Το δικαίωμα να λέμε ΟΧΙ - Γράφει ο θείος Άκης

Από την πρώτη φορά που πας στην Λευκωσία αισθάνεσαι περίεργα. Ακούς Ελληνικά αλλά νιώθεις πως δεν είσαι ακριβώς στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι έχουν μεγαλώσει αλλιώς όταν η μισή τους πατρίδα είναι κατεχόμενη. Αυτό τους κάνει να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή, ακόμα και τον τρόπο που σου μιλάνε. Σε καλωσορίζουν με μια ευγένεια ξεχασμένη για τα ελλαδίτικα δεδομένα.

Πολλοί φίλοι νόμιζαν πως μας έκαναν πλάκα όταν μας μιλούσαν τόσο εγκάρδια. Κάπως έτσι είναι η Κύπρος. Ένα υβρίδιο μεταξύ αγγλικού προαστίου και ελληνικής επαρχίας του ’50. Το δεύτερο την έχει βοηθήσει καταλυτικά. Έχει διατηρήσει την συνεκτικότητά της και μπορεί να διαπραγματευτεί με συνοχή και αξιοπρέπεια τα του οίκου της. Αποδείχτηκε άλλωστε αυτές τις μέρες.

Ο Κυπριακός Ελληνισμός έλαχε να μας θυμίσει ποιοι είμαστε αλλά και τι μπορούμε να κάνουμε. Από τα πολλά που χάσαμε πέρα από μισθούς, δικαιώματα και συντάξεις ήταν και αυτό. Το βασικότερο από αυτά θα έλεγα. Το δικαίωμα να λέμε ΟΧΙ! Σε ότι δεν δεχόμαστε, σε ότι δεν το θέλουμε. Πράγμα ξεχασμένο και λησμονημένο σε καιρούς αφασίας και υποταγής. Η πρώτη συμβολική ήττα των Γερμανών ήρθε. Έστω από μια μικρή χώρα. Έστω από ένα περιφερειακό γεγονός ως απάντηση όμως στην πιο ακραία πράξη της Γερμανίας για φορολόγηση καταθέσεων.

Στο νησί έχουν γερά στομάχια. Οι μνήμες από την εισβολή του 1974 είναι κοντά. Πρόσφυγες και αγνοούμενοι δεν ανήκουν στην ιστορία αλλά είναι κομμάτι της καθημερινότητας. Το «τι θα πάθετε» το έχουν νιώσει στο πετσί τους. Δεν τους τρομάζουν πια οι απειλές από κονδυλοφόρους και διανοούμενους των ευρωπαικών προγραμμάτων. Όπως και τον Απρίλη του 2004 όταν πάλι όλοι τον εκφόβιζαν πώς να δεν ψήφιζε το σχέδιο ΑΝΑΝ θα ερχόταν δεύτερη Μικρασιατική καταστροφή. Όπως και τώρα  οι ίδιοι που μίλαγαν εδώ και 3 μέρες για καταστροφή αν δεν  ψηφίσει το κούρεμα η κυπριακή Βουλή. Μέτρο που δεν είχε καμία σχέση με κοινοτικό δίκαιο, συντάγματα αστικών δημοκρατιών και ότι η Ευρώπη πρεσβεύει. Άλλωστε το ίδιο δικηγορικό γραφείο που ετοίμασε το Σχέδιο Ανάν ετοίμασε και το μνημόνιο για τη χώρα μας. Και δεν είναι συνομωσία αλλά η αλήθεια.

Το συνοικέσιο του αίσχους στην Αθήνα παρακολούθησε την άρνηση της Λευκωσίας  σαν βρεγμένη γάτα. Σύρθηκε πίσω από το βροντερό ΟΧΙ του Κυπριακού Ελληνισμού. Φυσικά μετά από την καταψήφιση από την κυπριακή βουλή. Αλήθεια πόσο την στήριξε στο Eurogroup; Ας μην μάθουμε καλύτερα…

Το παιχνίδι γνωρίζουμε πως θα είναι χοντρό τις επόμενες μέρες. Υδρογονάθρακες, αέριο, Ρώσοι και Γερμανοί. Θα χαθεί κυριολεκτικά η μπάλα. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει αλλά δεν παύουμε όμως να ελπίζουμε. Άλλωστε «η Κύπρος  είναι ο τόπος που το θαύμα  ζει ακόμα» όπως μας τονίζει ο Σεφέρης. Σε αυτό ελπίζουμε και εμείς. Μα πάνω από όλα τους ευχαριστούμε, που μας θύμισαν στην καθημερινή μας ήττα το δικαίωμα να λέμε ΟΧΙ.