Τατιάνα Στεφανίδου: "Μεγάλωσα σαν στρατιώτης, χωρίς ανάσα, δίχως χαρά"

Η Τατιάνα Στεφανίδου ε έκανε μια συγκλονιστική εξομολόγηση  με ένα κείμενο που  έγραψε στο προσωπικό της blog στο tlife.gr, στο οποίο περιγράφει τα παιδικά της χρόνια, τη στρατιωτική της πειθαρχία, την κουραση από το φορτωμένο πρόγραμμα της και το παράπονο της για όλα όσα στερήθηκε.

"Ζούμε σε μια κοινωνία φτιαγμένη μόνο για τους δυνατούς. Ο καπιταλισμός έχει κοινωνικό πρόσωπο μόνο όταν υπάρχουν λεφτά. Όταν δεν υπάρχουν, πετά αδύναμους και γέρους στον Καιάδα.

Σκεφτόμουν λοιπόν πως θα προετοιμάσω τα παιδιά μου για την επιβίωση. Πως θα τα εμπνεύσω να γίνουν ικανά για να αγωνιστούν και να αντέξουν.

Αλήθεια εγώ πώς τα κατάφερα; Τι καλό και τι λάθος έκαναν οι δικοί μου γονείς; Τί κέρδισα και τί έχασα; Οι ενδοσκοπήσεις όσο μεγαλώνουμε είναι όλο και πιο συχνές.

Εγώ λοιπόν μεγάλωσα σαν στρατιώτης. Μεγάλωσα δοκιμάζοντας και ξεπερνώντας τα όρια της υπομονής και της αντοχής μου διαρκώς. Στρατιωτική πειθαρχία! 

Μου το επέβαλαν; Το επέλεξα; Τα πράγματα είναι λίγο συγκεχυμένα στο μυαλό μου. Μάλλον ήταν ένας συνδυασμός. Γιατί ο άνθρωπος γεννιέται με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αλλά σε μεγάλο βαθμό διαμορφώνεται από το περιβάλλον του.

Έζησα μέχρι τα 18 μου χωρίς ίχνος ελεύθερου χρόνου και διασκέδασης. Αυστηρό ιδιωτικό σχολείο θηλέων, κολύμβηση, πιάνο, αγγλικά, γαλλικά και ατελείωτες ώρες ψυχαναγκαστικού και επώδυνου κλασικού χορού. Θεωρία της μουσικής, ιστορία του χορού, σύγχρονος χορός, character dances. Διάβασμα μέχρι αργά το βράδυ. Λίγες ώρες ύπνου. Summer schools στο Παρίσι και στο Λονδίνο τα καλοκαίρια.

Τρομάξατε; Ναι καλά καταλάβατε. Ένα παιδί ρόμποκοπ. Πειθαρχημένο και σκληρό. Το “δεν μπορώ” ή το “δεν αντέχω” απουσίαζε από το λεξιλόγιό μου. Ένας στρατιώτης που μεγάλωνε εκπαιδευόμενος για ειδικές αποστολές. Όταν τα δάκτυλα των ποδιών ματώνουν από τις pointes και ο πόνος γίνεται αφόρητος, δεν υπάρχει δεν μπορώ. Πρέπει να χορέψεις. Πρέπει να ξεπεράσεις το σωματικό πόνο περνώντας σε μια άλλη διάσταση. Πρέπει να χορέψεις και να δείξεις ότι το απολαμβάνεις! Ο κλασικός χορός είναι η πιο σαδομαζοχιστική τέχνη!

Και κάπως έτσι έζησα χάνοντας στιγμές ζωής κι ευτυχίας. Κάπως έτσι μεγάλωσα, χωρίς παιχνίδι, με ελάχιστη διασκέδαση, χωρίς ανάσα, δίχως χαρά. Κάπως έτσι έζησα αντέχοντας συνήθως περισσότερο από τους περισσότερους συναδέλφους μου στην πίεση, την ένταση, τις κακουχίες. Σαν τα κουρδιστά παιχνίδια στη διαφήμιση γνωστής εταιρίας για μπαταρίες. Σταματατούσα πάντα τελευταία.

Και τώρα τι; Ποιο δρόμο να διαλέξω για τα δικά μου παιδιά; Μήπως κάνω τα ίδια με τους δικούς μου γονείς; Λένε ότι γινόμαστε σε μεγάλο βαθμό η μάνα που μας μεγάλωσε.

Αυτή είναι η μεγάλη μου ανησυχία. Πώς θα βρω τη χρυσή ισορροπία; Πώς θα χαρούν τη ζωή… μαχόμενα; Πώς θα γίνουν δυνατά αντέχοντας το σκληρό ανταγωνισμό και την επιβίωση, χωρίς να χάσουν το αληθινό νόημα της ζωής; Αυτό είναι ο πιο δύσκολος στόχος της ζωής μου. Το μεγάλο μου στοίχημα!"