Τιμώντας το Νίκο Ξυλούρη

«H παιδεία δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας» William Yeats- Ιρλανδός Νομπελίστας

Την Κυριακή η πόλη είχε μια ανεξήγητη βαβούρα. Κάτι που επέστρεφαν οι εκδρομείς από τις μικρές αποδράσεις του Σαββατοκύριακου, κάτι οι συγκεντρώσεις και οι πορείες υπέρ ή κατά της Χρυσής Αυγής, παντού έβλεπες μια αναστάτωση. Αστυνομικοί βρίσκονταν παντού, παρέες νεαρών γυρόφερναν ψάχνοντας για τους «άλλους». Μια κατάσταση μιζέριας, σημάδι κατάπτωσης μια κοινωνίας που έχει πάθει αφωνία και είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή για καβγά.

Η μέρα όμως δε θα έμενε στην καθιερωμένη γκρίνια. Ειδικά για όσους κατευθύνθηκαν μέχρι το Πανεπιστήμιο. Το βράδυ μας επιφύλασσε μια ανάταση στην υποδοχή της νέα βδομάδας. Αναφέρομαι στη μουσικοχορευτική εκδήλωση που έγινε στο συνεδριακό του Πανεπιστημίου. Το Πανεπιστήμιο και σύλλογος Κρητών φοιτητών Πάτρας τίμησαν το Νίκο Ξυλούρη για τη συμβολή του στη διατήρηση της Κρητικής Παράδοσης.

Το Συνεδριακό ξεχείλιζε από κόσμο. Άνθρωποι όρθιοι στην πλατεία και στον εξώστη. Μια άλλη συγκέντρωση, αυτή την φορά τιμής και σεβασμού, πραγματοποιούνταν. Με τη μουσική και τις εικόνες που έπαιζαν νόμιζες πως ήσουν σε γήπεδο τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Τότε που γεννιόταν κάτι νέο που δυστυχώς το άδοξο τέλος του βιώνουμε σήμερα.

Τα αδέλφια του Νίκου Ξυλούρη βρίσκονταν εκεί. Μαζί και η γυναίκα του. Ευχαρίστησε το μέγα πλήθος και ανέφερε πως πάντα ο Νίκος μίλαγε και συνεχίζει να  μιλάει στην ψυχή των φοιτητών. Παρακάλεσε τους φοιτητές να βρουν τρόπους να αγωνιστούν, χτίζοντας κάτι νέο χωρίς μόνο να καταστρέψουν το παλιό.

Το κύριο μέρος της εκδήλωση ξεκίνησε. Ο κόσμος φαινόταν να απολαμβάνει ήδη από τις προβολές των αρχείων της ΕΡΤ. Είχε αφήσει την κρητική λύρα να τον μεταφέρει στο νησί και σε κάθε γωνιά της ξεχασμένης ελληνικής υπαίθρου. Βοήθησαν σε αυτό και οι χορευτές. Νέα παιδιά, φοιτητές του Πανεπιστημίου Πατρών. Η γενιά που όλοι φοβόμαστε πως θα χάσουμε έδειξε πως είναι παρόν. Συρτός Χανίων, Πεντοζάλης και Μαλεβιζιώτικος αντήχησαν στην αίθουσα. Μια αίσθηση ελευθερίας απλώθηκε παντού, με τα παιδιά να χορεύουν κάτι άφθαρτο στη φθαρτή μας καθημερινότητα. Κάτι που έρχεται από μακριά με την ευχή να πάει ακόμα μακρύτερα. Ένα φράγμα στην πολιτισμική ομογενοποίηση, στη λογική πως πρέπει να ακούμε όλοι τα ίδια.

Ένα αίσθημα συνέχειας πλημμύρισε την αίθουσα. Η σκηνή που ο Ψαραντώνης έπαιζε λύρα και τα παιδιά χόρευαν δύσκολα την ξεχνάς. Γιατί μπορεί η προληπτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών να έγινε, η επιστράτευση ιδεών και μυαλού είναι   δύσκολη η ρημάδα. Ευχαριστούμε τους φοιτητές που το απέδειξαν. Ξέσπασαν με το λόγο των ποιητών- του Γκάτσου, του Ρίτσου και του Κορνάρου- και όχι με τη ράβδο ενάντια στο πρώτο τυχόντα. Τα έδωσαν όλα στους πραγματικά δύσκολους κρητικούς χορούς. Το μέγα πλήθος τους καταχειροκρότησε με την ευχή πως το μέλλον της χώρας να είναι κύκλειο. Να επιστρέψουμε σε αυτά που χάσαμε και ξεχάσαμε. Καμιά τεχνητή κρίση καπιταλισμού δε μπορεί να μας εμποδίσει…