Τι θαμπώνει την χαρά του πολιτικού αρθρογράφου;

Υποτίθεται ότι διάγουμε προεκλογική περίοδο. Μας κυβερνά ένα σχήμα συνεργασίας, προσωρινό και με ειδικό σκοπό. Στο ένα από τα δυο μεγάλα κόμματα έχει ξεκινήσει η κούρσα διαδοχής. Στο άλλο, τα στελέχη του προβάρουν υπουργικά κοστούμια. Στον χώρο της Αριστεράς ο δημοσκοπικός οίστρος δημιουργεί προσδοκίες για αλλαγές που θα συνταράξουν, εκ των έσω, το πολιτικό σύστημα.

Επιπροσθέτως, είμαστε ήδη στο μέσο μιας εξαιρετικά κρίσιμης περιόδου στο τέλος της οποίας θα φανεί αν θα παραμείνουμε στον πυρήνα της ισχυρής Ευρώπης ή αν θα εξοβελιστούμε σε καθεστώς απομόνωσης.

Με μια κουβέντα, η χαρά του πολιτικού αρθρογράφου. Υπό άλλες συνθήκες, οι βαθιά πολιτικοποιημένοι Έλληνες δεν έπρεπε να κάνουμε άλλη δουλειά από το να συζητούμε τις εξελίξεις, να ερμηνεύουμε τα γεγονότα, να επιχειρούμε προβλέψεις και να ξεκοκαλίζουμε τις εφημερίδες.

Αντί αυτών επικρατεί πλήρης απάθεια. Οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ αφήνουν παγερά αδιάφορους τους περισσότερους, οι τακτικισμοί του Σαμαρά δεν ελκύουν πια το παραμικρό ενδιαφέρον, οι ρουκέτες του Καρατζαφέρη δεν συγκινούν ούτε τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του. Η χώρα έχει βυθιστεί σε μια βαθιά πολιτική «αφασία». Ή μήπως δεν είναι έτσι; Οι πολίτες, όπου σταθούν και όπου βρεθούν, διηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες κρίσης. Τα απανωτά χαράτσια, τις έκτακτες εισφορές, τα πετσοκομμένα εισοδήματα, την ανεργία που καλπάζει, την αγορά που συνθλίβεται, τις Τράπεζες που πιέζουν για να πάρουν πίσω τα δανεικά τους, τις συντάξεις που εξανεμίζονται, τα φάρμακα που πια τα πληρώνεις απ’ την τσέπη σου. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Ποτέ άλλοτε η ελληνική κοινωνία δεν βίωσε τέτοιας έκτασης βίαιη υποβάθμιση του επιπέδου ζωής της. Και ποτέ άλλοτε δεν βρέθηκε στο μέσο μιας τόσο θυελλώδους περιδίνησης, χωρίς να φαίνεται – έστω αχνά- κάποια ελπίδα σωτηρίας. Η απάθεια προς το πολιτικό σύστημα δεν είναι μόνο προϊόν οργής και αγανάκτησης. Είναι και αποτέλεσμα απουσίας κάθε πραγματικής προσδοκίας για ανάταξη. Όταν καθημερινά στο γραμματοκιβώτιο σου στριμώχνονται λογαριασμοί και ειδοποιητήρια, το τελευταίο που σ’ ενδιαφέρει είναι αν ο Βενιζέλος θα γίνει Πρόεδρος στο ΠΑΣΟΚ. Όταν χάνεται η δουλειά σου και βουλιάζεις στην απόγνωση, ποσώς σ’ ενδιαφέρει αν ο Σαμαράς θα εκπληρώσει το προσωπικό του όνειρο να γίνει μια μέρα Πρωθυπουργός.

Η απόσταση που χωρίζει το λεγόμενο πολιτικό σύστημα από τα καθημερινά άγχη όλων μας είναι χαοτική. Ακόμα και οι κατά τ’ άλλα ειλικρινείς προθέσεις των κομμάτων της Αριστεράς σού φαίνονται απλά σαν μέρος εκείνου του παλιού παιχνιδιού όπου όλοι έτρεχαν να σου χαϊδέψουν τ’ αυτιά για να σου αρπάξουν την ψήφο. Κι ας μην είναι πάντα έτσι...

Άρα, δεν είναι δυσεξήγητο, ούτε αφύσικο το γεγονός ότι οι εξελίξεις στο πολιτικό, στερέωμα αφορούν μόνο εκείνους που έχουν κάτι λαμβάνειν απ’ αυτό. Οι υπόλοιποι, πριν κοιμηθούμε, σκεφτόμαστε που θα βρούμε τα λεφτά που μας ζητάει η Εφορία, η ΔΕΗ, η Τράπεζα, το φροντιστήριο του παιδιού μας, το σούπερ μάρκετ κ.λπ. Και δεν τα βρίσκουμε...