Τα σχέδια για την Πάτρα, το θέατρο και τα όνειρά της
Η Πατρινή ταλαντούχα ηθοποιός Αλεξάνδρα Σπηλιωτοπούλου αποτελεί άξιο εκπρόσωπο του νέου καλλιτεχνικού αίματος από την Πάτρα. Συμμετέχοντας φέτος για πρώτη φορά, στην θεατρική παράσταση Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος (Brave New World) άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις τόσο στο κοινό της Αθήνας, όσο και στους κριτικούς.
Ένα έργο σε σκηνοθεσία της Δήμητρας Ταμπάση, με βοηθό σκηνοθέτη την ίδια την Αλεξάνδρα, μεταμοντέρνο, ανατρεπτικό που έχει ξεσηκώσει στο παρελθόν πολύ κουβέντα και αντιμαχίες. Μια παράσταση που αναφέρεται σε έναν κόσμο ουτοπικό. Πήγε πολύ καλά στην Αθήνα, για πρώτη χρονιά με αυτή τη διανομή, αποτελούμενη από νεαρούς ηθοποιούς στις πρώτες τους επί το πλείστον δουλειές.
Η Αλεξάνδρα Σπηλιωτοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πάτρα, όπου η μεγάλη της αγάπη, ακόμα και σήμερα είναι ο χορός. Με αυτόν γαλουχήθηκε, με αυτόν μεγάλωσε, από εκεί άρχισε να αγαπάει και το θέατρο.
«Όπως όλα τα κοριτσάκια σε μικρή ηλικία, έτσι κι εγώ ήθελα να ασχοληθώ με το μπαλέτο, να γίνω μπαλαρίνα. Μεγαλώνοντας και συνειδητοποιώντας ότι ο χορός για μένα είχε ένα ταβάνι (λόγω ηλικίας, χώρας κτλπ), αποφάσισα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου στο θέατρο. Το μικρόβιο μου μπήκε από τις παραστάσεις του χορού, με την θεατρικότητα και τις ατελείωτες πρόβες. Κατάλαβα ότι το ήθελα αυτό.»
Η Αλεξάνδρα πήγε στην Αθήνα και γράφτηκε στην ιδιωτική σχολή “Ίασμος” και ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην ιδιωτική σχολή του Γιώργου Αρμένη “Νέο Ελληνικό Θέατρο”. Παράλληλα κατάφερε να ολοκληρώσει με επιτυχία και το τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών, που είχε περάσει εξ αρχής δίνοντας Πανελλήνιες.
Για το τμήμα έχει να πει μόνο τα καλύτερα: «Η δουλειά που γίνεται μέσα στο τμήμα είναι φανταστική. Το κλίμα είναι οικογενειακό, το επίπεδο σπουδών πολύ υψηλό και λειτουργικά δουλεύουν όλα στην εντέλεια. Δεν έχω φοιτήσει σε άλλο τμήμα, ειλικρινά, αλλά αυτό που συνάντησα ήταν κάτι μοναδικό. Δεν σου κρύβω πως στην αρχή αποφάσισα να πάω να προσπαθήσω να πάρω το χαρτί αλλά στην πορεία αγάπησα τόσο πολύ τον χώρο και το τμήμα που θα ήθελα στο μέλλον να κάνω και μια μετεκπαίδευση, ακόμα και διδακτορικό. Πολύς κόσμος μπερδεύει το τμήμα των Θεατρικών Σπουδών με την ηθοποιία. Είναι τελείως διαφορετικά πράγματα που αναφέρονται στο ίδιο αντικείμενο.
Η Αλεξάνδρα Σπηλιωτοπούλου ανοίγει την καρδιά της στο thebest.gr και μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας πόσο συνειδητοποιημένος και προσγειωμένος άνθρωπος είναι. Με την ευχή από μας να την δούμε κάποια στιγμή και στην Πάτρα.
Αλεξάνδρα πως είναι το θέατρο στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια;
«Κοίταξε η αλήθεια είναι πως στα χρόνια της κρίσης βλέπουμε μεγάλη άνθηση στην Ελλάδα. Ο κόσμος που παρακολουθεί πλέον παραστάσεις έχει πολλαπλασιαστεί και μάλιστα νέος κόσμος. Οι παραστάσεις είναι περισσότερες. Και κυρίως βλέπεις φρέσκες ιδέες, φρέσκα πρόσωπα. Ηθοποιούς αλλά και σκηνοθέτες. Είναι σε μεγάλη άνθηση η σκέψη και η δημιουργικότητα στο θέατρο στην Ελλάδα.»
Θεωρείς ότι αυτό έχει άμεση συνεπαγωγή με την κρίση;
«Φυσικά. Αυτός είναι ο κύριος λόγος. Στις μεγάλες κρίσεις και τις κοινωνικές αλλαγές, αρχικά ευαισθητοποιείται πολύ περισσότερος κόσμος για τα κοινά. Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, με την πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα, δεν υπάρχει κόσμος πλέον που δεν ασχολείται με τις εξελίξεις, που του περνάνε αδιάφορες. Σε αυτόν τον τομέα το θέατρο παίζει καταλυτικό ρόλο. Ο κόσμος συμμετέχει, συμπονάει, ταυτίζεται. Πολλές φορές ψάχνει την λύση ή και την λύτρωση μέσα από ένα –ακόμα και κλασσικό- έργο.
Όπως και φυσικά, η κρίση έχει άμεση επίδραση και στον δημιουργό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο παραγωγικές περίοδοι στην τέχνη είναι σε περιόδους κρίσεων, προβλημάτων(π.χ. πολέμων) και αναταραχών.
Και στην Πάτρα έχουμε μια μικρογραφία της κατάστασης και της ανάπτυξης του θεάτρου αναλογικά με την υπόλοιπη Ελλάδα.»
Ναι, τι εικόνα έχεις για το θέατρο στην Πάτρα;
«Η αλήθεια είναι ότι για το θέατρο στην Πάτρα, πάντα είχα την καλύτερη άποψη. Εξάλλου εδώ έχω δει μία από τις καλύτερες παραστάσεις της ζωής μου, “Μόνος με τον Άμλετ” , στο Θέατρο Απόλλων. Στην Πάτρα έρχονται πάντα μεγάλες και φημισμένες παραστάσεις και υπάρχει και το καλοκαιρινό Φεστιβάλ στο Αρχαίο Ωδείο.
Αυτό δείχνει ότι υπάρχει και κοινό, το αγαπάει ο κόσμος και το αναζητεί. Και πλέον αναλογικά όπως είπα και πριν με την υπόλοιπη Ελλάδα και την Αθήνα, υπάρχουν και φρέσκες ιδέες, καλύτερη οργάνωση, όλο και περισσότερα παιδιά που ασχολούνται με τον χώρο.
Ήρθαν σπουδαίοι καλλιτέχνες και έκαναν έδρα τους την Πάτρα τα τελευταία χρόνια. Καλλιτεχνικά και επαγγελματικά. Άνοιξε και η σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. .Έλειπε κάτι τέτοιο από την πόλη μας. Όλα αυτά δείχνουν ότι κινούνται τα πράγματα περισσότερο και παραγωγικότερα.»
Φέτος έκανες πρεμιέρα σε ένα έργο, ένα έργο διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Ήταν η πρώτη σου εμφάνιση σε έργο. Μίλησε μας για το έργο κατ’ αρχήν αλλά και για τα συναισθήματά σου;
«Η συμμετοχή μου στην παράσταση αυτή ήταν ένα ευτυχές γεγονός. Πρόκειται για ένα έργο που το αγάπησα από τη πρώτη στιγμή, κυρίως γιατί έχει πολλά επίπεδα και δεύτερον γιατί διαβάζοντάς το κατάλαβα πως δεν μιλάει για κάποιον μακρινό κόσμο αλλά για αυτόν εδώ που ζούμε σήμερα, πράγμα που με στενοχωρεί πολύ.
Ένας κόσμος που οι άνθρωποι χωρίζονται σε κάστες, που προκαθορίζονται από τη δημιουργία τους, που δεν γεννιούνται φυσιολογικά αλλά δημιουργούνται σε φιάλες και δεν έχουν συναισθήματα. Ένα καθεστώς δικτατορίας που ελέγχει τα πάντα μέσω των ηδονών και των ναρκωτικών. Λίγο πολύ αυτό που ζούμε σήμερα. Μια ουτοπία που μετατρέπεται σε δυστοπία.
Ήταν το καλύτερο ξεκίνημα που θα μπορούσα να κάνω!! Πολύ καλές συνεργασίες με ανθρώπους που ήξερα και άλλους που τότε γνώρισα και φυσικά με μια σκηνοθέτη, την Δήμητρα Ταμπάση, που είχε πάντα μάτια και αυτιά ανοιχτά για οποιαδήποτε ιδέα και διάλογο.
Το σημαντικότερο που πήρα από αυτή την παράσταση είναι η θέληση των ανθρώπων να δημιουργήσουν παρά τα όποια προβλήματα και τις όποιες δυσκολίες. Γίναμε μια ομάδα και πιστεύω πως το αποτέλεσμα δικαίωσε τις προσπάθειες όλων μας.»
Ο ρόλος της βοηθού σκηνοθέτη ήταν κάτι πρωτόγνωρο για σένα, θα το ξανάκανες; Το απόλαυσες;
«Ναι θα το ξανάκανα. Ζω για τα παρασκήνια, για τις πρόβες, για όλη αυτήν την διαδικασία. Θα σου πω κάτι, είχα πολύ άγχος στην αρχή αλλά και γενικά. Ήθελα ότι περνάει από το χέρι μου να γίνεται με πάσα τυπικότητα. Το έφερνα βαραίως, λες και αργούσα εγώ ας πούμε, αν αργούσε κάποιος που ήμουνα υπεύθυνη εγώ.
Όμως κι από το χορό κιόλας, παλιότερα, κατάλαβα πόσο πολύ μου αρέσει η προετοιμασία μια παράστασης. Το συναίσθημα να βλέπεις να αποδίδει και να βγαίνει με ωραία μορφή αυτό που προσπαθείς μήνες. Το πώς συντίθεται μια σκηνή κομμάτι-κομμάτι.
Αγαπάω και την παράσταση προφανώς αλλά η διαδικασία για μένα έχει όλη την μαγεία. Και στις παραστάσεις βέβαια, το πόσο βελτιώνεσαι από παράσταση σε παράσταση είναι μια μαγική διαδικασία.
Νομίζω το συγκεκριμένο το πετύχαμε και στην φετινή μας παράσταση. Και γ αυτό ανταποκρίθηκε και ο κόσμος.»
Ποια είναι τα όνειρα σου και ποιοι οι άμεσοι στόχοι σου; Που βλέπεις τον εαυτό σου σε μερικά χρόνια;
«Κοίταξε, οι καιροί είναι δύσκολοι και περίεργοι. Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό μπορώ να στο απαντήσω αυτό. Γενικά είμαι άνθρωπος που θέλω να ζω διαφορετικά πράγματα. Δεν συνηθίζω να σκέφτομαι όμως πολύ μακριά. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχω όνειρα.
Στο επάγγελμά μου ας πούμε, θα ήθελα να αποκτήσω όσο μεγαλύτερη εμπειρία μπορώ, να παίξω σε παραστάσεις, γιατί είμαι ακόμα εντελώς στην αρχή. Το ιδανικό για μένα θα ήταν να παίζω κάθε χρονιά και διαφορετικό στυλ-είδος θεάτρου. Μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα και μαζί και τον εαυτό μου.
Από κει και πέρα θα ήθελα το μέλλον να με βρει στην Πάτρα. Θα ήθελα να μπορέσω να δουλέψω στην Πάτρα, να κάνω πράγματα που με καλύπτουν και σκέφτομαι. Και επειδή όπως σου είπα, δεν λείπει από την Πάτρα το ταλέντο και οι δημιουργοί, εύχομαι κάποια στιγμή να μπορέσω να το πράξω κι εγώ στην πόλη μου».
Η κουβέντα με την Αλεξάνδρα Σπηλιωτοπούλου δεν τελειώνει ποτέ. Είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα μας «αναγκάσει» να ασχοληθούμε ξανά μαζί της.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
