"Η Μελίνα, είναι γεννημένη αρχηγός"

Είδα πρώτη φορά τη Μελίνα στη συναυλία του ΣΟΨΥ με την Πολυφωνική και γκεστ την Ηρώ στο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών στις αρχές Οκτώβρη. Το κορίτσι που βρισκόταν τέρμα δεξιά στην μπροστινή σειρά της περίφημης παιδικής χορωδίας, μου κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον. Όχι για το κινητικό πρόβλημα που αντιμετώπιζε, αλλά για τον δυναμισμό που εξέπεμπε.

Παρακολουθώντας την μετά να κάθεται με τους φίλους της και να απολαμβάνει την υπόλοιπη συναυλία ή να τρέχει αργότερα στους διαδρόμους με ένα τεράστιο χαμόγελο, είχα την αίσθηση ότι αυτό το παιδί είχε πάρει μια τεράστια γόμα και με ένα τρόπο μαγικό, είχε καταφέρει να σβήσει την αναπηρία. Ήταν προφανές ότι δεν την έβλεπε, δεν την απασχολούσε και μετά από λίγο δεν την έβλεπες ούτε και συ.

"Η Μελίνα, είναι γεννημένη αρχηγός" μου είπε ένα από τα υπόλοιπα παιδιά όταν τα ρώτησα.

Την ίδια φράση μου επανέλαβε λίγο καιρό αργότερα μια καθηγήτριά της όταν η κουβέντα πήγε τυχαία προς τα εκεί, μιλώντας μου για ένα χαρισματικό παιδί, που ...παρεμπιμπτόντως αντιμετωπίζει και ένα πρόβλημα αναπηρίας.

"Η Μελίνα, είναι γεννημένη νικητής" μου είπε ξανά χθες ο πατέρας της ο Γεράσιμος Μεταξάς, όταν πλέον είχα αποφασίσει ότι αυτό το παιδί αξίζει να γίνει ρεπορτάζ, γιατί είναι μια φωτεινή περίπτωση, σε έναν σκούρο κόσμο.

Όταν γεννήθηκε η Μελίνα τον Οκτώβριο του 1999, αμέσως διαγνώστηκε ότι πάσχει από μια σπάνια ασθένεια που ακούει το όνομα αρθρογροίπωση.

Ήταν τόσο σπάνια, όσο και οι εξειδικευμένες γνώσεις γύρω από αυτήν. Υπήρχε μεγάλη ακαμψία στους αγκώνες και στα γόνατα, ενώ οι παλάμες είχαν συστραφεί προς τα μέσα.

"Δεν προλάβαμε να σκεφτούμε τίποτα. Αμέσως σπεύσαμε να δούμε πώς μπορούμε να αντιμετωπίσπουμε το πρόβλημα" μου λέει ο πατέρας της.

Η Μελίνα, απο ολίγών ημερών μωρό, πήρε στο χέρι της το όπλο της και άρχισε να πολεμάει, έχοντας πέρα από τους γονείς της άλλον ένα φύλακα άγγελο, τον γιατρό Νίκο Βανδώρο.

Για αυτήν η φυσιοθεραπεία και η γυμναστική, ήταν πρώτα και πάνω από όλα ζήτημα υγείας. Ζήτημα επιβίωσης.

"Η πάθηση της Μελίνας ήταν πολύ σπάνια. Μιλάμε για δέκα στις 15.000 γεννήσεις. Δεν υπήρχε κληρονομικότητα και ήρθε μετά απο μια πολύ φυσιολογική εγκυμοσύνη" μου λέει ο πατέρας της.

"Δεν κρύψαμε ποτέ το πρόβλημα το εκθέσαμε αμέσως προς τα έξω, φερθήκαμε στην Μελίνα όπως σε οποιοδήποτε παιδί που δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα, για να μην σας πώ ότι μερικές φορές ήμασταν πιο αυστηροί μαζί της για να κατακτήσει πράγματα που μπορούσε" μου συμπληρώνει και έτσι καταλαβαίνω γιατί η Μελίνα δεν έχει κανένα κόμπλεξ και είναι ένα χαρισματικό και ελεύθερο, πραγματικά ελεύθερο, παιδί.

Η Μελίνα όλα αυτά τα χρόνια, δεν έπαψε ποτέ να έχει πάνω της το... όπλο της. Αλλά δεν έπαψε ποτέ, να έχει μια αυτοπεποίθηση που σπάει όλα τα ταμπού και τις προταταλήψεις. Δεν ένιωσε ποτέ ανάπηρη.

Είναι ένα καταπληκτικό παιδί, πολύ ώριμο, πολύ γλυκό, πολύ αισιόδοξο.

"Είναι ενα παιδί που θα ήθελε κάθε γονιός να έχει, είμαστε πολύ υπερήφανοι για την Μελίνα" μου λέει ο πατέρας της ενόσω αυτή είναι στο σχολείο και την περιμένω να γυρίσει για να μου μιλήσει.

Η Μελίνα έχει πείσμα, όταν βάλει ένα στόχο είναι αδύνατον να μην τον καταφέρει. Έχει μια υπέροχη φωνή, που είναι τόσο ώριμη που θυμίζει μεγάλη γυναίκα. Είναι μέλος της Πολυφωνικής αλλά και μέλος ενός μαθητικού μουσικού γκρουπ.

Όταν τραγουδάει στις γιορτές του σχολείου, η 15χρονη πλέον μαθήτρια του 8ου Λυκείου Πάτρας, η οποία πέρυσι ήταν μαθήτρια του Γυμνασίου Σαραβαλίου, πολλοί είναι αυτοί που μένουν άναυδοι αλλά και αυτοί που δακρύζουν.

Η Μελίνα πρωτοστατεί και στο σχολείο. Στο Γυμνάσιο ήταν μέλος του 15μελούς και το Λύκειο μέλος του 5μελούς συμβουλίου της τάξης της.

Πάνω απ΄όλα όμως είναι αθλήτρια. Του υγρού στίβου και της ζωής.

Ασχολείται με το πινγκ πονγκ και είναι αθλήτρια της κολύμβησης με το σωματείο Ηρόδικος της Κομοτηνής σε τρία στυλ στα 50 και 100 μέτρα ύπτιο, πεταλούδα και ελεύθερο

Εχει πάρει πολλά πανελλήνια μετάλλια χρυσά, αργυρά κα χάλκινα και έχει το ρεκόρ στις γυναίκες ΑμεΑ στα 50 μετρα ύπτιο.

Στόχος της φέτος να σπάσει το πανελλήνιο και να αγωνιστεί στο εξωτερικό. Του χρόνου θα μετακινηθεί στο Σωματείο της Πάτρας Ήφαιστος, Γραμματέας του οποίου είναι ο πατέρας της.

Προπονείται στη ΝΕΠ, την οποία ευχαριστεί θερμά όπως και τον γιατρό της τον κ. Βανδώρο, και η προπονήτριά της είναι η Σπυριδούλα Παρασκευοπούλου, την οποία λατρεύει.

Ο αθλητισμός ξεκίνησε στα 7 για λόγους αποκατάστασης και 11 της συμμετέχει σε αγώνες.

Έχει καταφέρει να να αλλάξει το σώμα της σε ένα ποσοστό που ξεπερνά όλες τις ιατρικές προσδοκίες.

Απο μικρή όπως μου λέει, έχει μπει στη μάχη σε όλα τα επίπεδα χωρίς να κολλάει. Μέσα στα πολλά της επιτεύγματα ήταν η συμμετοχή της σε ποδοσφαιρική ομάδα όπου έπαιζε με όλα τα αγόρια.

Έχει δύο αδέλφια 11 και 7 ετών τα οποία την υπεραγαπούν και τη θαυμάζουν.

Η προσωπικοτητά της μοιάζει να είναι φτιαγμένη από σίδηρο και από το μαλακό υλικό των ονείρων.

"Δεν της έχουμε επιτρέψει ποτέ να σκεφτεί ότι δεν υπάρχει κάτι που να μην μπορεί να το κάνει" λέει ο πατέρας της.

Για αυτό και η Μελίνα δεν δέχθηκε ποτέ ρατσιμό ή απόρριψη. Γιατί δεν άφησε κανένα περιθώριο, ποτέ.

Πώς τα καταφέρνει;

"Πστεύω ότι όλα μπορείς να τα κάνεις, αν έχεις ένα καλό προγραμματισμό και προτεραιότητες. 'Αν έχεις οργάνωση" μου λέει και μου γνωστοποιεί ότι θέλει να σπουδάσει ψυχολογία. Γιατί;

«Η ψυχολογία, γενικά με ενδιαφέρει επειδή με ενδιαφέρει η σκέψη ότι θα μπορω να καταλαβαίνω πράγματα με τον άλλο μέσα από λίγες ερωτήσεις" μου απαντά.

Και με το πρόβλημα κινητικότητας;

"Επειδή το έχω εκ γεννετής στην ουσία η καθημερινότητά μου είναι προσαρμοσμένη πάνω σε αυτό, μπορώ να κάνω όλα τα πράγματα μόνη μου. Για μένα στην ουσία η αναπηρία δεν υπάρχει"

Τι συμβουλεύει τους ανθρώπους με αναπηρία;

«Να μην ντρέπονται για αυτό που είναι, να πάρουν την κατάστασή τους στα χέρια τους να μην κλείνονται στο σπίτι, να κάνουν τη διαφορά, αφορμή και πλεονέκτημα."

Λίγες φορές έχω αισθανθεί την ανάγκη να πώ "μπράβο" στο τέλος μιας συνέντευξης. Σε αυτό το παιδί, το είπα με όλη μου την καρδιά.