Νανά Παλαιτσάκη: Δεν έχω καρκίνο, η ασθένειά μου είναι πολύ σπάνια

Πριν από ένα μήνα, η Νανά Παλαιτσάκη έγραφε στη σελίδα της στο Facebook, μέσα από το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν:
«Το ευχαριστώ είναι ελάχιστο για το προσωπικό του Ερρίκος Ντυνάν. 11 μήνες απλήρωτοι - ήρωες πραγματικοί. Μόλις βγω από το νοσοκομείο θα διαδώσω την εμπειρία μου ως ασθενής πια. Να ευγνωμονείτε την τύχη όσοι ξυπνάτε το πρωί και είστε καλά. Καλημέρα κορίτσια, αγόρια και αγοροκόριτσα».

Η δημοσιογράφος, τα τελευταία 6 χρόνια αντιμετωπίζει ένα σπάνιο πρόβλημα υγείας και κάθε μήνα χρειάζεται να επισκέπτεται το νοσοκομείο για να κάνει τις απαραίτητες εξετάσεις.

Έχει καταφέρει όχι μόνο να «κοιμίσει» όπως λέει την κατάσταση, αλλά και να αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή της. «Αν δεν αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου, δεν πρόκειται να σε αγαπήσει κανείς», λέει με βεβαιότητα και εξομολογείται πως υπήρξε ενοχική μητέρα, ενοχική σύντροφος και επαγγελματίας, έως ότου η ασθένεια έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή της.

Και ο θάνατος; «Δεν με τρομάζει», απαντάει. Τι φοβάται περισσότερο; Τη βλακεία. «Οι βλάκες μπορούν να κάνουν... τους δείκτες μου να υποτροπιάσουν!», λέει με χιούμορ.

Η Νανά Παλαιτσάκη μίλησε ανοιχτά για το πρόβλημα της υγείας της σε μία συνέντευξη στο aixmi.gr. Τη συνάντησα στο γραφείο της, κάπου στο κέντρο της Αθήνας...

- Πότε ξεκίνησε η περιπέτεια της υγείας σας;

Το 2008, όταν ακόμη εργαζόμουν στο Alter. Τότε υπέστην το πρώτο σοκ. Το άκουσμα της διάγνωσης με ξάφνιασε και φυσικά όχι μόνο εμένα, αλλά κάθε άνθρωπο που ακούει κάτι και δε γνωρίζει τι είναι αυτό. Για να μην μπερδεύουμε τον κόσμο, η δική μου διάγνωση δεν έχει να κάνει με τον καρκίνο.

Είναι κάτι πιο περίπλοκο από αυτό. Και το διευκρινίζω, γιατί κάποιοι έγραψαν ότι η περίπτωσή μου αφορά καρκίνο. Είναι λάθος. Είναι μία μετάλλαξη στο νωτιαίο μυελό, μία εξαιρετικά σπάνια ασθένεια, σπάνια ακόμη και για τους εξειδικευμένους επιστήμονες.

- Τι είδους ανατροπές υπήρξαν από τότε στη ζωή σας;

Από το 2008 μέχρι σήμερα, 6 χρόνια τώρα καταλαβαίνεις ότι η καθημερινότητά μου και η ζωή μου φυσικά στην αρχή ανατράπηκε, μετά άλλαξε και εν τέλει καθορίστηκε από αυτή τη διαδικασία. Συνολικά έχω μιλήσει τρεις φορές για αυτή την ιστορία.

Την πρώτη φορά το έκανα για να επικοινωνήσω σε όλο τον κόσμο ότι παίζει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο ο τρόπος που θα συμπεριφερθεί ο σύντροφος σε μία γυναίκα ή αντίστροφα μία γυναίκα στον σύντροφό της όταν μαθαίνει ότι πάσχει από κάποια ασθένεια.

Είναι πολύ σημαντική για εμάς τις γυναίκες η στήριξη, αφού αλλάζει καταπληκτικά το σκηνικό όταν δεχόμαστε αγάπη. Για να έρθω στη δική μου περίπτωση, ταυτόχρονα με την κακή διάγνωση, με εγκατέλειψε ο τότε σύντροφος μου. Γιατί; Γιατί τρόμαξε.

Δικαιολογώ απολύτως τους ανθρώπους, οι οποίοι τα χάνουν μπροστά σε μία δύσκολη κατάσταση, την οποία δεν είναι έτοιμοι να διαχειριστούν.

Στην αρχή μπορεί να νιώσεις θυμό, μπορεί να νιώσεις αγανάκτηση, τα περνάς όλα αυτά τα συναισθήματα.

Στη δική μου περίπτωση, όμως, εάν εκείνος δεν το είχε βάλει στα πόδια, δε θα γνώριζα τον επόμενο μεγάλο έρωτα της ζωής μου, τον άνθρωπο της ζωής μου, ο οποίος μου στάθηκε πάρα πολύ σε εκείνη την πολύ δύσκολη περίοδο.

Την ίδια χρονιά λοιπόν, το 2008 κατά τη διάρκεια της διάγνωσης της νόσου, γνώρισα τον Άλεξ, ο οποίος με συνόδευσε από την αρχή, στο πρώτο ραντεβού που έκανα με ογκολόγο. Θέλησε να είναι μαζί μου.

Αυτό από μόνο του είναι ένα γεγονός, το οποίο μπορεί να φέρει θετική ενέργεια στη ζωή σου. Με ρωτάς λοιπόν: «Τι άλλαξες από τότε;» Σου απαντώ, τα πάντα!

- Υπάρχει κάτι που αλλάξατε ριζικά όλη αυτή την περίοδο που βιώνετε το πρόβλημα της υγείας σας;

Εγώ ποτέ στη ζωή μου δεν είχα μάθει να λέω «όχι». Υπήρξα πάρα πολύ ενοχική μητέρα, πάρα πολύ ενοχική σύντροφος, πάρα πολύ ενοχική επαγγελματίας.

Θεωρούσα πάντα ότι έπρεπε να δίνω έναν αγώνα για να αποδείξω, δεν ήξερα τι, αλλά ότι είμαι καλή. Μέχρι που συνέβη αυτή η απροσδόκητη... μετωπική και αποφάσισα ότι θα αρχίσω να λέω «όχι».

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να το καταφέρεις αυτό, αλλά τα αποτελέσματα μπορείς να τα καταλάβεις αν ξεκινήσεις με ένα πολύ μικρό όχι. Ξεκίνησα από πολύ μικρά πράγματα και έφτασα να αρνηθώ να συμμετέχω σε τηλεοπτική εκπομπή που δεν ήθελα. Ένιωσα πολύ απελευθερωτικά.

- Πόσες φορές έχει χρειαστεί να εισαχθείτε στο νοσοκομείο εξαιτίας του προβλήματός σας;

Πριν από 2 χρόνια περίπου, πέρασα ένα μεγάλο σοκ από κάποιον άλλο παράγοντα και αν δεν με είχαν εγχειρήσει άμεσα θα είχα φτάσει σε κατάσταση σηψαιμίας.

Τον περασμένο Ιούνιο ξαναμπήκα στο νοσοκομείο με υποτροπή, την οποία διαχειριστήκαμε με την εξαιρετική αιματολόγο που έχω στο Ερρίκος Ντυνάν, τη Μελίνα τη Βερβεσού.

Την τελευταία φορά πριν τη Μεγάλη Εβδομάδα, έκανα ξανά εισαγωγή, γιατί κάποιοι δείκτες δεν ήταν καλοί κι έπρεπε να κάνω βιοψία.

- Η τελευταία εξέλιξη στην κατάστασή σας ήταν ανησυχητική;

Πολύ. Αλλά στη ζωή μου νιώθω πάντα ότι ο θάνατος δε με φοβίζει γιατί ξέρω ότι δεν θα τον συναντήσω ποτέ.

Περισσότερο φοβάμαι τους βλάκες παρά το θάνατο. Με τους βλάκες δε μπορώ να συνυπάρξω ούτε λεπτό. Είναι αυτοί που μπορούν να κάνουν... τους δείκτες μου να υποτροπιάσουν!

Αλλά τον θάνατο δεν τον φοβάμαι καθόλου. Επίσης έχω ζήσει τόσα πολλά στη ζωή μου, με αυτή τη δουλειά που επέλεξα να κάνω, που είναι σαν να έχω ζήσει πέντε ζωές! Οπότε είμαι εξαιρετικά ευτυχής.

Θα ήθελα, όμως, να συνεχίσω να δημιουργώ και να δίνω μέσα από τις δικές μου εμπειρίες στους ανθρώπους αφορμές που θα τους κάνουν να σκεφτούν. Δεν έχουν σημασία ούτε οι επαγγελματικές επιτυχίες, ούτε τα χρήματα, ούτε τα υλικά εάν δεν μπορείς να δώσεις μία ωστική δύναμη στη σκέψη σου να απογειωθεί. Όταν απογειωθεί η σκέψη μας έχουμε τα πάντα...

- Αυτό θα το λέγατε και σε όσους αυτή τη στιγμή υποφέρουν από κάποια ασθένεια; Να απογειώνουν τη σκέψη τους;

Το μήνυμα που θέλω να τους στείλω είναι το εξής: Ότι θα πρέπει να αισθανθούν τυχεροί αφού μπροστά σε ένα πρόβλημα, θα ανακαλύψουν έναν άλλο υπέροχο κόσμο. Θα ανακαλύψουν ότι με τη δύναμη της σκέψης, ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα. Αυτό δεν το λέω εγώ.

Ο Ιπποκράτης έχει πει ότι οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν, αυτοκτονούν. Ο άνθρωπος επιλέγει τη νόσο από την οποία θα πεθάνει.

Ορισμένες φορές, εμείς δημιουργούμε την αρρώστια, εξαιτίας του τοξικού τρόπου με τον οποίο σκεφτόμαστε. Άρα το μήνυμά μου είναι:

«Αλλάξτε τον τοξικό τρόπο που σκέφτεστε για να ζήσετε αυτό που θέλετε!»

- Πώς σας έχουν σταθεί οι δικοί σας άνθρωποι σε αυτή την περιπέτεια;

Καταρχάς έχω έναν υπέροχο γιο, τον Αλέξη, ο οποίος τα τελευταία 8 χρόνια ζει και εργάζεται στη Γερμανία. Έχει αντιδράσει πολύ ψύχραιμα, ποτέ δε θεώρησε ότι έχω κάτι σοβαρό, δεν με αντιμετώπισε ποτέ ως ασθενή.

Μου έλεγε πάντα ότι δεν πρόκειται να πάθω κάτι και επιχειρηματολογούσε μάλιστα πάνω σε αυτό.

Είμαι πάρα πολύ ευγνώμων στο σύμπαν που έχω αυτόν τον γιο, τον οποίο απέκτησα, μάλιστα, πάρα πολύ μικρή και νιώθω πολύ περήφανη για αυτόν. Κατά τα άλλα υπάρχουν φίλοι στη ζωή μου, αλλά όλες τις μεγάλες κρίσεις τις έχω περάσει αποκλειστικά μόνη μου.

Γιατί όχι μόνο δεν μπορούσα, αλλά και γιατί δεν ήθελα ποτέ να φορτώνω στους άλλους το βάρος των σκέψεων που έκανα τη στιγμή που τις έκανα.

Είναι επιλογή μου να διαχειρίζομαι αποκλειστικά μόνη μου το πρόβλημά μου. Εμπιστεύομαι τη γιατρό μου, ακολουθώ αυτά που μου λέει, πολλές φορές της ζητάω να μου εξηγήσει κάποια πράγματα γιατί όπως σας είπα το πρόβλημα είναι σύνθετο.

Και μου τα σχεδιάζει σε χαρτάκια, μου κάνει σχήματα και μου τα εξηγεί και προχωράμε έτσι. Και μέχρι στιγμής είμαστε εδώ.

Και καθόμαστε απέναντι και συζητάμε...