"Όχι στην επέμβαση στη Συρία"

Η επαπειλούμενη στρατιωτική επέμβαση στη Συρία αποτελεί άλλο ένα βήμα της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής στην προσπάθεια της να αποκτήσει τον έλεγχο της Εγγύς και Μέσης Ανατολής αλλά και της Βόρειας Αφρικής.

Στο διάβα αυτής της απόπειρας χρησιμοποιούν όλα τα μέσα: Πολεμικές επεμβάσεις (Ιράκ, Αφγανιστάν), στρατιωτικά πραξικοπήματα (Αίγυπτος), υποκίνηση εμφύλιων ''εξεγέρσεων'' που ενίοτε, όταν δεν οδηγούν σε άμεσα θετικά αποτελέσματα για εκείνους, γίνονται το εφαλτήριο και για ανοιχτές στρατιωτικές επεμβάσεις (Λιβύη, και τώρα Συρία).

Ειδικά στην Συρία, αφού επιχείρησαν να αφαιρέσουν από τον Άσαντ την εξουσία, με τους δήθεν εξεγερθέντες αντάρτες (που στην πραγματικότητα δεν είναι στην πλειοψηφία τους παρά ένοπλοι μισθοφόροι φονταμενταλιστές του Ισλάμ, σουνίτες εξτρεμιστές), μα δεν τα κατάφεραν, έβαλαν σε ισχύ ένα εξωφρενικό σχέδιο: Να πνίξουν και να θανατώσουν με χημικά όπλα πάνω από 1600 άτομα σε συνοικίες της Δαμασκού, και έπειτα να χρησιμοποιήσουν αυτήν την ενέργεια (που την χρέωσαν στον Άσαντ, ενώ αποτελεί καταφανώς ένα δικό τους προβοκατόρικο έργο), για να διαιρέσουν με στρατιωτική επέμβαση την χώρα, και να καταφέρουν τον σκοπό τους.

Η επίθεση στη Συρία έρχεται από το παρελθόν, και στοχεύει στο μέλλον!

Η πολύπλευρη αμερικάνικη εξωτερική πολιτική στρέφει τις αιχμές της απέναντι κυρίως στην Κίνα, αλλά και στις χώρες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν (ή αποτελούν ήδη), έναν επικίνδυνο πολιτικό-οικονομικό-εμπορικό άξονα μαζί της: Κύρια την Ρωσία, τη Συρία, το Ιράν, αλλά και την Γερμανία.

Κύριοι και σταθεροί της σύμμαχοι σε αυτήν την εκστρατεία, είναι η Βρετανία, η Γαλλία (με τις παραδοσιακές ηγεμονικές τάσεις ηγεμονίας στον χώρο της Μεσογείου), αλλά και δικτατορικές δυνάμεις του αραβικού κόσμου. Βεβαίως, το τελευταίο διάστημα, παρατηρείται και μια επί μέρους συμμαχία των αμερικάνων με τζιχαντιστές σουνίτες σαλαφιστές- τις ίδιες δυνάμεις που υποτίθεται πήγαν να εξαφανίσουν στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

Η διατήρηση της ηγεμονία των ΗΠΑ περνάει μέσα από τον οικονομικοπολιτικό και γεωστρατηγικό έλεγχο του χώρου της εγγύς

και Μέσης Ανατολής

Για αυτό τον λόγο, η στρατηγική του αμερικάνικου παράγοντα ξεδιπλώνεται σε δύο επίπεδα: Το άμεσα στρατιωτικό, αλλά και το πολιτικό-οικονομικό.

Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και η Ελλάδα. Η Ελλάδα, αποτέλεσε τον Δούρειο ίππο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού έτσι κι αλλιώς από την αρχή του ευρώ, αλλά ειδικότερα σήμερα, για την είσοδο του ΔΝΤ στο εσωτερικό της ευρωζώνης.

Οι επιθέσεις στο ευρώ, δεν γίνονται ούτε από ρώσικα, ούτε και από κινέζικα χρηματιστηριακά funds. Γίνονται από αμερικάνικους χρηματοπιστωτικούς ομίλους, που με αυτόν τον τρόπο επιχειρούν να σύρουν την γερμανική ευρωστρατηγική πίσω από το άρμα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, σε μια αέναη συγκρουσιακή κατεύθυνση απειλών και εκβιασμών. Επί της ουσίας, αυτό που διακυβεύεται είναι εάν η γερμανική άρχουσα τάξη θα εξακολουθήσει να θεωρεί τον εαυτό της πιο κοντά στον άξονα Κίνας-Ρωσίας (από την Ρωσία άλλωστε εισάγει περίπου τις μισές ενεργειακές ύλες που της είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη της), εάν θα διατηρήσει για τον εαυτό της την φιλοδοξία να κυριαρχήσει ηγεμονικά στον Ευρασιατικό χώρο, ή εάν θα ψαλιδίσει τις βλέψεις της, υποχωρώντας στις έτσι κι αλλιώς αυξανόμενες πιέσεις και στους εντεινόμενους εκβιασμούς. Μέσα από την Ελλάδα, οι ΗΠΑ απειλούν με μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία ή/και διάσπαση του ζωτικού για την Γερμανία χώρου της Ευρωζώνης.

Αλλά και της ΕΕ συνολικά. Είναι ενδεικτική ως προς αυτό η απειλή της Βρετανίας (που η αστική της τάξη είναι ολωσδιόλου δορυφορική απέναντι στις ΗΠΑ) να αποχωρήσει με εσωτερικό δημοψήφισμα από την ΕΕ, αλλά και η κλιμάκωση των πιέσεων έναντι στην Γερμανία για ευόδωση της ολοκλήρωσης της ελεύθερης ζώνης εμπορίου ανάμεσα σε ΗΠΑ-ΕΕ (που θα περιορίσει τα οικονομικά/εμπορικά πλεονεκτήματα της Γερμανίας).

Με άλλα λόγια, σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε δύο αξεπέραστες συνέπειες τόσο της κεφαλαιοκρατικής επανένωσης του κόσμου των αρχών της δεκαετίας του '90, όσο και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, που δεν μπορεί να αποκρύψει τις υπάρχουσες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις:

α) Η παγκόσμια οικονομική ηγεμονία των ΗΠΑ χάνεται σταδιακά, με την ίδια να προσπαθεί να την συγκρατήσει βασισμένη στην πολιτική, αλλά κυρίως στρατιωτική υπεροχή της- αδιαμφισβήτητη για πολλά χρόνια ακόμα

β) Το ξαναμοίρασμα του κόσμου ανάμεσα σε νέους παίκτες (Κίνα), αλλά και παραδοσιακές δυνάμεις που ανανήπτουν από την στασιμότητα και τους ''δεύτερους ρόλους'' στους οποίους είχαν περιοριστεί (Ρωσία, Γερμανία).

Ειδικά η Γερμανία, έχει πάψει προ πολλού να είναι η δανειοδοτούμενη χώρα-προγεφύρωμα του καπιταλισμού γενικά, και των ΗΠΑ ειδικότερα, απέναντι στο ανατολικό μπλοκ, και διεκδικεί εκ νέου, σε έναν τρίτο γύρο θα μπορούσε να πει κανείς (έπειτα από τους δύο παγκόσμιους πολέμους στων οποίων βρέθηκε το επίκεντρο) την ηγεμονία στον ευρασιατικό χώρο.

Η δε Ρωσία, δίνει την εντύπωση ενός ακόμα αδύναμου γίγαντα, με σαφείς αποστάσεις από το ενδεχόμενο να απογαλακτιστεί πλήρως, πόσο μάλλον να συγκρουστεί με τις ΗΠΑ.

Η Κίνα, ακόμα προσπαθεί να διευρύνει την εσωτερική της αγορά (για να μην είναι ευάλωτη στον διεθνή παράγοντα- που άλλωστε δεν τον ελέγχει), προσπαθεί να συγκροτήσει μια τεράστια μεσαία τάξη, και τουλάχιστον μέχρι το 2020, η προσοχή της θα είναι στραμμένη προς το εσωτερικό κυρίως. Ο κίνδυνος άλλωστε μιας τεράστιας έκρηξης υπερσυσσώρευσης (εφόσον για πολλά χρόνια η οικονομία της ''έτρεχε'' με διπλάσιους ρυθμούς ανάπτυξης) είναι εκείνο που πρέπει να τρέξει να προλάβει.

Μέσα σε αυτό το ρευστό και πολύμορφο διεθνές περιβάλλον ιστορικών διαστάσεων, οι συμμαχίες σε κεντρικό και σε περιφερειακό επίπεδο αλλάζουν διαρκώς, μετεξελίσσονται, αλλά πάντως συγκροτούνται σταθερά δύο βασικά στρατόπεδα, τα οποία απειλούν συνολικά την ανθρωπότητα σε μια διαρκή ισορροπία τρόμου.

Ο πόλεμος είναι νομισματικός ήδη από το 2009, αλλά εκφράζεται σε περιφερειακές συγκρούσεις, οι οποίες όμως θα μπορούσαν να λάβουν τεράστιες, ευρείες διαστάσεις ενός πυρηνικού πολέμου με απρόβλεπτες διαστάσεις.

Η Ελλάδα σαν πιόνι των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων

Η θέση της Ελλάδας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας πέφτει όλο και πιο χαμηλά. Η πολιτική της θέση, αντιστοιχεί σε αυτήν μιας αποικίας. Αποτελεί τον μόνο στρατηγικό εταίρο της Ισραήλ στην περιοχή, ειδικότερα έπειτα από την στροφή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, που σήμανε τον σχετικό απογαλακτισμό του ερντογανικού εξουσιαστικού καθεστώτος από τις ΗΠΑ. Αποτελεί επίσης και τον πλέον υπάκουο δορυφόρο της αμερικάνικης στρατηγικής τόσο με το ρόλο της στα πλαίσια των ευρωπαϊκών οργανισμών, όσο και στρατιωτικά με την συμβολή της στις επιθέσεις σε Σερβία παλιότερα, και Λιβύη πιο πρόσφατα.

Η άρχουσα τάξη της χώρας μας, ουδέποτε επέδειξε σημάδια μιας σχετικής, έστω, αυτονόμησης από τον ξένο παράγοντα. Η υποτέλεια αυτή εκφράστηκε διαχρονικά άλλοτε με δικτατορικά καθεστώτα, άλλοτε με μια απόλυτη οικονομικοπολιτική εξάρτηση κάθε πτυχής της κοινωνικής αναπαραγωγής, ενώ σήμερα παίρνει την μορφή ενός βαστάζου του αμερικάνικου παράγοντα. Γιατί αυτή είναι η θέση της Ελλάδας σήμερα: Μια κοινωνία εγκλωβισμένη μέσα στα πλαίσια των διεθνών ανταγωνισμών, δίχως καμία πρωτοβουλία για την χάραξη μιας ανεξάρτητης εσωτερικής, αλλά και εξωτερικής πολιτικής.

Στην Ελλάδα σήμερα εμφιλοχωρούν όλοι οι όροι ώστε το συνολικό πολιτικό/πολιτειακό/κοινωνικό/οικονομικό εποικοδόμημα να λάβει ακόμα πιο αντιδραστικές κατευθύνσεις. Η ίδια η γεωγραφική ενότητα της χώρας μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω. Η ίδια η ύπαρξη της ''αστικής δημοκρατίας'' επίσης. Η συγκρότηση παραστρατιωτικών ταγμάτων του φασισμού στην Ελλάδα εξάλλου, θα μπορέσει ενδεχομένως να αποτελέσει έναν καλό εγχώριο σύμμαχο σε μια τέτοια προσπάθεια. Όπως και να έχει, η θέση της χώρας μας στον χάρτη των πολιτικών, οικονομικών, στρατηγικών, ενεργειακών οδών είναι εξαιρετικά έωλη και πλήρως εξαρτώμενη από ξένους προς τον ελληνικό λαό παράγοντες.

Για αυτό και η χάραξη μιας υπεύθυνης αντιιμπεριαλιστικής πολιτικής από την Αριστερά, πάει σήμερα χέρι με χέρι με τον αγώνα του ελληνικού λαού για χειραφέτηση. Το ίδιο φυσικά και η στρατηγική των διεθνών σχέσεων ενός απελευθερωμένου ελληνικού λαού.

Όμως, τα πράγματα στην Αριστερά σε ό,τι έχει να κάνει με την χάραξη μιας αντιιμπεριαλιστικής εξωτερικής πολιτικής σε ένα απελευθερωμένο ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, δεν είναι καλά.

Ποια μπορεί να είναι μια προοδευτική, ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική για την Ελλάδα;

Ο καθορισμός της εξωτερικής πολιτικής ενός κοινωνικού σχηματισμού δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητος από την θέση του στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, και φυσικά από τους ταξικούς συσχετισμούς στο εσωτερικό του καθώς και από τις ιδεολογικούς προσανατολισμούς που υπερισχύουν σε κάθε περίπτωση.

Είδαμε τις προτεραιότητες των διεθνών δυνάμεων καθώς και την εγχώρια κατάσταση.

Η απειλή της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας, και της βίαιης επιστροφής στην δραχμή χρησιμοποιείται σαν μέσο πολιτικής τρομοκράτησης του λαού!

Αύριο αυτό που θα χρησιμοποιηθεί σαν μέσο για την “εθνική τους ενότητα” μπορεί να είναι πέρα από αυτά, και η απειλή του διαμελισμού της χώρας-όλα σε μια πορεία ενίσχυσης των εθνικιστικών κύκλων και του αναβαθμισμένου ρόλου τους!

Το ερώτημα παραμένει:

Ποια μπορεί να είναι και σε ποια πλαίσια μπορεί να κινηθεί μια νέα προοδευτική-εθνοανεξαρτησιακή εξωτερική πολιτική της ειρήνης και της ελευθερίας για την Ελλάδα;

Αυτό το ερώτημα ασφαλώς και αποτελεί συνάρτηση μιας γενικότερης αντινεοφιλελεύθερης-αντιιμπεριαλιστικής-δημοκρατικής διεξόδου για την χώρα. Αλλά επειδή αποτελεί συνάρτηση, δεν σημαίνει ότι δεν αποτελεί και απαραίτητη, προγραμματική μάλιστα, προϋπόθεση για μια τέτοια διέξοδο: Στο κάτω κάτω ο λαός μας έχει μεγάλη πείρα από τις ταλαιπωρίες που έχει επιφέρει η θέση της χώρας μας στον χάρτη, όπως επίσης, τον αγωνιά και από αυτήν την σκοπιά το αύριο!

Ασφαλώς και το ερώτημα εάν μπορεί να αποτελέσει μία μόνο χώρα ανάχωμα στον ιμπεριαλισμό, απασχολεί κυρίως το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα εδώ και 150 χρόνια! Σε κάθε περίπτωση, οι απαντήσεις που δίνονται κάθε εποχή εξαρτούνται από την ιδεολογική διαύγεια και την αποφασιστικότητα των πρωτοποριών, από το επίπεδο της ταξικής πάλης και φυσικά από την ιδιαιτερότητα της χώρας (εαν δηλαδή υφίσταται επάρκεια του φυσικού πλούτου ή του τεχνολογικού-μορφωτικού κεφαλαίου για καθετοποιημένες παραγωγικές διαδικασίες κτλ) για μια αυτόνομη οικονομία (σε περίπτωση απομόνωσης), καθώς και των διεθνών καταστάσεων (ύπαρξη ή όχι υποστήριξης και από άλλους λαούς από το επίπεδο του να ακολουθήσουν ή έστω ν' αποτρέψουν τυχόν επιθέσεις εκ μέρους των κυβερνήσεων τους). Με λίγα λόγια κάτι παραπάνω από αλληλεγγύη των λαών (έστω και αν αυτό παραμένει ζητούμενο σήμερα!)

Η αλήθεια είναι ότι και στα τέσσερα αυτά ζητήματα-προϋποθέσεις η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις μιας τέτοιας απόπειρας!

Από τη σκοπιά της πρωτοπορίας, οι κατεξοχήν δυνάμεις που από ιστορικές καταβολές τουλάχιστον θα έπρεπε να βρίσκονται σε θεωρητικές έστω διεργασίες για ένα τόσο σπουδαίο ζήτημα βρίσκονται είτε σε λήθαργο είτε σε πλήρη σύγχυση. Απόρροια της κομμουνιστικής κληρονομιάς της νεοτσαρικής Ρωσίας και της νεοφασιστικής “κομμουνιστικής” Κίνας ή της αφελούς προσκόλλησης στον ευρωκομουνισμό-αμφότερα κινήματα δοκιμασμένα και, δυστυχώς, ιστορικά χρεοκοπημένα!

Για αυτό και δεν μπορούν όχι μόνο να σκιαγραφήσουν μια επαναστατική εξωτερική πολιτική, αλλά πολύ συχνά τάσσονται με τον Ομπάμα όταν πρόκειται για έναν “δικτάτορα” ενοχλητικό για τις ΗΠΑ, χωρίς να μπορούν να “διαβάσουν” τη συνολική και ιστορική διάσταση ας πούμε π.χ. του πολέμου στην Σερβία ή στην Λιβύη!

Σε κάθε περίπτωση, αυτού του είδους η κομμουνιστική ή μη αριστερά, όταν καλείται να τοποθετηθεί, εγκλωβίζεται εύκολα από τους αντιπάλους της στο δίπολο Κούβας-Β.Κορέας,ή Κίνας-Ρωσίας!

Από τη σκοπιά των οικονομικών προϋποθέσεων, είναι γεγονός ότι 25 και πλέον χρόνια νεοφιλελεύθερης “ανάπτυξης”, ισοδυναμούν με αντίστοιχα χρόνια αποβιομηχάνισης, εγκατάλειψης της αγροτικής οικονομίας, και δυσανάλογα μεγάλης μεγέθυνσης του παρασιτικού τομέα και, το χειρότερο, της παρασιτικής νοοτροπίας και συνείδησης σε μια κάθετα και οριζόντια εκμαυλισμένη κοινωνία!

Από τη σκοπιά του επιπέδου της αλληλεγγύης των λαών, είναι επίδικο εάν θα επικρατήσει ο εθνικισμός εντός των ευρωπαϊκών χωρών, ή εάν τα κινήματα που γεννιούνται αδιάκοπα παντού θα αντιστρέψουν την πορεία αυτού του είδους της ευρωπαϊκής και όχι μόνο διακυβέρνησης, καθώς η παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση θα σημάνει είτε την νίκη του σοσιαλισμού σε μια σειρά από χώρες είτε την επιστροφή σε ακραία εθνικιστικές πολιτικές και πρακτικές.

Επομένως, η μόνη συνθήκη που παραμένει ανοιχτή από όλες είναι και η πιο ανεπαρκής καθότι η χώρα μας και εξαιρετικό επίδικο αποτελεί και παραμένουν σε ισχύ οι δυο προηγούμενες δυσχερείς συνθήκες! Είναι όμως ανεπίστρεπτη η κατάσταση, ή μπορούμε να βρούμε δυνατότητες για μια ολικά διαφορετική θέση της χώρας μας στον διεθνή καταμερισμό της εργασίας, όπως και μια διαφορετική κατεύθυνση των διεθνών της σχέσεων;

ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΦΙΚΤΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ!

Σε αυτήν την κατεύθυνση, στην ιδεολογική και πολιτική προετοιμασία της και πρόταξη της στην κοινωνία οφείλουν να εργαστούν όλες οι δυνάμεις που έχουν αναφορά στη δημοκρατία, στην πρόοδο, στην ειρήνη. Υπό αυτό το πρίσμα:

α) Αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση να θέσει το λαϊκό κίνημα επί τάπητος και να λύσει από τη σκοπιά μιας νέας κοινωνικής συμμαχίας των εργαζόμενων-νέων-επισφαλώς εργαζόμενων-ανέργων-μεταναστών,το ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας και της διεκδίκησης μιας αυτόνομης οικονομίας έστω και με τις θυσίες που πρέπει να θεωρηθούν αναπόφευκτες (αλλά που θα είναι πολλαπλάσια λιγότερες από αυτές που θα υποστεί η κοινωνία με το παρόν αδιέξοδο μονόδρομο).

β) Πρέπει το ερώτημα-απειλή παραμονής της χώρας ή όχι στο ευρώ να ειδωθεί επιτέλους από μια αληθινή σκοπιά: Η χώρα ήδη βρίσκεται σε πτώχευση, και ουσιαστικά εκτός του ευρώ! Το πραγματικό επίδικο βρίσκεται εάν θα μπει ο λαός σε μια διαδικασία να παρακαλά να παραμείνει αλυσοδέσμιος της ολοκληρωτικού τύπου φασιστικής ευρωπαϊκής “πολιτικής ενοποίησης της ευρωζώνης” που σημαίνει απόλυτο έλεγχο σε όλες ανεξαιρέτως τις πολιτικές-κοινωνικές διεργασίες της χώρας στο επ’ άπειρο, με μεροκάματα 5 ευρώ την ημέρα και με πλήρες ξεπούλημα-αποδιάρθρωση των παραγωγικών δομών-με την κοινωνία στον αυτόματο πιλότο του “ο ένας εναντίον του άλλου”. Ή εάν θα αποκτήσει το λαϊκό κίνημα την κατεύθυνση να φροντίζει για την οικονομική-πολιτική-κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα, και να μπει στην τροχιά να αντιστρέψει όταν θα είναι έτοιμο την απειλή!

γ) Το ανέβασμα και η ωρίμανση της ταξικής πάλης να συνδεθεί με την αλληλεγγύη στους αγώνες όλων των λαών της Ευρώπης (του Νότου κυρίως) σε μια αλληλοτροφοδοτούμενη πορεία!

δ) Η πάλη για μια τέτοια διέξοδος να προταχθεί όπως είναι: Μια αντιιμπεριαλιστική πάλη που υπηρετεί την αξιοπρέπεια και την ειρήνη! Ο ελληνικός λαός, δεν πολέμησε ενάντια σε τόσους και τόσους κατακτητές για να αναγκαστεί από το σάπιο εξουσιαστικό κατεστημένο και από τα βαμπίρ των διεθνών χρηματοπιστωτικών ομίλων σήμερα να σηκώσει το χέρι του ενάντια σε λαούς άλλων χωρών.

Η οικοδόμηση οικονομικοπολιτικής συμμαχίας στρατηγικού μάλιστα χαρακτήρα στα πλαίσια της Βαλκανικής και του ευρύτερου μεσανατολικού χώρου, είναι υπαρκτή δυνατότητα σήμερα. Μια τέτοια συμμαχία θα συμβάλει στην εθνική ανεξαρτησία όλων των λαών της περιοχής και στην απεξάρτηση μας από την ιμπεριαλιστική κηδεμονία.

Παραπέρα, έστω και σαν άμεση και πρόσκαιρη λύση, η χώρα μας μπορεί να εκμεταλλευτεί τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και να πάρει δρόμο διαφορετικό από αυτόν της πλέον σκοταδιστικής και επιθετικής συμμαχίας που συγκροτούν τα συμφέροντα του αμερικάνικου παράγοντα.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΣΥΡΙΑ!

Η επέμβαση στην Συρία δεν θα γίνει για να προασπιστεί η ομαλότητα ή η δημοκρατία στην χώρα. Αντίθετα, θα γίνει για να διαμελιστεί αρχικά η χώρα σε ένα βόρειο και σε ένα νότιο κομμάτι με στόχο την απομόνωση της Δαμασκού, και την τελική πτώση του καθεστώτος Άσαντ- του τόσο ενοχλητικού για τους αμερικάνους φίλου του Ιράν. Αυτό που συμβαίνει στην Συρία δεν είναι εμφύλιο πόλεμος, αλλά μια ένοπλη συμμορίτικη εξέγερση των πρακτόρων του ιμπεριαλισμού, δίχως αρχές και πολιτικές σκοπιμότητες που θα μπορούσε κάποιος προοδευτικός άνθρωπος να διανοηθεί να υποστηρίξει. Ό,τι ακριβώς συνέβη και στην Λιβύη!

Για τον λόγο αυτόν, η Αριστερά σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν καλείται να τοποθετηθεί ανάμεσα στον Άσαντ και στους αντάρτες, ακριβώς όπως και δεν έπρεπε προδοτικά να ουδετεροποιηθεί στην περίπτωση της Λιβύης με τον φόβο μην ''λερωθεί'' από το όνομα του Καντάφι!

Αλλά, καλείται να τοποθετηθεί ανάμεσα σε ένα κυρίαρχο καθεστώς και σε μια ιμπεριαλιστική επέμβαση.

Διότι, τι να κάνουμε; Υπάρχουν και χώρες που δεν είναι ''κομμουνιστικές'', ή όπως αλλιώς τις ονειρευόμαστε εμείς, αλλά δέχτηκαν και θα δεχτούν δολοφονικές επεμβάσεις. Και σε μια τέτοια περίπτωση, το να μην τοποθετηθείς με το πρόσχημα ότι ο Καντάφι, ή ο Άσαντ είναι προδότες, δικτάτορες ή ό,τι άλλο, είναι σαν να υποστηρίζεις τον ιμπεριαλισμό- έστω και άθελα σου!

Δεν ζήτησε κανείς από την Αριστερά να στείλει αλληλέγγυους συντρόφους προς τον Καντάφι, ή τον Άσαντ. Να μην ουδετεροποιεί όμως την στάση της στην λογική ότι ''δεν μπορούμε να είμαστε με τον Καντάφι, ή με τον Άσαντ, να τι δεν μπορεί, δεν της επιτρέπεται να κάνει.

Όποιος δεν κοιτάζει κατάματα αυτήν την αλήθεια, αλλά μπλέκεται εν μέσω των αντικαπιταλιστικών και ψευτοεπαναστατικών ονειρώξεων του ρίχνει απλώς νερό στο μύλο της καταστροφής!

Δεν είναι εμφύλιος που πρέπει να λυθεί δημοκρατικά με εκλογές, όπως πρεσβεύουν δυστυχώς ακόμα και σήμερα αριστερές δυνάμεις στην Ελλάδα καλώντας μάλιστα και τον ΟΗΕ να παρέμβει προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι ίδιες που κάλεσαν την διεθνή κοινότητα να επιλύσει και τον ''εμφύλιο'' στη Λιβύη!

Είναι εξωτερική επέμβαση και πόλεμος, είναι εισβολή και μακελειό!

Να καταδικάσουν οι λαοί, με συλλαλητήρια και αντιπολεμικές συγκεντρώσεις τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο!

Να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στον αγώνα του συριακού λαού!