Οι θεατές έγιναν πρωταγωνιστές: σκηνές από ένα έργο

Δεν ξέρω ποιο συναίσθημα υπερισχύει μέσα μου, μετά την πρωτοφανή κοινωνική διεργασία που έλαβε χώρα το απόγευμα της Τρίτης μέσα στον εκπαιδευτικό χώρο Μπάρι.

Από τη μία το κατάμεστο θέατρο με τους θεατές ενός δράματος που αποφάσισαν να πατήσουν πόδι στο σανίδι και να γίνουν πρωταγωνιστές, το μελίσσι πολιτισμού, η λαϊκή παρέμβαση, το αίσθημα του συνανήκειν μέσα σε ένα Δήμο που εδώ και χρόνια αρκείται να δικαιολογεί την απώλεια ευκαιριών ή την κατασπατάληση μέσων: από τη μία ο λαός.

Από την άλλη η εντύπωση ότι απευθύνεσαι σε αντιπάλους που το μόνο που τους τοποθετεί απέναντί σου τόσο συμπαγώς είναι κάποιος μεταξύ τους όρκος, η εικόνα των «κομμένων κεφαλών» του Τσίρκα που απέδειξαν ότι το ανθρώπινο προφίλ που λάνσαραν στον β’ γύρο των δημοτικών εκλογών ήταν επικοινωνιακό: από την άλλη ο Δήμαρχος και η ομάδα των μαριονετών του.

Δεν ξέρω πραγματικά τι υπερισχύει μέσα μου. Η χαρά που ο λαός μιας πόλης διεκδικεί τον Πολιτισμό που πριν λίγα χρόνια ήταν στα αζήτητα, ή η οργή του να αντιμετωπίζεις άμουσους ανθρώπους που τους έλαχε μια πλειοψηφία.

Από τη μία η φαινομενική Δημοκρατία από την άλλη η πραγματική, η διαλεκτική, η λαϊκή Δημοκρατία, αυτή ακριβώς που στα ευαγγελικά αναγνώσματα των κειμένων του διατείνεται ότι προκρίνει το ΚΚΕ.

Εικόνες, εικόνες, εικόνες πολλές και ιστορικές. Η εικόνα του Δημάρχου που έχει χάσει την ψυχραιμία του και προσβάλλει τους εκλογείς του. Η εικόνα εγκάθετων που θα τα έβγαζαν δύσκολα πέρα μόνοι τους, χωρίς την σωτήρια επέμβαση του ινστρούκτορά τους. Η εικόνα μέλους του Δ.Σ. που ψιθύριζε συνωμοτικά στο αυτί του Δημάρχου υποδεικνύοντάς του αντιφρονούντες από το ακροατήριο. Η εικόνα της αστυνομίας έξω από τον χώρο Μπάρι. Εικόνες που αν δεν ανήκαν στην πραγματικότητα θα γίνονταν ένα πετυχημένο μονόπρακτο. Τραγικές τοποθετήσεις του είδους «αν μας ζήταγε η Χρυσή Αυγή να ορίσουμε τον τάδε καλλιτεχνικό διευθυντή, τι θα κάναμε;», μια συνεχής πρόκληση της κοινής λογικής που όταν πήρε απάντηση θεωρήθηκε κομμουνιστοφαγία: τα απόνερα μιας ιστορικής στιγμής που καθόρισε στάσεις και διαμόρφωσε, ελπίζω, καινούριες συνειδήσεις.

Πέρα από τα γλαφυρά παραλειπόμενα, το πιο παθολογικό απ’ όλα ήταν η εμμονική προσκόλληση σε διαδικαστικά ζητήματα: γνώρισμα του παραγοντίστικου συνδικαλισμού που συνδιαλέγεται μόνο με όρους τεχνικούς. Τελικά δεν ακούσαμε τι θέατρο θέλει ο Δήμαρχος: δεν πειράζει, μάθαμε τι θέατρο θέλει η Πάτρα κι ο θεατρόφιλος κόσμος της και αυτό καμία τεχνικά πλειοψηφούσα απόφαση δεν το αλλάζει.