"Μέσα στον πεζόδρομο περπατώ όταν το μηχανάκι δεν είναι εδώ" ... (σπάνια δηλαδή...)

Το περιστατικό που ακολουθεί δεν αποτελεί - δυστυχώς- προϊόν μυθοπλασίας και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις ανταποκρίνεται πλήρως - και πάλι δυστυχώς- στην ελληνική και πιο συγκεκριμένα στην πατραϊκή πραγματικότητα. Πέμπτη απόγευμα και είναι μια απο τις λίγες ευκαιρίες μέσα στην εβδομάδα για μια οικογενειακή βόλτα, μετά συζύγου και ... καροτσίου μπέμπας στο κέντρο της πόλης. Τι πιο σύνηθες απο το περπάτημα στον πεζόδρομο της Ρήγα Φεραίου, με τη μικρή να κόβει βόλτες αμέριμνη δίπλα μας μέχρι που...

Ένα μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιμπ μαζί με το κοψοχολιασμένο "μαααααμαααααααααααα", κάνουν τα πόδια σου να κόβονται όχι απο τη ρίζα!

Άφωνη κοιτάζω την απόλυτα σουρεαλιστική εικόνα του μηχανόβιου ο οποίος θεώρησε σκόπιμο να χρησιμοποιήσει τον πεζόδρομο για τη μετακίνησή του - ε, μιας και είχε κίνηση στους δρόμους που να μπλέκει ο άνθρωπος, άλλωστε "δυο βήματα πιο κάτω πάει να μην κάνει και τον κύκλο" - και σα να μην έφθανε αυτό, θεώρησε επίσης σκόπιμο να ... κορνάρει ακατάπαυστα για να κάνει στην άκρη (του πεζόδρομου επαναλαμβάνω) ένα μωρό 13 μηνών, η μητέρα του και το καρότσι τους!!!!!

Εννοείται οτι σκύψαμε ευλαβικά το κεφάλι και παραμερήσαμε μπροστά στην αυτού εξοχότητα... τον απόλυτο κυρίαρχο της ασφάλτου...

Σάμπως θα είναι η πρώτη ή η τελευταία φορά που ένας απο εμάς (για να λέμε αλήθειες) θα κάνει κάτι ανάλογο ή έστω παρεμφερές και μήπως θα είναι η πρώτη ή η τελευταία φορά που δεν θα αντιδράσουμε...