Δυτική Ελλάδα: Ψάχνουν τις ρίζες τους- 'Ανθρωποι που χάθηκαν το 50' και τo '60 και βρέθηκαν υιοθετημένοι σε ξένες χώρες

Mικρές ανθρώπινες ιστορίες που συχνά κρύβουν μεγάλα δράματα

Στα τέλη του 2012, οι αυστραλιανές αρχές ζήτησαν συγγνώμη από 250.000 βρέφη που υιοθετήθηκαν, παρά τη θέληση των βιολογικών τους γονέων, μεταξύ 1950-1970, επειδή οι μητέρες τους ήταν ανύπαντρες, ξύνοντας μια πληγή που για πολλές οικογένειες είναι έτοιμη να αιμορραγήσει στην πρώτη αφορμή. Οι περισσότερες από αυτές τις μητέρες που έχασαν τα παιδιά τους μέσα σε ένα λεπτό, ήταν ελληνικής καταγωγής.

Οι μαρτυρίες που είχαν έρθει στο φως από την ομογενειακή εφημερίδα «Νέος Κόσμος» ήταν συγκλονιστικές και αποκαλυπτικές της τραγωδίας που έδεσε με το νήμα της μητέρες και παιδιά, σε ένα παιχνίδι της ειρωνείας και της τύχης, της απαξίωσης και της μετατροπής της ανθρώπινης ζωής σε είδος εμπορεύσιμο.

"Στην Αυστραλία ήλθα το '64 με το "Πατρίς". Μ' έφερε ο αδελφός μου ο οποίος ήταν ήδη παντρεμένος με μια συγχωριανή μας, λίγο πιο μεγάλη από μένα. Εγώ ήμουν τότε 18 χρόνων.

Την ίδια ηλικία είχε κι εκείνος που συνταξιδεύαμε. Αγαπηθήκαμε και χωρίς να το καταλάβουμε η σχέση μας προχώρησε έως εκεί που δεν έπρεπε. Όταν φτάσαμε στο λιμάνι, ο καθένας τράβηξε το δρόμο του. Εκείνος με το τρένο στην Μπονεγκίλα κι εγώ στο σπίτι του αδελφού μου. Με πέταξε στο δρόμο, μόλις του είπα ότι είμαι έγκυος. "Δεν ήλθες εδώ για να με ρεζιλέψεις. Να, πάρε αυτά και δεν θέλω να σε ξέρω". Μου πέταξε ένα μάτσο λεφτά, θα πρέπει να ήταν ένα ολόκληρο βδομαδιάτικο και μου έδειξε την πόρτα. "Έλα φύγε, πριν γυρίσει σπίτι η Λίτσα απ' τη δουλειά"». Η μαρτυρία μιας ομογενούς, είναι γροθιά στο στομάχι.

«Έχουν περάσει είκοσι τέσσερα χρόνια και στην ψυχή μου υπάρχει ένα κενό. Πολλά τα ερωτηματικά και το τοπίο θαμπό. Αν ζουν, πού άραγε να βρίσκονται; Είναι εκτός Αυστραλίας; Περνούν καλά με τους θετούς τους γονείς; Τα βάφτισαν; Έχουν οικογένειες;».

Αλλά αν για την Αυστραλία η παραδοχή ενός εγκλήματος αυτού του είδους έγινε επισήμως από το κράτος, με την απαραίτητη συνοδευτική "συγνώμη", λέξη που δεν επιστρέφει σε κανέναν την καρδιά του πίσω, για την Ελλάδα και τα κυκλώματα αρπαγής παιδιών, τα οποία έκαναν και εξακολουθούν να κάνουν χρυσές δουλειές, ούτε συγνώμη υπήρξε ποτέ, ούτε έλεος.

Ακόμη και σήμερα άνθρωποι αναζητούν την ρίζα τους και άλλοι τα παιδιά τους τα ίχνη των οποίων χάθηκαν κάποια στιγμή στις πονεμένες δεκαετίες του ΄50 του ΄60 και του ΄70, αφήνοντας πίσω τους ραγισμένους ανθρώπους και μισές ζωές.

Το thebest.gr ανίχνευσε ιστορίες ανθρώπων που αναζητούν ταυτότητα, μέσα από Μη κυβερνητικές οργανώσεις όπως το Κέντρο Ερευνών Ρίζες ή το Σύλλογο Επανασύνδεσης Ελλήνων Υιοθετημένων και οι ιστορίες των οποίων έχουν σημείο αναφοράς την Πάτρα, το Αίγιο και το Αγρίνιο και κοινή συνισταμένη, το πάθος των ανθρώπων να βρεθούν, να περπατήσουν στον τόπο που γεννήθηκαν και να κοιτάξουν τα μάτια της βιολογικής τους μάνας, η οποία στις περισσότερες των περιπτώσεων, τους περιμένει τυλιγμένη μια ολόκληρη ζωή τυλιγμένη σε ένα και μόνο όνειρο: να βρει εκείνο το παιδί που δεν θέλει να πιστέψει πώς έχασε για πάντα.

Η πρώτη υπόθεση αφορά τον Μerril. Ο Μerril γεννήθηκε στην Πάτρα τον Νοέμβριο του 1954 και αφέθηκε βρέφος στο Βρεφοκομείο Πατρών. Υιοθετήθηκε στην Αμερική και ταξίδεψε με το όνομα που του έδωσε το Βερφοκομείο, δηλαδή το όνομα Μήτσος Δημητρίου. Αναζητά την ταυτότητά του μέσω των βιολογικών του γονιών μέσα από το κέντρο ερευνών Ρίζες το οποίο ιδρύθηκε το 1999 από ενήλικα υιοθετημένα άτομα.

Ο Μerril μωρό

Ο Merril σήμερα

Στις Ρίζες έχει απευθυνθεί και ο John ο οποίος γεννήθηκε το 1956 στην Πάτρα. Αφέθηκε στο Βρεφοκομειο Πατρών με σημείωμα "να μην δοθεί για υιοθεσία". Υιοθετήθηκε ωστόσο στην Αμερική με τον όνομα Παύλος Σκουλάς.

Ο John σε τρία διαφορετικά στάδια ηλικίας

Ο Θρασύβουλος Douglas, που επίσης ψάχνει τις ρίζες του μέσα από τις Ρίζες, γεννήθηκε στην Πάτρα το 4-12-1958. Αφέθηκε στο βρεφοκομείο Πατρών και υιοθετήθηκε στην Αμερική.

Ο Θρασύβουλος Douglas

Μια από τις πιο περίπλοκες ιστορίες. Η Πόπη γεννήθηκε το 1954 και το 1958 έπαθε ένα ατύχημα, νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο Αγρινίου, μεταφέρθηκε στην Αθήνα από άγνωστα πρόσωπα τα οποία ισχυρίζονταν ότι είναι μέλη χριστιανικής οργάνωσης και έκτοτε αγνοείται. Η οικογένειά της ενημερώθηκε ότι το παιδί, το οποίο είχε τποστεί εγκαύματα, πέθανε αλλά δημόσια έγγραφα διαψεύουν την πληροφορία. Την αναζητούν η μητέρα και τα αδέλφια της.

Περιμένοντας την Πόλη να γυρίσει

Δίδυμα παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, γεννήθηκαν στις 5 Φεβρουαρίου του 1968 στο Αγρίνιο και μεταφέρθηκαν επειγόντως στην Αθήνα στην Κλινική Παίδων. Στις 8 Φεβρουαρίου τάφηκαν και τα δύο στο Γ. Νεκροταφείο. Από έρευνες που έγιναν διαπιστώθηκε οτι το αγόρι πέθανε σε άλλο νοσοκομείο από τη δίδυμη αδελφή του. Για το κορίτσι δεν βρέθηκε εισαγωγή σε νοσοκομείο. Ο γονείς πιστεύουν ότι τα παιδιά ζουν και δόθηκαν για υιοθεσία. Όποιος γνωριζει κάτι για την παραξένη αυτή η υπόθεση μπορεί να απευθυνθεί στις "Ρίζες".

Πιστεύουν ότι τα παιδιά τους ζουν

Και μια υπόθεση με αίσιο τέλος από την Πάτρα. Η Κλεονίκη ήρθε απο την Αμερική για να συναντήσει την οικογένειά της στην Πάτρα. Στη φωτό με τη μητέρα της.

Δεν υπάρχει βεβαίως πάντα happy end. Ο Πέτρος γεννήθηκε το 1949 στο Αίγιο και μεγάλωσε στο βρεφοκομείο της Πάτρας. Μεταφέρθηκε στην Αμερική με πολλά άλλα παιδια για υιοθεσία. Βρήκε την οικογένειά του αλλά δεν κατάφερε να αναπτύξει σχέσεις μαζί τους, όπως διαβάζουμε στις "Ρίζες"

Μοναδικές οικογενειακές φωτογραφίες

Ενδιαφέρουσες είναι και οι ιστορίες από την περιοχή, που συναντάμε και στη σελίδα του Συλλόγου Επανασύνδεσης Υιοθετημένων Παιδιών.

"Η Καλιόπη Πιτσινέλλη-Χαντζάρα γέννησε ένα αγόρι στο νοσοκομείο του Αγρινίου στις 23 Νοεμβρίου του 1975. Η νοσοκόμα της είπε ότι το παιδί της πέθανε. Η κυρία Πιτσινέλλη γνωρίζει ότι ο γιος της υιοθετήθηκε από άλλη οικογένεια και δίνει ένα εκατομμύριο δραχμές σε όποιον δώσει κάποια χρήσιμη πληροφορία. Παρακαλούμε, απευθυνθείτε στα 210-5223342, 210-5226570 ή στείλτε μας e-mail στη διεύθυνση [email protected]." αναφέρει η ανάρτηση.

Και άλλη μια γραμμένη στα κεφαλαία αναφέρει:

"Η κα ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΣ, ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΓΑΛΑΝΗ, ΚΑΤΟΙΚΟΣ ΠΑΤΡΩΝ ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΗ ΔΙΔΥΜΗ ΑΔΕΛΦΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ 1Η ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1964, ΗΜΕΡΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ. ΠΙΣΤΕΥΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΜΠΛΕΚΟΜΕΝΗ ΜΑΙΑ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΓΙΑ ΥΙΟΘΕΣΙΑ".

Ο Σ.Ε.Α.Σ.Υ.Π. ιδρύθηκε το 1995 από μία ομάδα υιοθετημένων ανθρώπων και μέχρι σήμερα απαριθμεί 2.000 μέλη. Αναζητά και συλλέγει στοιχεία από Ιδρύματα και από αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες που αφορούν υιοθετημένους -μέλη, κατόπιν εξουσιοδότησης αυτών.

Βρεφοδόχος

Από τη «Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια»:
Κιβώτιον ευμέγεθες δυνάμενον να χωρεί έως δύο βρέφη εξηπλωμένα. Το τοιούτον
εντοιχίζεται παρά την εξώθυραν των βρεφοκομείων προς τον σκοπόν να εκτίθενται εν αυτώ
κρυφά τα δι' ένα οιονδήποτε λόγον απορριπτόμενα ή εγκαταλειπόμενα νεογνά ή βρέφη.
Ως δε ήθελεν αποτεθεί εκεί το παιδίον αυτόματος ηλεκτρικός κώδων αγγέλλει
την πράξιν ταύτην της εγκαταλείψεως.

ΔΕΙΤΕ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΒΡΕΦΟΚΟΜΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ, 1947-1950, ΤΗΣ ΒΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΙΩΝΑΝΝΟΥ με τη βοήθεια του panopti

ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΜΩΡΟ. ΑΝΥΠΑΝΤΡΗ ΜΑΝΑ ΠΡΟΣΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΑΣΤΥΦΥΛΑΚΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΣΤΟ ΒΡΕΦΟΚΟΜΕΙΟ.

ΤΟ ΚΡΑΤΑ ΣΦΙΚΤΑ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΘΑ ΤΟ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ.

ΜΩΡΟ ΑΦΗΜΕΝΟ ΑΤΥΧΩΣ ΣΤΑ ΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ.

Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΕΞΕΤΑΖΕΙ ΤΑ ΒΡΕΦΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΩΝ ΑΔΕΡΦΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΩΝ. ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ ΟΜΩΣ, ΙΑΤΡΙΚΩΣ, ΑΒΕΒΑΙΟ.

ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΜΩΡΩΝ. ΕΚ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΠΟΡΙΣΜΑΤΟΣ, ΘΗΛΥ, 25 ΗΜΕΡΩΝ, 2700 ΓΡΑΜ. ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΠΟ ΑΤΡΟΦΙΑ ΗΠΑΤΟΣ.

Δείτε περισσότερες φωτο στο panoptis