Καλά ρεπορτάζ στον παράδεισο

Τον Γιώργο Σπαθαράκη τον γνώρισα στα πρώτα χρόνια της δημοσιογραφικής μου πορείας. Είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά και να έχω την τιμή να τον αποκαλώ ΦΙΛΟ για πάνω από είκοσι χρόνια.

Ο Γιώργος δεν γεννήθηκε στην Πάτρα αλλά αγάπησε την πόλη σαν να ήταν γέννημα- θρέμμα της. Κυρίως όμως αγάπησε τους ανθρώπους της.

Από όλα τα Μέσα στα οποία εργάστηκε και κυρίως από τα ΓΕΓΟΝΟΤΑ που ήταν το έργο της ζωής του, στάθηκε πάντα δίπλα στους συνανθρώπους του που είχαν ανάγκη.

Τυπικά, εκδότης αλλά ουσιαστικά πάντα μαχόμενος δημοσιογράφος έδωσε μάχες υπέρ των εργαζομένων, των ανέργων, των απλών πολιτών που αναζητούσαν στήριγμα σε δύσκολες στιγμές τους.

Ήταν όμως πάντα στήριγμα και για τους συνεργάτες του. Ο φίλος μας ο Γιώργος ήταν πάντα πρόθυμος να ακούσει το πρόβλημά μας, να προτείνει λύσεις, να ελαφρώσει τον προσωπικό μας πόνο με χιούμορ ή με ένα ανέκδοτο που είχε πρόχειρο κάθε φορά.

Για μένα –και επιτρέψτε μου τον πρώτο ενικό- ο Γιώργος Σπαθαράκης ήταν και δάσκαλός μου στη δημοσιογραφία.

Πληρέστατος δάσκαλος, μου έμαθε και να γράφω και να μιλάω σωστά και να αναδεικνύω από την είδηση αυτό που είχε σημασία. Κυρίως όμως μου έμαθε να μην ξεχνάω πως πίσω από την άψυχη πένα ή μικρόφωνο, πίσω από κάθε είδηση, κάθε γεγονός, υπάρχουν άνθρωποι με αισθήματα και προσωπικότητα που αξίζουν σεβασμό.

Γι΄ αυτό θα του χρωστώ αιώνια ευγνωμοσύνη. Το κενό που άφησε πίσω του το αισθάνομαι τεράστιο. Θα μου λείψουν τα εύστοχα άρθρα και σχόλιά του, ακόμα και οι… ομηρικές διαφωνίες μας για την πολιτική. Βλέπετε από τότε που πρωτογνωριστήκαμε ήταν πάντα στα… αριστερά μου…

Με τίμησε με τη φιλία του αλλά και την εμπιστοσύνη του από το 1993 που πρωτοσυνεργαστήκαμε, μέχρι και σήμερα αφού τον περασμένο Σεπτέμβρη ανανεώσαμε τη συνεργασία μας και… θυμηθήκαμε τα παλιά.

Σε καιρούς πολύ πιο δύσκολους μου θύμισε ότι εμείς πρέπει να στεκόμαστε πιο δυνατοί.

Δύσκολο τώρα που έφυγες Γιώργο και δεν θα με υποδέχεσαι τα απογεύματα με χαμόγελο και πειράγματα πίσω από το γραφείο σου.

Καλά ρεπορτάζ στον παράδεισο!