Πάτρα: Ο ... Τρελαντώνης στα Ψηλά Αλώνια

Στάση πρώτη: Πάτρα! «Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει..» Αρκεί να πάρεις την Αττική οδό, να βγεις από την Αθήνα και ακόμη κι αν πας στην Πάτρα (που δεν την λες και Φολέγανδρο ή Ανάφη ή Νίσυρο)  νιώθεις ότι άλλαξε ο αέρας, τα χρώματα, όλα.

Ο τόπος, ο χρόνος, οι άνθρωποι: σημασία άλλωστε δεν έχει πού πας, αλλά με ποιόν και πότε. Όταν ήμουν παιδί, η Πάτρα στην οποία ζούσαν συγγενείς, ήταν ένα πολύ διαφορετικό μέρος από το δικό μας, το κλεισμένο μέσα σε ψηλά βουνά. Είχε μια πλατεία που την έλεγαν τα Ψηλά Αλώνια, είχε λιμάνι, είχε θάλασσα. Κι είχε και ξαδέρφια που κάναμε σαματά το μεσημέρι όταν οι μεγάλοι ήθελαν να κοιμηθούν και μας έδιναν να διαβάσουμε τον Τρελαντώνη, της Πηνελόπης Δέλτα.

Τότε, τώρα, πάντα: Τώρα είμαστε με την ίδια ξαδέρφη, στο Κάστρο της Πάτρας, εκείνη από Ελενίτσα έχει γίνει Ελένη και βγάζει υπέροχες φωτογραφίες, 
εγώ τρελαίνομαι πάντα για τηγανητές πατάτες, η δεκαετία του 70 είναι πολύ μακρινή και ο ανιψιός της Πηνελόπης Δέλτα έγινε ο Αντώνης, ο πρωθυπουργός! Περνάν τα χρόνια…

Ασυνάρτητη επαρχία: Για όσους δεν μεγαλώσαμε σε πόλεις, η φύση καταγράφηκε σαν κάτι φυσικό και όχι σαν μια … ατραξιόν, σαν κάτι φολκλόρ που το βλέπεις στις άδειες και στις διακοπές. Ακόμη κι αν γίναμε παιδιά των πόλεων στη συνέχεια, η επιστροφή σε χωριουδάκια, οι εικόνες με εκείνες τις γιαγιάδες που σιγά-σιγά δεν υπάρχουν, με τα μαντήλια τους και τις μαύρες ρόμπες, μας θυμίζει κάτι που μας συγκινεί. Μεγαλώσαμε, λέμε στην αρχή, για να μην πούμε ότι γεράσαμε. Αλλά έχει κάτι τόσο συγκινητικό, που δεν χρειάζεται αναλύσεις…

Γεύμα της Μπαμπέτ. Οι φίλοι που «λίγα γεμιστά κάναμε, σιγά το πράγμα», φέρνουν σιγά-σιγά διάφορα «μα είναι από τον κήπο μας» και στο τέλος έχει στρωθεί ένα τραπέζι που θυμίζει το Δείπνο της Μπαμπέτ!  Μπορεί η κρίση να άγγιξε και το θέμα του φαγητού, αλλά δεν γίναμε λιγότερο φιλόξενοι, γίναμε περισσότερο λιτοί, ανακαλύψαμε ξανά το ελληνικό φαγητό και πέρα από όλα αυτά δεν ξεχνάμε ότι μεγαλώσαμε με το «βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι…»

Προσεχώς Αμυγδαλέζες: Το ..«κάποιος πεινασμένος θα βρεθεί» τη δεκαετία του 60 και του 70, ήταν κάποιος δικός μας, άντε κάποιος ταξιδεμένος αφού η μετανάστευση τότε μας αφορούσε αλλιώς. Σήμερα οι μετανάστες στοιβάζονται σε άθλιες συνθήκες σε κοντέινερ στην Αμυγδαλέζα, η Ε.Ε πληρώνει για κάθε έναν από αυτούς 2.000 ευρώ τον μήνα και κάποιοι επιτήδειοι συνεχίζουν τις μπίζνες αζ γιούζουαλ! Μόνο που όταν αρχίσουν να στήνονται στρατόπεδα συγκέντρωσης, που μετονομάζονται μάλιστα σε Κέντρα Φιλοξενίας, θα πρέπει να ανησυχήσουμε, όχι μόνο για τους μετανάστες σήμερα, αλλά και για το ποιοι μπορεί να «φιλοξενούνται» σε μελλοντικές Αμυγδαλέζες.

Ας αλλάξουμε θέμα! Αυτό είναι πια η μόνιμη ατάκα στις παρέες, που προσπαθούμε «να μην πούμε τίποτα για την κρίση, απόψε». Αλλά ό,τι απόπειρα και να γίνει καταλήγει στον Στουρνάρα, στον Σόϊμπλε, στην καλύτερη περίπτωση στον «μέσο έλληνα Αντώνη Ρέμο» κι άντε πάλι από την αρχή. Όπου κι αν ταξιδέψεις αυτόν τον Αύγουστο, η Ελλάδα δεν σε πληγώνει, ούτε σε απογειώνει. Σε αφήνει μετέωρο, μ’ αυτό το αναποφάσιστο συναίσθημα για κάτι που αγαπάς πολύ, αλλά δεν αντέχεις άλλο

Για κάτι που είναι το καλύτερο και το χειρότερο ταυτόχρονα, ένα εκκρεμές που κάποια στιγμή οι βίδες του λάσκαραν και έπεσε στα κεφάλια μας. Χτες βράδυ έπεφταν και αστέρια, ας ελπίσουμε ότι κάποιες από τις ευχές μας θα βγουν!

Γιουλα Ράπτη