων.

Η αυτονομία των δομών του κράτους είναι επιβεβλημένη ώστε να λειτουργεί όχι με βάση τις πολιτικές παρεμβάσεις και τις προσωπικές πολιτικές αλλά με μοναδική στόχευση να παραχθεί ένα προϊόν-υπηρεσία προς όφελος της κοινωνίας , της οικονομίας και του πολιτισμού.

Η χώρα μας δεν είχε κάνει αυτές τις επιλογές επί δεκαετίες  και ο λόγος είναι προφανής.

Εδώ και πέντε μήνες μια νέα κυβέρνηση έχει την εντολή από τον ελληνικό να αλλάξει αυτό το κράτος, να επανα-θεμελιώσει τις σχέσεις πολίτη κράτους. Έχει εντολή και δέσμευση, να ξηλώσει ένα σάπιο σύστημα το οποίο επί σαράντα-τουλάχιστον –χρόνια τρεφόταν και  αυτοτροφοδοτούνταν από τις σχέσεις και πράξεις αδιαφάνειας που τους επέτρεπαν να εκτρέπουν τα πάντα.

Η νέα διακυβέρνηση μέχρι στιγμής, έχει το άλλοθι της διαπραγμάτευσης, άλλα ούτως ή άλλως σύντομα αυτό θα τελειώσει μα τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Η επόμενη μέρα απαιτεί όχι μόνο ετοιμότητα εφαρμογής  της στρατηγικής της αλλά εφαρμογή στους επιμέρους τομείς αυτών των πολιτικών επιλογών.

Σήμερα το Ελληνικό Κράτος είναι ένα κακέκτυπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει πλάτος αλλά καθόλου βάθος, έχει τακτικές αλλά απουσιάζει η στρατηγική που δίνει τη δυνατότητα ευέλικτων αποτελεσματικών και δημοκρατικών δράσεων και ενεργειών.

Η διαπραγμάτευση θα τελειώσει (;) κάποια στιγμή και η χώρα θα είναι εδώ , οι πολίτες θα περιμένουν, οι αναγκαιότητες θα έχουν μεγεθυνθεί,  τα προβλήματα θα είναι σχεδόν ανυπέρβλητα.

Πως , για παράδειγμα, την επόμενη μέρα –κυριολεκτικά- ο πολίτης θα αντιμετωπιστεί ζητώντας να έχει την περίθαλψη που αρμόζει σε μια σύγχρονη κοινωνία, ο νέος που θέλει να γλυτώσει το βραχνά του φροντιστηρίου, και τις ιεροεξεταστικές πανελλήνιες θα βρεί το δημιουργικό δημόσιο σχολείο; ο συνταξιούχος που κατάβαλε επί δεκαετίες την εισφορά του στο ταμείο του θα πάρει τη σύνταξή του, το ταμείο που όλοι μας   πληρώνουμε θα γίνει ένας φορέας υγιής και εύρωστος, η δημόσια διοίκηση θα πάψει να τρώει τα παιδιά της και να θωπεύει ή να ανέχεται τα λαμόγια και τους αδιάφορους, ο ιδιώτης που φορο-κλέβει   ασύστολα και συνεχώς αλλά παράλληλα ζητά ξεδιάντροπα απο το κράτος να είναι σωστό και αποτελεσματικό, ο γιατρός του ΕΣΥ που ξεχνά το καθήκον και τις υποχρεώσεις του, ο δάσκαλος θα είναι δάσκαλος η οδηγός ή και ιδιοκτήτης φροντιστηρίου, η αστυνομία μπορεί να γίνει φορέας του νόμου και όχι φορέας φόβου, ο στρατός μπορεί να μετατραπεί σε δημιουργική εμπειρία για τους νέους που στρατεύονται  –και αποτρεπτική δύναμη για κάθε επιβολή, ο έμπορος μπορεί να γίνει επαγγελματίας  για τους πελάτες του, ο καλλιτέχνης παραγωγός πολιτισμού και όχι επιχορηγούμενος κηφήνας, η στελέχωση του μηχανισμού γίνεται με βάση τα προσόντα ή λόγο γνωριμίας, δημοσίων σχέσεων, κολλητών , συμπατριωτών και ποιός ξέρει τι άλλο ακόμα.

Όλα αυτά δεν υπάρχουν , όλα αυτά τα ζητά η κοινωνία , όλα αυτά τα απαιτεί από αυτή την κυβέρνηση.

Είναι κατανοητό πως δεν μπορούν να γίνουν  όλα αμέσως. Αλλά αμέσως μπορούν να δρομολογηθούν  με σαφές χρονοδιάγραμμα.

Δεν είναι δρόμος στρωμένος με πέταλα , ή βόλτα στην πλατεία. Είναι δρόμος που χρειάζεται στρατηγική και θέληση καθώς οι αντιστάσεις θα είναι τεράστιες και σίγουρα θα προέρχονται και απο θιασώτες αυτών των αλλαγών . Σημασία έχει αυτή η επόμενη μέρα να αφορά τους πολλούς και να αποδίδει σε όλους ανάλογα με τις ανάγκες τους.

Για να φτάσουμε στο σημείο να λεγόμαστε «κανονικό» κράτος μάλλον πρέπει να σπάσουμε τους σάπιους κανόνες, τις εξαιρέσεις, τα παράθυρα, τις προσβάσεις, την αδιαφάνεια, κοκ.

Ακόμα περισσότερο για να φτάσουμε στο σημείο να λεγόμαστε κανονικό κοινωνικό κράτος πρέπει να βρούμε βάσιμους λόγους ως κοινωνία να το στηρίξουμε και να το διεκδικήσουμε

Το στοίχημα της Νέας διακυβέρνησης είναι αυτά –και όχι μόνο- και όχι μόνο η διαπραγμάτευση.

Αυτή η δουλειά έχει ξεκινήσει η θα συνεχίσουμε να μισούμε το κράτος μας, τον …εαυτό μας δηλαδή.