Ο τοίχος...

Κυριακή βράδυ στο ανοιχτό θέατρο της Πολιτείας, η παράσταση της παιδικής ομάδας των ΑΝΗΣΥΧΩΝ ΕΝ ΠΛΩ ήταν σε εξέλιξη. 18 παιδιά από 5 έως 15 ετών, έπαιζαν στο έργο «ΜΙΑ ΤΡΕΛΗ, ΤΡΕΛΗ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΙΑ» του Γ. ΞΑΝΘΟΥΛΗ.

Ο χώρος του ανοιχτού θεάτρου, όμορφα διαμορφωμένος, με τη σκηνή στημένη ανάμεσα σε λουλούδια και πράσινο, τα καθίσματα οριοθετημένα με πέργκολες, έμοιαζε με ζωγραφιά, έτσι όπως ακριβώς ταιριάζει σε μια παιδική παράσταση ένα βράδυ καλοκαιριού.

Όλα κυλούσαν όμορφα και για τους μικρούς ηθοποιούς και για τους θεατές. Κι εκεί κοντά στο τέλος, την γαλήνη της βραδιάς θρυμμάτισαν φωνές γυναικών, κραυγές αγωνίας, οιμωγές, αλυχτίσματα σκυλιών, θόρυβος μηχανών, σειρήνες περιπολικών.

Τα τελευταία λεπτά της παράστασης κύλησαν μέσα σε εφιαλτικούς ήχους που έφταναν στα αυτιά όλων μας και κυρίως των παιδιών και μας έκαναν να ανατριχιάσουμε χωρίς να καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει.

Μετά το τέλος της παράστασης, έτρεξα πίσω από τον τοίχο της Πολιτείας όπου και αντίκρυσα πάνω στις ράγες αιμόφυρτο, τον χτυπημένο από «Ελληνες», νεαρό μετανάστη.

Αυτή η εικόνα με συγκλόνισε. Και με συγκλόνισε πιο πολύ, γιατί ήρθε σε πλήρη αντιπαράθεση με την εικόνα που είχα αφήσει μέσα στην Πολιτεία. Γιατί ένοιωσα ξαφνικά ο τοίχος να ψηλώνει και να γίνεται τεράστιος. Από μπροστά ήταν μια ομάδα παιδιών χαρούμενη για το αποτέλεσμα που είχε η προσπάθειά της και πίσω από τον τοίχο ένας νέος άνθρωπος κειτόταν χτυπημένος.

Μπροστά από τον τοίχο παιζόταν μια παράσταση λουσμένη στο χρώμα, στην μουσική, στο φως και πίσω από τον τοίχο, στο σκοτάδι κάποιοι χτυπούσαν ανελέητα έναν απροστάτευτο άνθρωπο.

Μπροστά από τον τοίχο ήταν η δημιουργία, η προσφορά, η αγνότητα της ψυχής των παιδιών και πίσω από τον τοίχο ήταν η ακυβέρνητη πολιτεία της τυφλής βίας. Μπροστά από τον τοίχο υπήρχαν χαρούμενα παιδιά και πίσω από τον τοίχο, ένας άνθρωπος, χωρίς όνομα, χωρίς ταυτότητα, έτρεχε κυνηγημένος, για μια ακόμα φορά, πάνω στις ράγες, για να ξεφύγει από την μοίρα της εξόντωσής του.

Ένας τοίχος χώριζε τις δύο εκ διαμέτρου αντίθετες καταστάσεις. Σαν τους αόρατους τοίχους που υψώνονται και μέσα στην κοινωνία μας και μας χωρίζουν σε «καλούς» και «κακούς», σε πλούσιους και φτωχούς, στους ημέτερους και στους «άλλους», στους λευκούς και τους χρωματιστούς, στους νόμιμους και τους παράνομους, στους δικούς μας και στους ξένους, στους… και στους...

Το έργο μας, καλούσε τους θεατές να κάνουν μια βουτιά στο όνειρο και τελικά, σ΄ αυτή τη βουτιά, προσγειωθήκαμε στην ξέρα της πραγματικότητας. Όμως, αυτό το γεγονός, ενδυνάμωσε την πρόθεσή μας να αγωνιζόμαστε για να γκρεμίζουμε τους τοίχους, για να μπορούν όλοι οι άνθρωποι να ονειρεύονται και όλα τα παιδιά να χαμογελούν.