Η τραγωδία στη Ρήγα Φεραίου και η "α λα καρτ" εφαρμογή των νόμων

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ομολογώ ότι παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες τον απόηχο της τραγικής κατάληξης του 57χρονου στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου.

Παρατηρώ ότι δίνουν και παίρνουν τα σχόλια για τις παραβατικές συμπεριφορές συμπολιτών (και) σε σχέση με το μη σεβασμό της λειτουργίας των πεζοδρόμων.

Προφανώς, τα σχόλια αυτά προέρχονται ως επί το πλείστον από άλλους, οι οποίοι φαίνεται ότι είναι καθʼ όλα νομοταγείς πολίτες. Με άλλα λόγια, προέρχονται από συμπολίτες που σέβονται απολύτως τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, δεν έχουν παρκάρει παράνομα ή δεν έχουν διπλοπαρκάρει ποτέ, δεν έχουν παραβιάσει ούτε μια φορά ένα κόκκινο φανάρι και, κυρίως, δεν έχουν μπει ποτέ στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας, όπως έχει θεαθεί να κάνει γνωστός και λαλίστατος δημοτικός σύμβουλος με το ποδήλατό του.

Για να μην παρεξηγηθώ, σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν θέλω να δικαιολογήσω σε καμία περίπτωση όσους ευθύνονται για τη διαμόρφωση των συνθηκών που συνέβαλαν στο τραγικό τέλος του άτυχου συμπολίτη μας. Κάθε άλλο! Όταν χάνεται μια ανθρώπινη ζωή, όσες καταδικαστικές αποφάσεις κι αν επιβληθούν, όσες κυρώσεις κι αν ακολουθήσουν, δεν γυρίζει πίσω.

Από την άλλη, όμως, πλευρά, επειδή φαίνεται ότι η υποκρισία πάντα περισσεύει, ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω!

Δυστυχώς, εάν συνηθίζουμε να βλέπουμε κάτι σʼ αυτόν τον τόπο είναι το δέντρο και όχι το δάσος. Όσες αποφάσεις κι αν ληφθούν, ό, τι και αν νομοθετηθεί, σε οποιαδήποτε κατεύθυνση και αν νομοθετηθεί, δεν πρόκειται να δούμε προκοπή εάν δεν αποκτήσουμε ως λαός πραγματική Παιδεία.

Το πρόβλημα μας δεν είναι, άλλωστε, οι νόμοι. Από νόμους έχουμε να ένα σωρό, να φάνε και οι κότες! Το πρόβλημα μας είναι ότι δεν εφαρμόζονται οι νόμοι που έχουμε. Και σε όποιες περιπτώσεις εφαρμόζονται , συνήθως δεν εφαρμόζονται σωστά. Αυτό συμβαίνει είτε γιατί έχουμε εθιστεί σε επιλεκτικές συμπεριφορές είτε γιατί έχουμε συνηθίσει στην εφαρμογή των νόμων «α λα καρτ».

Κοντολογίς, επικαλούμαστε ένα νόμο όποτε αυτός μας εξυπηρετεί και μας βολεύει. Όταν, όμως, ένας νόμος δεν μας βολεύει, σπεύδουμε να ανακαλύψουμε τα γνωστά «παραθυράκια», να ξεγλιστρήσουμε από τα γρανάζια του. Ή μήπως δεν είναι έτσι;

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όλα είναι θέμα Παιδείας. Διδάσκουμε τα σημερινά παιδιά πώς και γιατί πρέπει να σέβονται το δημόσιο χώρο αλλά και τον ιδιωτικό χώρο του άλλου; Μαθαίνουμε στη νεώτερη γενιά να σέβεται το περιβάλλον, να μην πετάει το χαρτάκι, το κουτάκι αναψυκτικού, το πακέτο των τσιγάρων στο δρόμο;

Εμπεδώνουμε στους αυριανούς πολίτες ότι τα όρια της ελευθερίας του ενός τελειώνουν εκεί που αρχίζουν τα όρια ελευθερίας του άλλου;

Νομίζω πως όχι. Ένας λαός κρίνεται από την Παιδεία που έχει. Και η απόκτηση πραγματικής Παιδείας δεν είναι προϊόν κάποιας λεγόμενης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, αλλά απόρροια μιας συνεχούς διδακτικής διαδικασίας, η οποία εξελίσσεται σε βάθος χρόνου και μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά. Από το σπίτι στο σχολείο, και αντιστρόφως.

Όλα περνάνε από την Παιδεία μας, από τη νοοτροπία που έχουμε ως λαός. Δεν χωράει καμία απολύτως αμφιβολία ότι η τραγωδία της Ρήγα Φεραίου θα μπορούσε να συμβεί κάλλιστα και σε οποιαδήποτε άλλη ελληνική πόλη. Όπως δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ανάλογα ή παρεμφερή τραγικά περιστατικά συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν, κατά καιρούς, ανά την ελληνική επικράτεια.

Όλα αυτά θα εξαλειφθούν, μόνο εάν αποφασίσουμε να αποκτήσουμε πραγματικά σωστή Παιδεία και αλλάξουμε νοοτροπία. Και γιʼ αυτό, στην καλύτερη περίπτωση, θα χρειαστεί να περάσει τουλάχιστον μια γενιά. Ας προσπαθήσουμε να μην πάει χαμένη (και) η επόμενη.