Bασίλης Παπαϊωάννου- Ένας Πατρινός, σωστό...πολυμηχάνημα- Ο ηλεκτρολόγος μηχανικός, ο κεραμίστας, ο φωτογράφος, ο αθλητής, ο εθελοντής

Η ΚΕΡΑΜΙΚΗ ΗΤΑΝ Η ΤΡΙΤΗ ΤΕΧΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ...ΕΜΠΛΕΞΕ

"Η κεραμική είναι κατά σειρά η τρίτη τέχνη στην οποία αποφάσισα να μπλέξω. Ως μαθητής γυμνασίου ξεκίνησα ζωγραφική και ως μαθητής λυκείου πήρα μια φωτογραφική μηχανή και άρχισα να τραβάω ότι έβρισκα μπροστά μου. Είχα τη τύχη να επισκεφτώ το 2001 την ετήσια έκθεση των μαθητών του Εικαστικού Εργαστήριου του Δήμου Πατρέων. Φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και προσιτή σαν τέχνη.

Και το είδα ως πρόκληση του τι μπορώ να κάνω μέσα από αυτό το υλικό. Επειδή όμως όπως σε πολλά πράγματα σημασία έχει και η παρέα, ξεκίνησα με πολύ καλούς φίλους οικείους από το καρναβάλι, όπως η Χαρά Αντιόχου, η Μαριλένα Λιβιεράτου, η Μαρίνα Αλεξοπούλου και ο Αντώνης Σκιαθάς και δημιουργήθηκε ένα κλίμα το οποίο θύμιζε κάποιες φορές και καρναβαλικό ντόρο… Το σίγουρο πάντως είναι ότι μέσα από το Εργαστήριο που εκείνα τα χρόνια έπαιρνε ανοδική πορεία και με τη καταλυτική παρουσία του δασκάλου μας Ηλία Χριστόπουλου δημιουργήθηκε ένα πολύ καλό κλίμα δημιουργίας και ομαδικότητας που συνεχίζεται και παράγει ακόμα και σήμερα."

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΕΡΑΜΙΚΟ ΠΗΓΕ ΓΙΑ ΜΠΟΛΑΚΙ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ...ΤΑΣΑΚΙ

"Το πρώτο κεραμικό μου στόχευε να είναι ένα μικρό μπωλάκι.  Τελικά «κάθησε» και έγινε τασάκι. Ίσως για αυτό γενικά αποφεύγω όλα αυτά τα χρόνια τα χρηστικά αντικείμενα, «παιδικό κατάλοιπο»...

Όλα αυτά τα χρόνια έχω δημιουργήσει αρκετά έργα, με τελευταία το «Πρώτη Ύλη»  και το «43pr3». Το πρώτο δημιουργήθηκε για τη συμμετοχή μου στο Πανευρωπαϊκό Διαγωνισμό του 2014 στο Bornholm της Δανίας, που τελικά όμως δεν εστάλη και το δεύτερο για τη συμμετοχή μου στην έκθεση «Κεραμεών Ίχνη 2014, η αρχή» που τελείωσε πρόσφατα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών.

Ο ΠΗΛΟΣ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ

"Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα η "συναναστροφή" με τον πηλό. Είναι πολύ ωραίο υλικό και σίγουρα μας θυμίζει κάτι από τα παιδικά μας χρόνια που παίζαμε με τις λάσπες. Η κεραμική έχει και την ιδιαιτερότητα ότι την τελική εμφάνιση του αντικείμενού σου τη βλέπεις όταν ολοκληρωθούν όλες οι διαδικασίες ψησίματος του και όχι κατά τη διαδικασία διακόσμησης του. Έτσι το άνοιγμα ενός καμινιού θυμίζει μερικές φορές το άνοιγμα ενός δώρου που δεν ξέρεις τι ακριβώς περιέχει το κουτί.

Δεν γνωρίζω τι ακριβώς μπορεί να αποτελεί κάθε φορά πηγή έμπνευσης μου. Γενικά θα πω ότι μου αρέσουν οι γραμμές, οι καμπύλες και οι έντονες αιχμές στα κεραμικά. Πολλές φορές όμως μπορεί να ξεκινάω και να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, αλλά στη πορεία, καμιά φορά και τυχαία ή και από κάποιο λάθος οδηγούμαι σε ένα διαφορετικό αντικείμενο από την αρχική μου ιδέα. Σημασία έχει ο δρόμος και όχι η ίδια η Ιθάκη. Το ευχάριστο είναι ότι στο δρόμο αυτό που διανύω στη κεραμική, είχα την ευκαιρία να επιλεχτώ 6 φορές σε διεθνείς διαγωνιστικές εκθέσεις του εξωτερικού και να αποσπάσω και έναν έπαινο για ένα έργο. Παράλληλα έχω συμμετάσχει σε καμιά 10αριά ομαδικές εκθέσεις κεραμικής εντός Ελλάδας.

ΤΑ ΚΛΙΚ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΙΚΑΡΑΓΟΥΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΙΚ ΝΟΛΤΕ

"Η ενασχόληση μου με τη φωτογραφία ξεκίνησε όταν ως μαθητής λυκείου είδα τη ταινία "Νικαράγουα" με τον Νικ Νόλτε. Όχι ότι ήθελα να γίνω φωτορεπόρτερ, απλά η υπόθεση προσέγγιζε τον πόλεμο μέσα από τα μάτια και τις εμπειρίες ενός φωτογράφου και αυτό με επηρέασε να ασχοληθώ.

Νωρίς σχετικά και πριν τελειώσω το λύκειο αγόρασα και τη πρώτη μου ρεφλέξ φωτογραφική, μια Zenith, προφανέστατα φιλμάτη! Μετά το λύκειο παρακολούθησα και μαθήματα φωτογραφίας στη Νομαρχιακή Επιτροπή Λαϊκής Επιμόρφωσης που λειτουργούσε τότε στη Πάτρα και είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τις διαδικασίες εμφάνισης φιλμ και εκτύπωσης φωτογραφιών σε σκοτεινό θάλαμο, που πραγματικά είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα εμπειρία από τη μεταφορά των αρχείων στον υπολογιστή και την επεξεργασία τους μέσα από κάποιο σχετικό λογισμικό.

Στη πορεία και με τη συμμετοχή μου στο Ερασιτεχνικό Σχήμα Πάτρας "Ρεφενέ" είχα την ευκαιρία να εκδοθεί το λεύκωμα μου για το Πατρινό Καρναβάλι με τίτλο "Καρναβαλικές Προσωπογραφές". Ήταν ένας πρώτος συνδυασμός δύο πραγμάτων που αγαπώ, το καρναβάλι και τη φωτογραφία. Ακολούθησαν μετά κάποιες ατομικές εκθέσεις εντός και εκτός Πατρών και ήταν αρκετά ιδιαίτερη στιγμή και η ατομική μου έκθεση στη Σμύρνη, με θέμα τη Σμύρνη του σήμερα, μια έκθεση που είχα την τιμή να την επισκεφτεί και ο Οικουμενικός Πατριάρχης κκ Βαρθολομαίος.

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ;

"Δεν είναι εύκολο θεωρώ να ξεχωρίσω τη καλύτερη μου φωτογραφία. Με δεδομένο ότι κάθε φωτογραφία αποθανατίζει μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, σε ένα συγκεκριμένο χώρο με συγκεκριμένους "συντελεστές" τη κάνει μοναδική από μόνη της. Και ειδικά όταν, μπορεί να τραβάω πάρα πολύ το καρναβάλι μας και να έχω πολύ υλικό, αλλά συγχρόνως αποθανατίζω και άλλα θέματα, όπως είναι τοπία, πρόσωπα ή μινιμαλιστικά θέματα. Σταθμός στη φωτογραφική μου εμπειρία θεωρώ ότι ήταν και το ταξίδι Interrail που έκανα το καλοκαίρι του 2014 κατόπιν πρόσκλησης της εταιρείας Interrail μέσω του επίσης φωτογράφου και φίλου Βασίλη Σπύρου. Μέσα σε 22 μέρες γυρίσαμε 8 χώρες, διανύσαμε 8.500 χιλιόμετρα με τρένο, μετακινηθήκαμε επίσης με λεωφορείο, αυτοκίνητο, ποδήλατο και γεμίσαμε εικόνες από γωνιές της Ευρώπης, περισσότερο από κάρτες μνήμης θεωρώ. Και το θεωρώ πολύ σημαντικό στην ενασχόληση με τη φωτογραφία να μην πέφτουμε στη παγίδα να αποθανατίζουμε τη στιγμή, αλλά να τη ζούμε κιόλας!"

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΙΒΟ ΣΤΗΝ ΤΟΞΟΒΟΛΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΚΙΤΕSURF

"Ο αθλητισμός είναι μια παλιά ιστορία. Ξεκίνησε ως μαθητής που ασχολήθηκα με το στίβο αλλά το εγκατέλειψα, προκειμένου να αφιερώσω χρόνο για την απαραίτητη μελέτη ενόψει των Πανελλαδικών εξετάσεων. Πάντοτε όμως απολάμβανα ένα τρέξιμο ή μια ποδηλατάδα και ως μέσο χαλάρωσης, αλλά και ως μέσο άσκησης. Εκτός όμως από αυτές τις κλασσικές μορφές εκγύμνασης είχα την ευκαιρία για αρκετά χρόνια να ασχοληθώ με την τοξοβολία, μέσα από τον Αθλητικό Σκοπευτικό Σύλλογο Αχαΐας, ένα πραγματικά πολύ ενδιαφέρον άθλημα και σε ένα περιβάλλον του Συλλόγου ιδιαίτερα ζεστό που πρόσφερε και πολύ καλές εμπειρίες, με δεδομένο τις διεθνείς διακρίσεις κάποιων αθλητών του. Και όταν κάποια στιγμή ήρθε η ώρα να σταματήσω τη τοξοβολία, αναζητούσα κάποιο άλλο άθλημα, που θα μου προσφέρει στιγμές χαλάρωσης αλλά και έντασης όπως η τοξοβολία. Εκεί "έπεσα πάνω" στο kitesurf. Αρχικά απλά το φωτογράφιζα, αλλά μετά αποφάσισα ότι πρέπει να το κάνω! Και τελικά το έμαθα και είναι ένα άθλημα που συνδυάζει την ηρεμία που σου προσφέρει η συνύπαρξη με τη θάλασσα αλλά και την αδρεναλίνη που νιώθεις στη προσπάθεια για κάποιο άλμα ή ακόμα καλύτερα, όταν έχεις την ευκαιρία να αντιμετωπίσεις κύματα 1,5-2 μέτρων και ανέμους 7 και 8 μποφόρ!

Και πρέπει να ξέρουμε ότι είμαστε πολύ τυχεροί εδώ στη Πάτρα γιατί έχουμε δίπλα μας το Δρέπανο, μια περιοχή που έχει πολύ και καλό αέρα. Και για άλλη μια φορά φάνηκα τυχερός να υπάρχει ένα περιβάλλον ιδιαίτερα φιλικό στο πλαίσιο του Αθλητικού σωματείου αετοσανίδας, Cape Drepano."

ΑΠΟ ΤΟ 87' ΣΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΜΕ ΤΟ MOONLIGHTING

"Η πρώτη μου ενασχόληση ήταν το 1987 όταν βγήκα πρώτη φορά στο καρναβάλι στο πλήρωμα «Moonlighting». Πολύ καλή εμπειρία, τελείως διαφορετική από τα σημερινά περισσότερα πληρώματα. Ξεκινάγαμε πριν τα Χριστούγεννα να φανταστείς όλα τα μέλη του πληρώματος να μαθαίνουμε το χορευτικό που θα χορεύαμε όλοι μαζί κατά περιόδους στη διάρκεια της Μεγάλης Παρέλασης. Και φάνηκα και τυχερός τότε στη πρώτη μου επαφή με το Παιχνίδι του Κρυμμένου Θησαυρού, καθώς ένα από τα θέματα που μας είχαν ζητήσει ήταν ένα προικοσύμφωνο και τύχαινε να είχα ένα στο σπίτι!

Στη πορεία με τη παρέα μου βγαίναμε σε άλλα πληρώματα και το 1993 βγάλαμε το πρώτο μας πλήρωμα με αριθμό 112 και θέμα «El Reino del Mambo» με τους Πάνο Βαφέα, Στέφανο Νικολετάτο και Όλγα Παπανικολάου. Για δέκα περίπου χρόνια βγάζαμε ένα αρκετά καλό πλήρωμα θεωρώ, το οποίο συγκέντρωσε και αρκετά βραβεία στο ιστορικό του.

Το 2003 σταμάτησα να ασχολούμαι με την οργάνωση του πληρώματος και άρχισα να φωτογραφίζω το Καρναβάλι μας συνολικά, κάτι που το κάνω μέχρι και σήμερα. Υπάρχουν φίλοι που διερωτώνται το αν μου λείπει το να παρελάσω πάλι και να ξαναβγάλω πλήρωμα στο δρόμο. Το να είσαι στη παρέλαση και να τη φωτογραφίζεις έχει κάποια πλεονεκτήματα που πραγματικά με εκφράζουν, όπως ότι ζω και βλέπω όλη τη παρέλαση έτσι, διασκεδάζω και χορεύω στο δρόμο 3-4 ώρες και όχι 30 λεπτά που διαρκεί το πέρασμα από τη μια άκρη στην άλλη, βλέπω όλους τους φίλους από διάφορα πληρώματα που έχω γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια και συγχρόνως εκφράζομαι μέσα από τη φωτογράφιση του. Και φυσικά όλα αυτά τα χρόνια έβρισκα και ευκαιρία να ασχοληθώ με κατασκευές σε κάποιο φιλικό πλήρωμα και παίζω το Παιχνίδι του Κρυμμένου Θησαυρού με το πλήρωμα 61 της Χαράς Αντιόχου και της Μαριλένας Λιβιεράτου. Μια συνεργασία που έχει πάει πολύ καλά και επιτυχημένα καθώς έχουμε βρει 2 φορές το Κρυμμένο Θησαυρό αυτά τα χρόνια και φέτος σε συνεργασία με το πλήρωμα 17 της Μαίρης Χριστοπούλου και του Φοίβου Ράγκου βγήκαμε πρώτοι στη βαθμολογία του Κρυμμένου Θησαυρού.

Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΑΣ

"Στο Δήμο Πατρέων είμαι από το 1998. Μέχρι πριν δύο χρόνια ασχολιόμουν στο τομέα της Πληροφορικής, ραχοκοκαλιά μιας σύγχρονης δημόσιας υπηρεσίας. Τα τελευταία δύο χρόνια διετέλεσα προϊστάμενος του Τμήματος Σχεδιασμού & Μελετών της Διεύθυνσης Προγραμματισμού, Οργάνωσης & Πληροφορικής και είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ με θέματα διεκδίκησης και διαχείρισης Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων και θέματα οργάνωσης και σχεδιασμού του Δήμου. Θεωρώ ότι οι εμπειρίες μου στο Δήμο, μου δίνουν τη δυνατότητα να έχω διαμορφώσει μια άποψη το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να γίνουν κάποια πράγματα στη πόλη μας. Είτε είναι ευθύνες εμάς των υπαλλήλων, είτε της εκάστοτε πολιτικής διοίκησης, είτε γενικότερα του ισχύοντος συστήματος λειτουργίας του κράτους (δημόσιου και ιδιωτικού), το οποίο πραγματικά δεν βοηθάει να προχωράνε οι διαδικασίες σύντομα και αποδοτικά. Η πορεία εξέλιξης μέχρι τώρα πάντως δείχνει ότι δεν έχουμε τη πόλη που θα θέλαμε να έχουμε πιστεύω. Ή τουλάχιστον δεν μπορούμε να περιμένουμε από το Δήμο για κάποια πράγματα και καλό είναι να ενεργοποιούμαστε και να δραστηριοποιούμαστε σε τομείς που μας ενδιαφέρουν και προσφέρουν άμεσα ή έμμεσα στην εικόνα και τη καθημερινότητα της πόλης μας".

ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΣΤΟ ...ΔΗΜΟΣΙΟ;

" Γενικά κατά τη διάρκεια της δουλειάς μου προσεγγίζω τα θέματα καθαρά τεχνοκρατικά και η επιρροή του καλλιτεχνικού τομέα εντοπίζεται μόνο σε ελάχιστα θέματα που επιτρέπουν ελευθερία σκέψης, φαντασίας και δημιουργίας".

ΣΤΗΝ ΔΙΟΙΚΟΥΣΑ ΤΟΥ ΤΕΕ

"Η εμπλοκή μου με το Τεχνικό Επιμελητήριο είναι χρόνια, με τη συμμετοχή μου σε διάφορες Μόνιμες Επιτροπές. Τον τελευταίο χρόνο όμως με την εκλογή αρχικά στην Αντιπροσωπεία του Τμήματος Δυτικής Ελλάδας και στη συνέχεια με την ιδιότητα μου ως μέλους της Διοικούσας του, έχει ενταθεί. Το ΤΕΕ έχει ένα διττό ρόλο, είναι συνδικαλιστικό όργανο των μηχανικών αλλά και σύμβουλος του κράτους. Τα τελευταία χρόνια ο κλάδος των μηχανικών έχει χτυπηθεί ανεπανόρθωτα και στο εργασιακό τομέα, αλλά πολύ περισσότερο στον ασφαλιστικό τομέα. Αυτός είναι ο ένας βασικός τομέας που έχουμε να αντιμετωπίσουμε η τρέχουσα διοίκηση του ΤΕΕ. Ο δεύτερος είναι τα διάφορα ανοικτά θέματα που υπάρχουν στη Δυτική Ελλάδα, που το ΤΕΕ/ΤΔΕ έχει ήδη δρομολογήσει μελέτες και ομάδες εργασίας, με δεδομένο ότι έχει ένα δυναμικό 5.000 μελών περίπου και μπορεί να προτείνει λύσεις σε θέματα που αφορούν τη περιοχή μας, όπως το κάνει διαχρονικά. Αρκεί φυσικά να εισακούγονται οι απόψεις του. Σε αυτή τη δύσκολη χρονική περίοδο που περνάει συνολικά η χώρα, θεωρώ ότι μόνο κοιτώντας μπροστά και σχεδιάζοντας το μέλλον μπορούμε να βελτιώσουμε το μέλλον μας. Αυτή θεωρώ ότι είναι για μένα η πρόκληση στη συμμετοχή μου στο ΤΕΕ."

ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΓΡΑΦΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ;

"Ναι αυτό το πιστεύω ακράδαντα! Όλα αυτά τα χρόνια είχα τη τύχη να βρεθώ σε παρέες ενεργές και «αποδοτικές» σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων. Αρχικά με το Ερασιτεχνικό Σχήμα Πάτρας «Ρεφενέ», όπου το 1999 μια ομάδα καρναβαλιστών αποφασίσαμε να «εκτεθούμε» στο σανίδι, ανεβάζοντας αρχικά το έργο «Τζίτζικες». Είναι μια ομάδα η οποία, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στο καταστατικό της, στοχεύει να δώσει βήμα έκφρασης στο πολίτη. Πιστεύω ότι το πέτυχε!

Το  καρναβάλι είναι ένας χώρος που «απαιτεί» και υποβοηθά τη συνεργατικότητα του κόσμου του. Δεν είναι τυχαίο ότι άνθρωποι που μπορεί να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον με τα πληρώματα τους στη διεκδίκηση βραβείων και στο Παιχνίδι του Κρυμμένου Θησαυρού κάθονται μαζί και δουλεύουν για ένα κοινό στόχο. Από τα πολύ καλά παραδείγματα ήταν η εκδήλωση της Τσικνοπέμπτης του 2014, που μια ομάδα καρναβαλιστών με μπροστάρηδες τη Νάντια Κωνσταντινίδη, τον Αρίστο Σταθόπουλο και το Δημήτρη Φάκαλο, σε συνεργασία με τη Θεατρική Ομάδα «Υποκριτές», άλλη μια ενεργή ομάδα πολιτών στο τομέα του θεάτρου στη πόλη μας, αναβίωσαν το έθιμο της Γιαννούλας της Κουλουρού, χωρίς την υποστήριξη του Δήμου και στέφθηκε με απόλυτα επιτυχία και πλήθος κόσμου ακολούθησε τη πομπή. Και φέτος με μια ιδέα της Νάντιας Κωνσταντινίδη δημιουργήθηκε ένα τραγούδι για τα 50 χρόνια του Κρυμμένου Θησαυρού με στοίχους από 50 ανθρώπους του, που έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στο παιχνίδι όλα αυτά τα χρόνια.

Στη φωτογραφικό χώρο δημιουργήσαμε με φίλους φωτογράφους μια ομάδα φωτογράφων με σκοπό τη προώθηση της τέχνης της φωτογραφίας στη πόλη μας. Η Φωτογραφική Λέσχη Πάτρας «ΗΔΥΦΩΣ» έχει μια ιστορία έξι χρόνων με εκθέσεις εντός και εκτός Πατρών, έχει αποκτήσει μια αναγνωρισιμότητα στη Ελληνικό φωτογραφικό χώρο και έχει ενεργοποιήσει πάρα πολλούς πατρινούς να ασχοληθούν με τη φωτογραφία. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο πλαίσιο του ετήσιου φεστιβάλ μας «Μέρες Φωτογραφίας» που διοργανώνουμε εδώ και 4 χρόνια ο Φωτομαραθώνιος, ένας ημερήσιος φωτογραφικός διαγωνισμός συγκεντρώνει 150-200 άτομα κάθε φορά.

Από το 2011 δημιουργήσαμε στη Πάτρα την Ομάδα Κεραμέων Ίχνη με τους Ηλία Χριστόπουλο, Βασίλη Αναστασόπουλο, Μαριλένα Λιβιεράτου και Χαρούλα Κοροπούλη, κεραμίστες που ζουν ή/και εργάζονται στην Πάτρα, με σκοπό την ανάδειξη και την προώθηση της Σύγχρονης Ελληνικής Κεραμικής Τέχνης, διοργανώνοντας Εκθέσεις Πανελλήνιας εμβέλειας, Συμπόσια Κεραμικής και άλλες σχετικές δράσεις.

Πρώτη δράση μας ήταν η έκθεση Κεραμέων Ίχνη που πραγματοποιήθηκε στο 2012 στο Παλαιό Αρσάκειο της Πάτρας με τη συμμετοχή 57 Ελλήνων κεραμιστών, την οποία επισκέφτηκαν 1500 πολίτες. Τελευταίο βήμα μας, η έκθεση «Κεραμεών Ίχνη 2014, η αρχή», με συμμετοχή 33 Ελλήνων κεραμιστών που τελείωσε πρόσφατα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών και προσέλκυσε σε διάστημα 3 μηνών, περίπου 4.000 άτομα συμπεριλαμβανόμενων και σχολείων που πραγματοποίησαν επισκέψεις και εργαστήρια, σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Αχαΐας. Επόμενο σχέδιο μας είναι η διοργάνωση ενός Συμποσίου Βυζαντινής Κεραμικής σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας, αρχές Ιουλίου 2015 στο Πύργο Τρουπάκηδων-Μούρτζινων στην παλαιά Καρδαμύλη Μεσσηνιακής Μάνης. Το Συμπόσιο σχεδιάζεται να περιλαμβάνει έκθεση, διαλέξεις και βιωματικό εργαστήριο.

Οπότε μετά από όλα αυτά, ναι πιστεύω ακράδαντα στη δυνατότητα των παρεών να γράφουν ιστορία. Έχω λειτουργήσει και ως μονάδα σε διάφορους τομείς όλα αυτά τα χρόνια, αλλά θεωρώ ότι η ομάδα έχει μια άλλη δυναμική, μια ποικιλία στις απόψεις της, η οποία μπορεί να γράψει ιστορία. Και πιστεύω επίσης ότι στη δύσκολη εποχή της κρίσης που διανύουμε, οι ενεργές ομάδες είναι μια διέξοδος, ειδικά όταν στοχεύουν στην πολιτιστική-καλλιτεχνική έκφραση. Δίνουν την ευκαιρία στους ανθρώπους να εκφραστούν, αλλά και να προσφέρουν στη ζωή της πόλης. Ξέρετε είναι εύκολο να λες δεν κάνει κάτι το κράτος, ο Δήμος κλπ κλπ. Το σημαντικό είναι να κάνουμε το βήμα και να «δρούμε» ενεργά στη πόλη μας.

ΠΩΣ ΧΩΡΑΝΕ ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ 24ΩΡΟ;

"Δεν συμβαίνουν όλα ταυτόχρονα ξέρεις. Ή τουλάχιστον σπάνια συμπίπτει την ίδια μέρα να «πρέπει» να ασχοληθώ με όλα. Προσπαθώ να κάνω σωστή διαχείριση του χρόνου μου. Δεν έχω τηλεόραση για να χάνομαι εκεί και προσπαθώ να κάνω πάντα κάτι δημιουργικό. Σίγουρα βρίσκω και χρόνο για ένα καφέ, ποτό, βόλτα με φίλους, ανεξάρτητα από την ενασχόληση σε κάποια ομαδική δράση. Παρόλο που και οι ομαδικές δράσεις με φίλους γίνονται, μην το ξεχνάμε. Και ειδικά το καλοκαίρι προσπαθώ να απολαμβάνω όσο μπορώ περισσότερο τη χαλάρωση που σου προσφέρει το ελεύθερο κάμπινγκ."

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΟΝΕΙΡΟ;

"Δεν πιστεύω στα όνειρα. Πιστεύω στα οράματα, στα σχέδια για το μέλλον και στον ορθό προγραμματισμό τους για να μπορέσουν να υλοποιούνται. Ορθολογιστική σκέψη, μην ξεχνάμε, μηχανικός είμαι…"