Πρώτη την έννοια του μέτρου και στο κέντρο της πολιτικής τον άνθρωπο

Απογοήτευση. Είναι το κυρίαρχο συναίσθημα των Ελλήνων τα τελευταία χρόνια, των Ελλήνων που εγκλωβισμένοι στην οικονομική μιζέρια, εκφράζουν συνεχώς την αποστροφή τους στο πολιτικό σύστημα, το οποίο θεωρούν ως βασικό υπαίτιο για το κατάντημα της χώρας.

Δυστυχώς, η Ελλάδα μας, έχει μετατραπεί, σε μεγάλο βαθμό, σε χώρα των κατατρεγμένων, σε χώρα των δυστυχισμένων, σε χώρα των ενάμιση εκατομμυρίων ανέργων. Χάσαμε ως έθνος το δρόμο μας, καθοδηγούμενοι από μία χαλασμένη πυξίδα, χωρίς όραμα και κοινωνική αλληλεγγύη.

Ξεχνούμε, όμως ότι την ευθύνη την έχουμε όλοι εμείς, η ίδια η κοινωνία που ηττήθηκε από το πολιτικό σύστημα και τον ίδιο της τον εαυτό και μαζί της ηττήθηκε  η Δημοκρατία, η Ελευθερία, οι Θεσμοί και οι Εξουσίες, οι Αξίες, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, και τα δημόσια αγαθά, η Παιδεία και η Υγεία, το δικαίωμα στην εργασία η ελπίδα και το όραμα των νέων, το παρόν και το μέλλον.

Θυμίζω ότι από το 1991 κιόλας -σε ομιλία του- ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου έχοντας υπόψιν του, τους λόγους της κατάρρευσης του «υπαρκτού σοσιαλισμού», προφήτευσε την κρίση ταυτότητας που μετά από μερικά χρόνια θα περνούσε και το Κίνημα που ο ίδιος ίδρυσε.

Σε κάθε περίπτωση, βέβαια δεν θα μπορούσε να φανταστεί τότε ότι το ΠΑΣΟΚ θα απομακρυνόταν πλήρως από τις αρχές και τις αξίες του, με αποτέλεσμα να αποκοπεί από τη λαϊκή του βάση, που ήταν και η κυρίαρχη δύναμή του.

Τότε, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε αποδώσει την κατάρρευση  του υπαρκτού σοσιαλισμού στην «τρικυμία που εξαπέλυσε ο παγκόσμιος καπιταλισμός», αγνοώντας το ρόλο που θα διαδραμάτιζαν στην πορεία  οι κατ’ όνομα και όχι κατά συνείδηση σοσιαλιστές οι οποίοι «ασπάστηκαν» τον κεφαλαιοκρατισμό και εξοβέλισαν τις αρχές και τις αξίες της κοινωνίας των ίσων πολιτών. Οι σοσιαλιστές παρασυρμένοι από το όραμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης  έπαψαν να αγωνίζονται για ριζοσπαστικές αλλαγές, απέτυχαν! Και το μόνο που πέτυχαν ήταν να μετατρέψουν τη μόνη ελπίδα του λαού σε αποστροφή και εν τέλει σε καταδίκη του πολιτικού συστήματος. Ενός συστήματος που στην πράξη αποδείχτηκε ανεπαρκές να εκπροσωπεί τις ανάγκες του λαού και τα συμφέροντα της χώρας μας.

Το ερώτημα σήμερα είναι:

Μπορούμε να ξαναχτίσουμε τη σχέση εμπιστοσύνης με το λαό, να αναγεννήσουμε στην πράξη το δημοκρατικό σοσιαλισμό και να επαναφέρουμε τις κοινωνικές κατακτήσεις και αν ναι, πως θα το πετύχουμε αυτό;

Υπάρχει τρόπος να αναστραφεί το αρνητικό αυτό κλίμα;

Προσωπικά πιστεύω πως ναι.

Αφού συμφωνήσουμε, ότι η «παραδοσιακή αριστερά» παραμένει εγκλωβισμένη στα ιδεολογικά της απολιθώματα, η ριζοσπαστική αριστερά είναι αγκιστρωμένη στο συνονθύλευμα των πολιτικών της τάσεων  και πως η «δεξιά» που εκπροσωπεί παραδοσιακά τον καπιταλιστικό τρόπο δομής των μέσων παραγωγής και της κοινωνίας αδυνατούν να δώσουν λύσεις στους αδύναμους, στους ανθρώπους της μεσαίας κοινωνικής τάξης, οι οποίοι έχουν δεχτεί και το μεγαλύτερο πλήγμα, οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τις αρχές του ιστορικού ρεύματος του σοσιαλισμού προσαρμοσμένες όμως στις σημερινές συνθήκες.

Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο σοσιαλισμός έχει βαθιές ρίζες στη κοινωνία και είναι ο μοναδικός που μπορεί να δώσει διέξοδο, όχι μόνο πολιτικά, αλλά και κοινωνικά αναδεικνύοντας την κοινωνία της ευημερίας και της αλληλεγγύης.  Όλοι εμείς που γαλουχηθήκαμε μ’ αυτές τις αξίες, που ενστερνιστήκαμε και υπηρετήσαμε την ιδεολογία των κοινωνικών συμμαχιών, εμείς οι ίδιοι θα πρέπει να  επαναπροσδιορίσουμε τις θέσεις μας και να τους δώσουμε νέο περιεχόμενο προσαρμοσμένο στο σημερινό οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό παγκόσμιο γίγνεσθαι.

Το ζητούμενο δεν είναι να αναλωνόμαστε σε κριτικές άνευ ουσίας, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη.

Το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξουμε ταμπέλες και ονόματα.

Το ζητούμενο είναι το ΠΑΣΟΚ που έχει την ιστορική ευθύνη  σε συνεργασία με τις προοδευτικές  δυνάμεις  να χαράξουν από κοινού χθες-σήμερα- άμεσα μια κοινή Εθνική στρατηγική με ριζοσπαστικές αλλαγές, που θα έχει στόχο την άμεση αναστροφή της ανθρωπιστικής κρίσης και που θα απαντάει στις κοινωνικές ανάγκες με κέντρο τον άνθρωπο.

Παράλληλα οφείλουν να επαναφέρουν τον σύγχρονο δημοκρατικό σοσιαλισμό και να συνδιαμορφώσουν µια νέα εναλλακτική πρόταση κοινωνικής εξουσίας.

Οφείλουν να υιοθετήσουν το μοντέλο του δημοκρατικού σοσιαλισμού, να εκπροσωπούν τα συμφέροντα μιας πλατιάς συμμαχίας δημοκρατικών προοδευτικών, κοινωνικών δυνάμεων αλλά και κινημάτων που θα βάζουν πάνω απ’ όλα τον άνθρωπο.

Οφείλουν  να  υιοθετήσουν μια εθνική στρατηγική που μέσα από στοχευμένες πολιτικές και έργα θα αναχαιτίσει την παρατεταμένη λιτότητα, θα δώσει τέλος στη γενικευμένη φτώχεια, θα καταστείλει την ανεργία, θα βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας, θα δημιουργήσει το πλαίσιο εκείνο της παραγωγικής διαδικασίας που θα φέρει ανάπτυξη λαμβάνοντας υπόψιν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ίδιας της χώρας μας.

Μια εθνική στρατηγική που θα ανατάξει την πρώτη και βασική έννοια της δημοκρατίας και παράλληλα, θα προσδώσει το πραγματικό τους νόημα στις έννοιες της ελευθερίας και της ισονομίας, διασφαλίζοντας την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια των πολιτών.

Όλα αυτά είναι ζητούμενο ενός έντιμου και ουσιαστικού κοινωνικού διαλόγου μεταξύ σοσιαλιστών και προοδευτικών δυνάμεων, για να τεθούν τα θεμέλια ενός ισχυρού κοινωνικού κράτους στην υπηρεσία των πολιτών, που δεν θα βασίζεται μόνο στον εθελοντισμό και που θα κάνει πράξη την δίκαιη κατανομή του πλούτου, ο οποίος εξακολουθεί να συσσωρεύεται στα χέρια των ολίγων. Ενός κράτους στο οποίο οι ρόλοι των θεσμών και όλων των εξουσιών θα είναι διακριτοί.

Ίσως αυτό είναι μια  απάντηση  βάζοντας πρώτη την έννοια του μέτρου και στο κέντρο της πολιτικής τον άνθρωπο.

Γιατί οι πολιτικές μας αρχές από τις οποίες ξεστρατίσαμε είναι αυτές που μπορούν να επαναφέρουν τη χώρα σε τροχιά πρωτίστως κοινωνικής ανάκαμψης. Μόνο τότε και στη λογική των μεταρρυθμίσεων θα θέσουμε τις βάσεις για την ανάπτυξη της χώρας και της ευημερίας των πολιτών.

Πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια. Μόνο αν οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις μέσα από τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ή κινήματα, παραγκωνίζοντας πρωτίστως τις εσωτερικές τους διαιρέσεις, κατορθώσουν να παρουσιάσουν ένα σοβαρό σχέδιο διακυβέρνησης, πείθοντας το λαό και ξανακερδίζοντας την εμπιστοσύνη των εργαζομένων, θα μπορέσει να υπάρξει μια ελπίδα, ότι ο σοσιαλισμός μπορεί να γίνει και πάλι ορατός. Άλλωστε και η Σοσιαλιστική Διεθνής έθεσε τις θεμέλιες βάσεις προς αυτή την κατεύθυνση.

Η Ελλάδα είναι οι ίδιοι οι Έλληνες που ξέρουν πώς να ανασταίνουν τη χώρα τους και πώς να ξαναστήνουν το μέλλον τους!