Η Ε.Κ.Τ. να "πληθωρίσει" το χρέος του Νότου με νέο χρήμα

Η κρίση των αγορών και των spreads, που βιώσαμε τις τελευταίες ημέρες, μας οδήγησε γι’ άλλη μία φορά στο συμπέρασμα πως εδώ και 3 χρόνια διανύουμε διεθνώς μία περίοδο έντονης μετάλλαξης στην χρηματοπιστωτική βιομηχανία, η οποία αντικατοπτρίζεται κυρίως στα δημοσιονομικά μεγέθη, και φυσικά στην «οικονομική καθημερινότητα».

Οι αλχημείες των χρηματοπιστωτικών μεγαθηρίων δημιούργησαν ένα ιδιότυπο σύστημα ανταλλαγών μεταξύ κυβερνήσεων και τραπεζών, ενεχυριάζοντας συνεχώς χρήμα, εισοδήματα, συντάξεις και περιουσίες φορολογουμένων. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι χρειάζεται από εδώ κι εμπρός μία άλλη δομή λειτουργίας της οικονομίας και της πολιτικής.

Οι περισσότεροι συμφωνούμε πλέον με την διαπίστωση ότι πρέπει ν’ αποφύγουμε το σπάταλο κράτος των παροχών και την διατήρηση τού «κράτους-επιχειρηματία», που συντηρείται με σκοπό οι εκάστοτε κομματικές διοικήσεις να μοιράζουν όσα θέλουν, σε όποιον θέλουν, αποτελώντας, παράλληλα, πεδίο δράσης τού εκφυλισμένου συνδικαλισμού.

Ταυτόχρονα με αυτή την αναγκαία τομή, δεν πρέπει να αγνοούμε το μέγα ζητούμενο τής συγκυρίας: Επιβάλλεται η Ε.Κ.Τ. να ” πληθωρίσει” το χρέος τού Νότου με νέο χρήμα.

Οι περικοπές, η λιτότητα και η υπερφορολόγηση, που εμποδίζει κάθε δυνατότητα αύξησης τής παραγωγικότητας και βελτίωσης τής ανταγωνιστικότητας, εξαντλήθηκαν ως εργαλεία, αφού, αποδεδειγμένα πια, δεν μπορούμε να εξαλείψουμε τις στρεβλότητες στο σύστημα με διαρθρωτικές αλλαγές. Ωστόσο υπάρχει τρόπος να απεμπλακούμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης.

Είναι αδύνατον να πιστεύουμε ότι θα διορθωθεί η κατάσταση στο δημόσιο και θα αυξηθεί η παραγωγικότητα, όταν οι μισθοί έχουν καταβαραθρωθεί και οι βασικές δομές τού κράτους, στη συντριπτική πλειονότητά τους, διατηρούν τη μορφή τής δεκαετίας τού ’90. Ο δημόσιος τομέας έπρεπε να έχει μειωθεί πολύ νωρίτερα.

Προ των μνημονίων, ώστε να μη χρειαστεί να οδηγηθούμε σε οριζόντια μείωση των αποδοχών και των συντάξεων. Πριν τα μνημόνια, επίσης, ήταν επιβεβλημένο να ”εκκαθαριστούν” επιχειρήσεις στον ιδιωτικό τομέα (υπερχρεωμένα και «αεριτζίδικα» μαγαζιά) για να μη σπέρνουμε διαρκώς λουκέτα την τελευταία πενταετία.

Σήμερα λοιπόν δεν υπάρχουν περιθώρια άμεσου παραγωγικού/αναπτυξιακού θαύματος. Δεν υπάρχουν αντοχές και «καύσιμα» για ανάπτυξη. Με άλλα λόγια, χρειάζεται να αναδιατάξουμε το χρέος για να ανασάνει η χώρα, με ρεαλιστικό πρόγραμμα, μεθοδικότητα και σχεδιασμό, διότι μόνο με κραυγές και λαϊκισμούς, αντίστοιχους των τελευταίων ημερών, δεν επιτυγχάνεται κάτι.

Απαιτείται, ταυτόχρονα, εποπτεία και ρύθμιση, ώστε το τραπεζικό σύστημα να μην ξαναδημιουργήσει φούσκες και το Δημόσιο να σταματήσει να γεννά ελλείμματα.

Αυτά απαιτούν οι αγορές που την περασμένη εβδομάδα με ένα άγγιγμα του κουμπιού καταβαράθρωσαν το χρηματιστήριο και τα spreads. Γιατί ακόμα το πολιτικό σύστημα νομίζει ότι ζει στην δεκαετία του 80 ή 90.

[email protected]