«Κωλοτούμπα» ή χρεοκοπία;

Το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου διατυμπάνιζε ότι «λεφτά υπάρχουν». Ένα χρόνο μετά, και ως εκλεγμένος πλέον πρωθυπουργός, ανακοίνωνε από το ακριτικό Καστελόριζο την προσφυγή της χώρας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης και κατ’ επέκταση στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Στις μέρες μας είναι πιθανό να βρεθούμε στο ίδιο έργο θεατές, μόνο που αυτό θα ισοδυναμεί τώρα με εφιάλτη, καθώς θα βρεθούμε αντιμέτωποι, όχι με μια κρίση, αλλά με μια εθνική περιπέτεια.

Και αυτό διότι εάν στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου «έσκασε» η κρίση, στα χέρια του Αλέξη Τσίπρα, που επιμένει σε μια αβάσιμη παροχολογία, ενδέχεται να «σκάσει» η χρεοκοπία, στην περίπτωση που δεν γίνει αποδεκτή ούτε η συμβιβαστική πρόταση που ετοιμάζεται να καταθέσει ο Βαρουφάκης στο αυριανό Eurogroup περί εφαρμογής του 70% του υφιστάμενου προγράμματος, τουτέστιν του σημερινού Μνημονίου.

Μπορεί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού να αισθάνεται σήμερα (δικαιολογημένα) εθνική υπερηφάνεια καθώς η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα σηκώνει κεφάλι έναντι των ξένων δανειστών, ωστόσο η δεινή πραγματικότητα είναι ότι εάν μέσα στα επόμενα εικοσιτετράωρα δεν γίνει αποδεκτή η ευελιξία που επιδεικνύει απέναντί τους, εάν δεν γίνει αποδεκτή η πολυθρύλητη «κωλοτούμπα», η χώρα θα πέσει στο γκρεμό. Αναμφισβήτητα ο Βαρουφάκης δείχνει το δρόμο.

Άλλωστε, είναι σαφείς οι αυστηρές προειδοποιήσεις που έρχονται από πάσα κατεύθυνση ότι, εάν δεν κάνει πίσω η Αθήνα, η διακοπή χρηματοδότησης της χώρας θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη και κατ’ επέκταση η χρεοκοπία θα είναι προ των πυλών.

Εκείνο που δεν αντιλαμβάνεται ο μέσος Έλληνας πολίτης, ο οποίος λειτουργεί σήμερα με το θυμικό, είναι ότι η εθνική υπερηφάνεια που αισθάνεται μπορεί να μετατραπεί σύντομα σε οδύνη, καθώς οι επιπτώσεις μιας χρεοκοπίας θα είναι καταστροφικές και θα περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, και τη στάση πληρωμών. Με άλλα λόγια, την παύση καταβολής μισθών και συντάξεων.

Υπό το πρίσμα αυτό, είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν το μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, που λέει σήμερα «μπράβο» στη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, έχει συνειδητοποιήσει τι σημαίνει χρεοκοπία.

Ναι, είναι ανάλγητη και, κυρίως, αναποτελεσματική η οικονομική πολιτική που ακολουθήθηκε τα τελευταία χρόνια και ναι, μπορεί και να έχουμε όλα τα δίκια του κόσμου με το μέρος μας, γεγονός, όμως, είναι ότι σήμερα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα κανένας δεν είναι με το μέρος μας.

Η «δαιμονοποίηση» της Γερμανίας και προσωπικά της Μέρκελ είναι για εμάς βολική και αρεστή, δεν είναι όμως μόνο η Γερμανία που βρίσκεται τώρα απέναντι μας. Είναι και οι 18 χώρες της Ευρωζώνης και, κυρίως, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία μας έχει ήδη τρίξει τα δόντια.

Σχηματικά, θα έλεγε κανείς ότι είμαστε «εμείς και οι άλλοι», οι οποίοι έχοντας το πάνω χέρι και μιλώντας από θέση ισχύος, μας ζητούν σε όλους τους τόνους την τήρηση των συμφωνηθέντων και των ευρωπαϊκών κανόνων.

Κατά συνέπεια, πέρα από τους συγκινητικούς πατριωτικούς λόγους και τα μεγάλα λόγια, μέσα σ’ αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο, και με τα χρονικά περιθώρια να είναι πλέον ουσιαστικά ανύπαρκτα, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμία απολύτως πιθανότητα να πετύχει στο απόλυτο τα ζητούμενα της.

Οι έξω, προεξάρχουσας της Γερμανίας, δεν πρόκειται να κάνουν με τίποτα πίσω γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα ακύρωναν την ίδια τους την πολιτική, δηλαδή τους εαυτούς τους, χώρια ότι θα άνοιγαν και τις ορέξεις άλλων (στο ίδιο επίπεδος με εμάς) χωρών, που θα ζητούσαν ανάλογη αντιμετώπιση.

Ως εκ τούτου, ο δρόμος του ρεαλισμού ήταν, και παραμένει, μονόδρομος και αυτός που οδηγεί στην παγίωση μιας πολύ δύσκολης κατάστασης, της μοναδικής ωστόσο που μπορεί να μας βγάλει στο ξέφωτο.

Δυστυχώς, ο άλλος ο δρόμος, αυτός της ρήξης και της σύγκρουσης,είναι αυτός που οδηγεί στο γκρεμό και σε μια εθνική περιπέτεια που κανένας δεν θα ήθελε πραγματικά να ζήσει.

Ο Βαρουφάκης το συνειδητοποίησε και μακάρι οι εταίροι μας να δεχθούν τον έντιμο συμβιβασμό που τους προτείνουμε, γιατί σε αντίθετη περίπτωση η ήδη δυσχερής θέση μας θα επιδεινωθεί, καθώς θα είναι εξαιρετικά δύσκολο η σημερινή κυβέρνηση να κάνει κι άλλες κινήσεις οπισθοχώρησης, από τη στιγμή που έχει ανεβάσει πολύ ψηλά τις προσδοκίες των πολιτών.



ΣΣ: Σχόλια, αναλύσεις και άρθρα του Διονύση Ζακυνθινού διαβάζετε και στο προσωπικό blog του: zakpatras.wordpress.com