Ζαβλάνι: Για τον «πολιτισμό», ρε γαμώ το!

Η πολυαγαπημένη μου γειτονιά, το Ζαβλάνι, τήρησε και φέτος το έθιμό της, κατ’ άλλους θεσμό. Διοργάνωσε τις καθιερωμένες «πολιτιστικές εκδηλώσεις», όπως προανήγγειλε το πανό που είχε αναρτηθεί σε περίοπτη θέση, στην αρχή της οδού Αχαϊκής Συμπολιτείας.

Όπου ως «πολιτιστικές εκδηλώσεις» εννοείτο αυτό που εννοούν οι απανταχού πολιτιστικοί σύλλογοι των συνοικιών: το στήσιμο μιας υπαίθριας ψησταριάς με σουβλάκι, μπύρα, και άφθονο «γάβγισμα» από αοιδούς – «φίρμες» των all classic time πανηγυριών.

Γιατί, λοιπόν, η γειτονιά μου, μια ιστορική συνοικία της Πάτρας, να αποτελούσε, και να αποτελεί, την εξαίρεση του κανόνα;

Άσε που εν μέρει το Ζαβλάνι πρωτοτύπησε, αφού «στόλισε» τις φετινές εκδηλώσεις και με πρωτότυπα σκηνικά, όπως τα κοριτσάκια που με εντυπωσιακά αρμονικό τρόπο χόρευαν προσπαθώντας να μοιάσουν στη Μαντόνα της δεκαετίας του ’80!

Οι γονείς τους, οι οποίοι όπως έμαθα τα έχουν γράψει έναντι μηνιαίου τιμήματος στο σύλλογο της γειτονιάς για να κάνουν ακριβώς αυτό, δεν έχουν (πέρα από το να τα καμαρώνουν) παρά να αρχίσουν να σκέφτονται στα σοβαρά μήπως η επιλογή τους αυτή δώσει αργότερα στους πολύ δύσκολους καιρούς που διανύουμε και ένα επαγγελματικό διέξοδο στα παιδιά τους. Μαζορέτες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα, χώρια που και η τελευταία ομάδα μπάσκετ έχει πλέον τις δικές της τσιρλίντερς. Τροφή για σκέψη….
Να, λοιπόν, και μια σύνδεση του σουβλακίου (που έκανε και 1,5 ευρώ, για να βγάλει και το κατιτίς του σύλλογος) με μια έκφανση πολιτισμού.

Και η αναγγελία, από πάνω, του προέδρου ότι το αστικό λεωφορείο θα περνάει σύντομα μέσα από το Ζαβλάνι, ήταν αναμφίβολα η πανηγυρική εξαγγελία της βραδιάς.

Ίσως για το λόγο αυτό, ενθουσιασμένη η γνωστή (στη γειτονιά) αοιδός που προτιμήθηκε (λόγω εντοπιότητας;) για το… καλλιτεχνικό πρόγραμμα φώναξε κάποια στιγμή: «Κι αυτό το τραγούδι για τον πρόεδρο»!

Ήταν η στιγμή που άρχισε να απογειώνεται το κέφι στον κόσμο που είχε κατακλύσει το χώρο. Και μη σπεύσει κανείς να πει πώς γίνεται αυτό εν μέσω κρίσης. Σαββατόβραδο ήταν, οι περισσότεροι που δεν πάνε πουθενά είπαν να φάνε ένα σουβλάκι στη γειτονιά, άσε που οι «πολιτιστικές εκδηλώσεις» ήταν και η αφορμή, το τέλειο άλλοθι, για στριμωγμένους συζύγους να βγουν από τη δύσκολη θέση έναντι των συζύγων τους. «Γυναίκα, απόψε θα σε πάω στα μπουζούκια», έλεγε κάποιος, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι είπε στη συμβία του.

Ιδού, λοιπόν, μια ακόμη χρησιμότητα, μια ακόμη προσφορά, των «πολιτιστικών εκδηλώσεων». Εκτονώνει και οικογενειακές πιέσεις, συμβάλει στην αποφυγή οικογενειακών δραμάτων.

Κι επειδή πολύς κόσμος το διασκέδασε πραγματικά, ενώ μάλιστα θεωρεί όλο αυτό το πράγμα «πολιτιστικές εκδηλώσεις», δεν έχω παρά να ευχηθώ η διοργάνωση τους να συνεχιστεί απρόσκοπτη στο μέλλον, ακόμη και όταν (και εάν) έχει φύγει η Ελλάδα από τις δαγκάνες της κρίσης, έχοντας αφήσει πίσω συμπλεγματικές και ξεπερασμένες πρακτικές, που παραπέμπουν στο απόλυτο φολκλόρ.

Να γίνονται αυτά τα πανηγυράκια για να μας θυμίζουν σαν υστερόγραφα του παρελθόντος ποια ήταν η Ελλάδα που αγαπήσαμε, η Ελλάδα που πληγώσαμε και στο τέλος τη «σκοτώσαμε», αφού βέβαια μας «σκότωσε» κι αυτή. Έγκλημα και τιμωρία μαζί, με θύτες και θύματα εμάς τους ιδίους.

Και του χρόνου γείτονες, και με περισσότερο «πολιτισμό»! Τον έχουμε, άλλωστε, ανάγκη….