Πάτρα: Τα καυσόξυλα, η "αρπαχτή" και ο Σπύρος Βουλγαράκης

Είμαι συντονισμένος στους 105.3 μεγακύκλους. Στον Antenna Πάτρας, που εν μέσω Κρίσης ταράζει τα νερά του τοπικού ραδιοφώνου. Στα μικρόφωνα ο Νίκος Σύφαντος και η Αφροδίτη Τσικριτζή. Δώδεκα με δυο το μεσημέρι. Περπατάω στην Τριών Ναυάρχων. Στο αυτί το ακουστικό του κινητού. Ακούω την συνέντευξη του Θόδωρου Κανελλόπουλου. Για όσους δεν τον γνωρίζετε είναι ο Πρόεδρος των εργαζομένων της ΔΕΗ στην Αχαΐα.

Η κουβέντα περνά από διάφορες εκφάνσεις. Από την παρουσία του Υπουργού Περιβάλλοντος Γιάννη Μανιάτη στην Πάτρα ως το παράδειγμα της Κύπρου με την επιδότηση, μέσω ΕΣΠΑ, των φτωχών νοικοκυριών για την εγκατάσταση φωτοβολταικών συστημάτων και άρα χαμηλότερες χρεώσεις στο ηλεκτρικό ρεύμα.

Στέκομαι, όμως, σε μια κουβέντα του Κανελλόπουλου. Στο γεγονός ότι η Ελλάδα του Μνημονίου και της βαθιάς ανέχειας εισαγάγει ξύλα από το εξωτερικό. Ξύλα που καίγονται στα τζάκια πλουσίων και μη. Στις επαύλεις του Ρίου αλλά και στα χαμόσπιτα των Προσφυγικών. Ξύλα αμφιβόλου ποιότητας αλλά αυτό είναι το τελευταίο που με ενδιαφέρει. Κακώς…

Άλλο είναι το ζήτημα. Αυτή η χώρα, σκέφτομαι, παρά τα δεινά στα οποία υπόκειται, δεν είναι σε θέση να παράγει όσα οι πολίτες της χρειάζονται. Και δεν μιλώ για tablets, smartphones ή αυτοκίνητα αλλά για πολύ ταπεινότερα προϊόντα όπως καυσόξυλα, πατάτες, πορτοκάλια, φτηνά οπωροκηπευτικά και ούτω καθεξής.

Μια χώρα εθισμένη στον μεσιτισμό, στον «αέρα», στον εύκολο δανεισμό, στην ήσσονα προσπάθεια, στον εξυπνακισμό, στο πονηρό πνεύμα, στην βαθιά ριζωμένη αντίληψη της «αρπαχτής» που μοιραία παραγκωνίζει κάθε ιδέα επιστροφής στην παραγωγή, δηλαδή στην πραγματική και σκληρή δουλειά.

«Όποιος δουλεύει είναι αδύνατο να μην ανταμειφθεί. Όποιος δουλεύει πραγματικά θα δει οπωσδήποτε τους κόπους του να έχουν αντίκρισμα και ν' αναγνωρίζονται», μας έλεγε ο Σπύρος Βουλγαράκης, προπονητής μας στα «τσικό» της Παναχαϊκής στα μέσα της δεκαετίας του’ 80.

Σκέφτομαι συχνά αυτόν τον σοφό άντρα. Βουλιάζω σε κάθε του συμβουλή, σε κάθε του λέξη. Και κάνω την αναγωγή. Μόνο η σκληρή δουλειά θα μας φέρει ξανά ως χώρα στην επιφάνεια. Οτιδήποτε άλλο είναι περιττό, ένας κακός σολιψισμός, μια εξιδανίκευση της κακώς εννοούμενης προσωπικής μας μαγκιάς που τελικά δεν έχει κανένα βάθος και κανένα έρεισμα.

Ο Βουλγαράκης το’ λέγε. Δεν ακούμε το ίδιο από τους πολιτικούς μας φωστήρες. Άλλωστε εκείνους το μόνο που τους ενδιαφέρει, δεξιά ή αριστερά, είναι να χαϊδέψουν αυτιά. Και δυστυχώς πάντα κάποιοι πρόθυμοι θα υπάρχουν να υποκύψουν στις Σειρήνες τους…