Αθαμάνιο Άρτας:Το χωριό του Αλέξη Τσίπρα- Το πατρικό που καταστράφηκε και ο ιερέας που στα 97 του θέλει να τον ορκίσει Πρωθυπουργό

Εξήντα τέσσερα χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Άρτας, σε ύψος οχτακοσίων μέτρων στα ανατολικά Τζουμέρκα, κρυμμένο μέσα σε ένα πυκνό ελατοδάσος, βρίσκεται το Αθαμάνιο, το χωριό από το οποίο κρατάει η σκούφια του Αλέξη Τσίπρα.

Η διαδρομή που οδηγεί στην πατρίδα των Αθαμανών, των σκληροτράχηλων πολεμιστών του βασιλιά Πύρρου, είναι γεμάτη από συνεχόμενες κι απότομες στροφές, ενώ σε αρκετά σημεία της ασφάλτου υπάρχουν κοτρώνες από τις συχνές κατολισθήσεις.

Ωστόσο, παρά την ταλαιπωρία και τη ζαλούρα από την πολύωρη οδήγηση, ο τελικός προορισμός σε δικαιώνει. Εδώ, συναντάς μια Ελλάδα που θαρρείς ότι έχει εκλείψει.

Οι εξακόσιοι πενήντα κάτοικοι, στην πλειοψηφία τους συνταξιούχοι, παίρνουν άφοβα τη μεσημεριανή τους σιέστα κάτω από τον ίσκιο των δένδρων, αφήνουν ακόμη τα κλειδιά στην εξώπορτα, συμμετέχουν σε ομαδικά γλέντια κι ανοίγουν φιλόξενα την πόρτα τους στους «ξένους», έγραψε ο Γιάννης Παπαδημητρίου στο protagon.gr .

Έχουν μάθει την πολυτάραχη ιστορία της γενέτειρά τους από τις αφηγήσεις των παππούδων τους και γνωρίζουν τι ψηφίζει ο καθένας, μηδενός εξαιρουμένου.

Δίχως άλλο, τα τελευταία εξήντα χρόνια, τα πολιτικά κουκιά στο Αθαμάνιο ήταν μετρημένα και οι προβλέψεις μάταιες. Η κάλπη έγερνε πάντα προς τα δεξιά.

Τουλάχιστον, μέχρι να αναλάβει πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α ο συμπατριώτης τους.

Στην κεντρική πλακόστρωτη πλατεία, η οποία το δεκαπενταύγουστο γεμίζει από δεκάδες πόδια που χορεύουν το παραδοσιακό «καγκελάρι», μπροστά από το ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, υψώνονται δεξιά κι αριστερά δυο πλάτανοι με τη δική τους ιστορία. Ο πρώτος, από την πλευρά του αγροτικού συνεταιρισμού, είναι θεόρατος και σκεπάζει με τα μακριά κλαδιά του τα τραπεζάκια των «δεξιών» καφενείων του χωριού. Φυτεύτηκε συμβολικά το φθινόπωρο του 1897 από δύο σχολιαρόπαιδα για να ριζώσει η ελευθερία στον τόπο τους. Συγκεκριμένα, η Λουψίστα, όπως ονομαζόταν παλιά το Αθαμάνιο, αποτελούσε ιδιοκτησία του μεγαλοτσιφλικά Κωνσταντίνου Καραπάνου, ο οποίος είχε επιβάλει ετήσιο φόρο ίσο με το 50% της συνολικής σοδειάς.

Έπειτα από πολλές διαπραγματεύσεις, συναπτές δίκες κι ένα συμβόλαιο αγοραπωλησίας που ακυρώθηκε, οι κάτοικοι, με εγγυητή το συγχωριανό τους Δημήτρη Αλυμάρα, κατόρθωσαν το 1898 να συνάψουν εκ νέου συμφωνία για να εξαγοράσουν το χωριό τους σε τριάντα τρία χρόνια κι οχτώ μήνες.

Σήμερα, όχι μόνο δεν έχουν αφεντάδες πάνω από το κεφάλι τους αλλά είναι και επίσημα οι μοναδικοί κάτοχοι της γης, αφού τον Οκτώβρη του 1998 το ελληνικό δημόσιο παραχώρησε στην κοινότητα την υψηλή κυριότητα των περίπου τριάντα χιλιάδων στρεμμάτων. 

Το αγκυροβολημένο στην άλλη γωνία της πλατείας, είναι η «Θέα», το «αριστερό» καφενείο του συνταξιούχου πυροσβέστη, Σπύρου Φώτη.

Στον τοίχο δίπλα από το μπαρ, οι φωτογραφίες αγκαλιά με τον Αλέξη Τσίπρα, δεν αφήνουν περιθώρια για παρερμηνείες.

Μάλιστα, μία εξ αυτών τραβήχτηκε στο γλέντι που του είχαν στήσει για να γιορτάσουν την εκλογή του στην προεδρία του κόμματος.

Ο χωρατατζής Πίπης, έτσι τον αποκαλούν οι φίλοι του, πριν από δεκαπέντε χρόνια ξεκίνησε να φυτεύει έναν πλάτανο, ώστε και τα δικά του τραπεζάκια να’ χουν ίσκιο το καλοκαίρι. «Ο άνεμος, που φυσούσε από δεξιά, τα βράδια μου ξήλωνε το δέντρο κι ο πλάτανος δε ρίζωνε με τίποτα, έπρεπε να φυλάξω βάρδιες για να ψηλώσει», μου εξιστορεί χαμογελώντας με υπονοούμενο ο Σπύρος.

Η ιστορία του αδύναμου πλάτανου θυμίζει γενικότερα την προσπάθεια της Αριστεράς να ριζώσει στα Ζερβοχώρια, στα χωριά δηλαδή όπου έδρασε ο αρχηγός του ΕΔΕΣ, Ναπολέων Ζέρβας.

«Έως το 1944 οι περισσότεροι από εμάς πολεμούσαμε στο πλευρό του Ε.Α.Μ και βαστούσαμε τα σύνορα μέχρι τον Άραχθο. Όμως, μόλις έφυγαν οι Γερμανοί κυριάρχησε ο ΕΔΕΣ και οι κομμουνιστές εξαφανιστήκαμε», μου περιγράφει ο ενενήντα τεσσάρων χρονών, ιερέας Δημήτρης Τσίπρας